Το ενδιαφέρον της Αφροδίτης Παπαδουλή για την πόλη της Αθήνας δεν είναι καινούργιο. Η ζωγράφος, ήδη από το 2022, φιλοτεχνεί έργα που αντλούν τη θεματική τους από το αστικό, κυρίως, τοπίο της Αθήνας. Μέσα από τους πίνακες που παρουσιάζονται στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» του Δήμου Αθηναίων η Παπαδουλή προτείνει τη δική της εκδοχή για το ιστορικό παλίμψηστο της πρωτεύουσας και ταυτόχρονα αποδίδει με ευαισθησία, παρατηρητικότητα και χιούμορ τη σύγχρονη ανθρωπογεωγραφία της. Άλλοτε συναντάμε την αγάπη της για τους ιμπρεσσιονιστές κι άλλοτε την ελεύθερη χειρονομιακή πινελιά του εξπρεσσιονισμού. Στα θέματά της πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο βράχος της Ακρόπολης, που δούλεψε σε διάφορες εκδοχές και με διαφορετικά υλικά. Έργα μικρότερης διάστασης διακρίνονται για το χρωματικό τους crescendo.

 

Ενίοτε το αναπάντεχο καδράρισμα κι η παιγνιώδης διάθεσή της κάνει ένα θέμα εθνικό, όπως το άγαλμα του Κολοκοτρώνη να ξεφεύγει από την παγίδα του διδακτισμού και της προγονολατρείας. Η ιστορία, άλλωστε, πυροδοτεί τη δημιουργία και δύο έργων που  μπορούν να λειτουργήσουν και ως δίπτυχο κι εικονίζουν το κτίριο των ΕΑΤ ΕΣΑ, του χώρου βασανιστηρίων κατά την περίοδο της  Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, στο Πάρκο Ελευθερίας,.  Ο χώρος  ξεπροβάλλει μέσα από τα πυκνά φυλλώματα των δέντρων ως διαρκής υπενθύμιση του κινδύνου καταστολής της ελευθερίας που ελλοχεύει πάντοτε. Το φάντασμα της Δημοκρατίας που περπατά ολομόναχο στην φεγγαρόφωτη αθηναϊκή νύχτα μας υπενθυμίζει πόσο εύθραυστο είναι τελικά το δημοκρατικό πολίτευμα, ακόμα και στην πόλη που υπήρξε η γενέτειρα του…

 

Στον αντίποδα της μελαγχολικής διάθεσης που διαπνέει τα έργα αυτά, η επόμενη ενότητα αποτυπώνει μία παλλόμενη, γεμάτη ζωντάνια ατμόσφαιρα με τα λαμπερά, σχεδόν fauve χρώματα που συνυπάρχουν σε εκρηκτικούς συνδυασμούς. Το βλέμμα της ζωγράφου αγκαλιάζει με τρυφερότητα αγαπημένα σε όλους μας σημεία στην πόλη, από το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στη Βασιλίσσης Σοφίας μέχρι στέκια για καφέ και ποτό στα Εξάρχεια και το Παγκράτι.  Ανθρώπινες μορφές ενοικούν τα έργα αυτά, σε στιγμές χαλαρής κοινωνικότητας, συνομιλώντας, χαζεύοντας τις βιτρίνες ή αφήνοντας το βλέμμα να περιπλανηθεί σε μία πανοραμική άποψη της Πλατείας Ομονοίας από ψηλά.

 

Τέλος, ξεχωριστό και ιδιαίτερα γοητευτικό ζευγάρι έργων αποτελούν δύο απεικονίσεις του φυσικού τοπίου της Αθήνας, τόσο δυσεύρετου στις μέρες μας. Το οξύ βλέμμα της ζωγράφου εντόπισε και απομόνωσε τη μικρή φυτική και χρωματική όαση που ξεγλιστρά στην νησίδα ανάμεσα στις οδούς Κηφισίας και Αλεξάνδρας και λειτουργεί  ως οπτικό αντίδοτο στην ασχήμια του περιβάλλοντα χώρου. Χάρη στην ικανότητα της Παπαδουλή στον χειρισμό του χρώματος, το τελικό αποτέλεσμα διατηρεί όλη τη φρεσκάδα και τη δροσιά του πρωτοτύπου.

 

Ως μία σύγχρονη flâneuse, η Παπαδουλή περιδιαβαίνει ακατάπαυστα την πόλη επαναλαμβάνοντας οικείες και  προσφιλείς διαδρομές ή ανακαλύπτοντας νέες. Η προσπάθεια εξερεύνησης και μίας ολοένα και βαθύτερης γνωριμίας με την Αθήνα μετατρέπεται σε ταξίδι αυτογνωσίας για τη ζωγράφο, η οποία, όπως γράφει και ο αγαπημένος τραγουδοποιός «πάντα εδώ θα γυρνά»…