Η έκθεση "Εκτός Εαυτού" συνοδεύεται από την έκδοση ενός καλλιτεχνικού βιβλίου που καταγράφει τη σχεδιαστική πρακτική της Müller, μια διαδικασία που αποτελεί βασικό στοιχείο των ζωγραφικών της έργων από σμάλτο, τα οποία ξεκίνησε το 2010. Το βιβλίο περιλαμβάνει διακόσια σαράντα σχέδια, οργανωμένα χρονολογικά.

 

Τα έργα της Müller χαρακτηρίζονται από σχήματα που θυμίζουν αρχαϊκές γραμμές και συνδυάζουν στοιχεία από παιδικά παραμύθια και μοντερνισμό. Τα έργα της εκφράζουν μια δυαδικότητα, ενσωματώνοντας έννοιες όπως η ένωση, η ανάπτυξη και τα όρια. Η διχοτόμηση στην ατσάλινη πλάκα, όπου πραγματοποιείται η ζωγραφική, είναι λεπτή και συχνά αόρατη, αλλά γίνεται εμφανής με την εξοικείωση με το έργο της Müller.

 

Η καλλιτεχνική γλώσσα της Ulrike Müller ενώνει αντίθετα στοιχεία, δημιουργώντας έργα που εξερευνούν τις πολιτικές των σωμάτων και τα χρώματα. Τα σώματα στα έργα της παρουσιάζονται σε διάφορες θέσεις και καταστάσεις, και τα χρώματα προστίθενται με δεξιοτεχνία στην τεχνική του σμάλτου. Το έργο της Müller αφορά τις πολλαπλές δυνατότητες και σενάρια που δημιουργεί μέσα στις πλάκες της.

 

Στον Πειραιά, τα έργα από τις ομάδες "Σημεία και Ασπίδες" του 2024 και "Μεντεσέδες" του 2022 συναντώνται, παρουσιάζοντας μια ποικιλία μορφών που παραπέμπουν όχι μόνο σε ανθρώπινες φιγούρες αλλά και στη χλωρίδα και τον ζωικό κόσμο. 

 

Ενώ στο Λονδίνο κρέμονται δύο μεγάλα μάλλινα χαλιά και ένας πίνακας με σμάλτο από την ίδια σειρά "Σημεία και Ασπίδες". Τα έργα της υφαντουργίας κατασκευάζονται πάντα με και από τον Jerónimo και την Josefina Hernández Ruiz στην Οαχάκα του Μεξικού.

 

Στο "Χαλί (orientación)", συμβαίνει μία διαίρεση στο χώρο του έργου, αν και αυτή τη φορά οριζόντια. Η ίδια μορφή μιας γάτας, ενός σκύλου ή μίας αλεπούς εμφανίζεται όπως σε ένα τραπουλόχαρτο, μια φιγούρα που μπορεί να δει κανείς και από τις δύο πλευρές, με διαφορετικά χρώματα. Ροζ και πράσινα, κοραλλί και κόκκινα που συγχωνεύονται με γήινους τόνους του καφέ και του υπόλευκου, ένα γκρι της πέτρας και ένα ποντικί που παραπέμπουν σε παλέτα οικιακών υφαντών σε αντιπαράθεση.

 

Και στο "Χαλί (partes móviles)", σαν σε παιδικό βιβλίο, τα ίδια πλάσματα παίζουν κρυφτό, κοιμούνται και, σαν σε κόμικ στο επόμενο εικονίδιο, είναι έτοιμα για δράση.

 

Ο ενθουσιασμός της Müller για την παραγωγή και την κατασκευή πραγμάτων μέσα από ιστορίες, εικόνες, σχέδια και υλικά που παράγονται σε καλή ποιότητα από μικρές εγκαταστάσεις του 20ού αιώνα (συνήθως από έναν δημιουργό ή μια ομάδα ανθρώπων που εργάζονται στα παρασκήνια και κυρίως ανώνυμα), συνεχίζει να δίνει και να χτίζει έναν κόσμο πάνω σε έναν κόσμο που σταδιακά εξαφανίζεται.

 

Αυτό που την ενδιαφέρει πραγματικά είναι πώς αυτός ο κόσμος των υλικών ήταν κάποτε προσβάσιμος μέσω των καταστημάτων και των αγορών, μη μονοπωλιακός και ελεύθερος, γεμάτος ατελείωτες δυνατότητες και εκπλήξεις. Αυτήν ακριβώς την έκπληξη κατέχει τόσο καλά, όταν απροσδόκητα μια γραμμή μοιάζει με βουνό ή με τη μέση ανθρώπινου σώματος, και σε έναν φλοράλ τόνο μια χλωμή γραμμή διαπερνά και δημιουργεί εκείνα τα ρήγματα και τα κενά που μας θυμίζουν την καλλιτέχνιδα και οικοδέσποινα των πολύχρωμων συγκεντρώσεών της.

 

Αυτή η διαδικασία, περιέργως, είναι άπειρη. Μία ομάδα από αυτά τα σχέδια θα εμφανιστούν σε διάφορες υπαίθριες τοποθεσίες στον Πειραιά και την Αθήνα, σηματοδοτώντας την έκθεση για το κοινό που γνωρίζει, αφηρημένα σχέδια για το κοινό των πόλεων.