Η έκθεση προβάλλει τον Ιαπωνικό αισθητικό πολιτισμό, σε συνύπαρξη με τη Μεσογειακή καταγωγή των εικαστικών, μέσα από ιδέες περί παροδικής ομορφιάς, του απέριττου και της περιστολής του εντυπωσιασμού, του σιωπηρά φευγαλέου και μεταβλητού, της έννοιας της φθαρτότητας και της μόνιμης ροής του χρόνου, στοιχεία που διαφαίνονται στην επιλογή των υλικών και της συμβολικής τους θεματολογίας.

 

Ο εορταστικός χαρακτήρας της Ιαπωνικής σύγχρονης καθημερινότητας στα έργα της Ντίνας Αναστασιάδου, ζωγραφικά (sumi-e) σε χειροποίητο ιαπωνικό χαρτί (washi) ή ύφασμα και γλυπτά σε πηλό ή χαλκό, ενσωματώνουν τις αρχές και τις φιλοσοφικές αξίες ανά τους αιώνες και εξυμνούν τον σεβασμό στη φύση, στα πουλιά και τα ζώα, ως αναπόσπαστο και ισότιμο κομμάτι-κρίκο της ζωής με την ανθρώπινη ύπαρξη.

 

Ο ύμνος στη φύση, αισθητός και στα έργα της Μαρίας Κ. Γκίζη, επικεντρώνεται σε αναπαραστάσεις κρυφών μυθολογικών συμβολισμών που μεταμορφώνονται σε κιβωτούς προστασίας (αποτροπαϊκού χαρακτήρα), διαχέοντας μηνύματα διάσωσης «ευγενών υπάρξεων», βιωσιμότητας των πολύτιμων υλικών της καταγραφής τους και αναβίωσης αρχαίων τεχνικών. Τα έργα της Γεωργίας Γκρεμούτη (σε χαρτί, ύφασμα, πηλό) εστιάζουν στα θέματα της ταυτότητας, του μετασχηματισμού και της μεταμόρφωσης, στην αποτύπωση της έννοιας του κενού, βαδίζοντας στα φιλοσοφικά μονοπάτια και στην Ιαπωνική μινιμαλιστική αισθητική της απλότητας, της αφαίρεσης και της ουσίας, καθώς συνενώνονται με εικαστικές δράσεις και επιτοίχιες εγκαταστάσεις «Χάρτινων κήπων».