Πιστός στον τρόπο που δουλεύει πάντα, ακόμη και εάν η εποχή δεν σηκώνει εύκολα ψιθύρους και ούτε ασχολείται με την κατάκτηση της εννοιολογικής τέχνης του '60, ο Ευτύχης Πατσουράκης παρουσίασε τη δεύτερη ατομική του έκθεση στην γκαλερί Ελένη Κορωναίου. Μέσα από την εκ νέου χρήση ήδη χρησιμοποιημένων αντικειμένων σε σχέση συνήθως με τη φωτογραφία -ως απόλυτο σύμβολο μνήμης- ο Πατσουράκης αποπειράται για ακόμη μια φορά να σχολιάσει τη σχέση της προσωπικής ταυτότητας με την καθολική Ιστορία, ή των προσωπικών αναμνήσεων με την συλλογική μνήμη! Κενές, κιτρινισμένες άδειες σελίδες από παλιά οικογενειακά άλμπουμ, μαύρες μονοχρωμίες μολυσμένες με αδρά λευκά σημαδάκια σαν μακρινά άστρα μεσα στη νύχτα, η μικρές fluorescent (φωσφορούχες) αφηρημένες τοπογραφίες συνθέτουν μια έκθεση χωρίς ειδικό χρόνο ή τόπο. Τα πρόσωπα απουσιάζουν από παντού, ακόμη και αν υπονομεύουν την αίθουσα. Το ίδιο και η ημερομηνία. Ένα συνονθύλευμα αναφορών τόσο στον μοντέρνο φορμαλισμό όσο και στο παρελθόν μιας -άγραφης εντούτοις- ιστορίας αποτελούν την αφήγηση τόσο του παρελθόντος όσο και του μέλλοντος . Το παρόν και ο τρόπος που αυτό μεταλλάσσεται είναι στη δικαιοδοσία του θεατή, και αυτό είναι η πιο ουσιαστική ποιότητα στη δουλειά του Πατσουράκη, εμφανής στα περισσότερα δείγματα που έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα.
Κάτω από τον τίτλο «Desire for truth», δανεισμένο, όπως αναφέρεται στο δελτίο Τύπου, από την αναφορά του Jules Deleuze για το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Μαρσέλ Προυστ, ο Πατσουράκης κοινοποιεί ίχνη από ιδιωτικές αναμνήσεις, οι οποίες, ξεγυμνωμένες από το κυρίως υποκείμενό τους, συγκεκριμένους ανθρώπους ή τοποθεσίες, μετατρέπονται σε μια ιστοριογραφία τόσο ενός άρρυθμου ιδιωτικού χρόνου, όσο και της μη γραμμικής εξέλιξης της φόρμας ( στην τέχνη).
Ο Deleuze σχολιάζει ότι η έρευνα του Mαρσέλ Προυστ είναι προσανατολισμένη στο μέλλον και όχι στο παρελθόν. Δεν ξεκινάει μια προσπάθεια ενθύμησης ούτε αναζήτησης των αναμνήσεων, αλλά περισσότερο μια επιθυμία για αλήθεια!
Μια σειρά από καθημερινά υλικά μετατρέπονται στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο μιας αφηρημένης σπουδής πάνω στη ζωγραφική. Αν κάτι όμως κάνει τη δουλειά αυτή να διαφέρει από αντίστοιχα δείγματα του αμιγούς μινιμαλισμού ή της εννοιολογικής τέχνης, κινήματα και τάσεις στις οποίες έχει τις κυρίως αναφορές του, είναι ότι η ουσία κρίνεται στις αιχμές! Στη συνάντηση των ευτελών (για την υψηλή τέχνη) υλικών με τη φόρμα. Ο Πατσουράκης μοιάζει να μην ξεκινάει από την αναζήτηση του σχήματος -ή της αποδόμησής του- στο οποίο θα εσωκλείσει την απόλυτη πληροφορία του, ούτε ακόμη από την αναζήτηση των «έτοιμων υλικών», τα οποία θα απομακρύνει από τη χρήση τους για να αφηγηθεί τη δική του ιστορία. Αυτό που διαφοροποιεί σχετικά τη δουλειά του από προγενέστερες χειρονομίες είναι η ισορροπία ανάμεσα στη φορμαλιστική αισθητική της αφαίρεσης ή της απουσίας και στον λυρισμό των καθημερινών υλικών. Σε αυτή την έκθεση βρίσκει τα τσακίσματα στα χιλιοδιπλωμένα ριζόχαρτα που χωρίζουν τις σελίδες ενός φωτογραφικού άλμπουμ και, χρωματίζοντας τις αιχμές με τα νέον χρώματα των φωσφορούχων μαρκαδόρων του, διαγράφει ένα αόριστο μέλλον... Πάντα όμως μέσα από την επιθυμία για τις αλήθειες, τις αλήθειες που κρύβονται μέσα σε μικρές λεπτομέρειες.
Και αυτές δεν τις ορίζει, απλά τις υποδεικνύει με ιδιαίτερη ευαισθησία και αριστοτεχνία (ας μας επιτρέπεται καμιά φορά) στη γραφή.
