Στοίδιο πλαίσιο, δύο απίθανοι χώροι, έναπαλιό νεοκλασικό σπίτι και έναεγκαταλειμμένο παλιό ξενοδοχείο,παραχωρήθηκαν από τον εμπνευστή τηςόλης ιστορίας, τον Ιάσωνα Τσάκωνα, στηδιοργάνωση της Μπιενάλε Αθηνών, όπουκαι φιλοξενούνται δύο εκθέσεις,παραρτήματα της DestroyAthens, το «YoungAthenians» (επιμελητής:Neil Mulholland)και το «How toEndure» (επιμελητής: TomMorton) αντίστοιχα.
Απότις πρώτες μέρες που άνοιξαν οι χώροιστο ReMap KΜ,στις αρχές του Σεπτέμβρη, η κίνηση υπήρξεπολύ μεγάλη. Η ενέργεια της σύγχρονηςτέχνης και μαζί ο κόσμος που τηνπαρακολουθεί και γενικότερα η νεανικήκουλτούρα της πόλης που διψάει για ό,τι«παρεκκλίνει» και έχει τηνατμόσφαιρά της ποπ ομαδικότητας γέμισαντους δρόμους της περιοχής και αναμείχτηκανέστω και επιφανειακά (είναι ένα βήμαπρος κάποιου τύπου οργανική ενσωμάτωση- ας το σκεφτούν οι «ομάδες»νομαδικής αντίστασης που γκρινιάζουναπό τους καναπέδες τους) με τις περισσότεροπολυπληθείς παρέες της περιοχής πουαναζητούν άλλου τύπου πρόσκαιρεςαπολαύσεις και ουτοπικές διαφυγές, απόαυτήν της εικαστικής κοινωνικοποίησης.Οι συμμετοχές, η ατμόσφαιρα, το πρόγραμμα,οι παρεμβάσεις υπήρξαν από τα πρώταβήματα (στο μεγαλύτερο βαθμό τους) πολύυψηλού επιπέδου. Η όλη ιστορία ξεκίνησεσωστά και κυρίως με την ιδιαίτερη«επιμελητική» ευαισθησία (τόσοερευνητική όσο και οργανωτική) της ΧλόηςΒαΐτσου, της συντονίστριας του ReMapKM, η οποία βοήθησε (σίγουραόχι απλά καθισμένη μπροστά από τοκομπιούτερ της, στέλνοντας e-mail)να εξελιχθεί «οργανικά» -σε ένααβέβαιο πρωταρχικά έδαφος- η σύμπτυξηδιαφορετικών καταστάσεων, σχετικάακραίων στο είδος τους. Μια επίσκεψηστο blog τηςhttp://www.remapkm.blogspot.com,πέραν όλων, κάνει την προσέγγισήτης πιο διάφανη και αξίζει συγχαρητήρια.
Μαζίμε αρκετούς που μάλλον δείλιασαν επίσηςαπό τη βροχή, δεν πήγα σε αυτά τα τελευταίαεγκαίνια, χάνοντας από ό,τι άκουσα μιαπάρα πολύ καλή περφόρμανς της AmieDickie στην PeresProjects. Όπως και άλλοικαλλιτέχνες της γκαλερί, η Dickieεμπνεύστηκε από τις αρχαίες ελληνικέςιεροτελεστίες και έστησε μια μετά-punkπομπή κατά την οποία, μέσα σε ένανκαταιγισμό χρωμάτων, διάφορα κορίτσιαμε τρελά κουστούμια και ροζ i-podsκαι ηχεία δεμένα στα χέρια τους έσπαζανλευκές στάμνες με δύναμη από την ταράτσατου κτιρίου, παρουσία των καλεσμένων.
Κατέφτασατην επόμενη ηλιόλουστη μέρα -Κυριακή-και έκανα την τσάρκα από μέρος σε μέροςμαζί με αρκετούς ακόμη θεατές. Ηδιασταύρωση των βλεμμάτων και η συνάντησητων σωμάτων στο δρόμο όπου πηγαίναμεπάνω-κάτω όλοι μας δεν ήταν τελικά καιτόσο ανεπιθύμητη. Σταδικά μας! Ξεχώρισε και σ' αυτό το δεύτερομέρος η παρουσία της PeresProjects. Τόσο η γκαλερί όσοκαι οι καλλιτέχνες που συμμετέχουνμοιάζουν απλά να «το έχουν», κάτιπου δεν εξηγείται εύκολα με λόγια. Τόσοη εγκατάσταση των έργων όσο και η επιλογήτους, τόσο στη χρήση του χώρου όσο καιστο περιεχόμενο των έργων, είτε μαςαρέσουν είτε όχι οι καλλιτέχνες, όλασυντελούν σε μια αφήγηση που σε συνεπαίρνεικαι σε κάνει να νιώθεις ότι υπάρχεικάποιος πολύ ιδιαίτερος λόγος για ναβρίσκεσαι τη δεδομένη στιγμή στο δεδομένοτόπο. Ιδιοσυγκρασιακή η αυτοπροσωπογραφίατου John Klecknerως Άγιος Σεβαστιανός κατευθείαν στοντοίχο και πολύ εντυπωσιακή η εγκατάστασητης Αmie Dickie,η οποία, ενώ αποτελείται από αναγνωρίσιμαυλικά, σε μεταφέρει σε άλλο κόσμο. Στοίδιο κλίμα, εντυπωσιακά στημένη, μεεντελώς διαφορετική προσέγγιση, η έκθεση των Tilo Schulz και Δημήτρη Αντωνίτση που δεν άλλαξεαπό την προηγούμενη περίοδο. Δύοφαινομενικά εντελώς διαφορετικέςδουλειές, συνδυασμένες με τέτοια εγγύτηταπου βγάζουν αν μη τι άλλο μια καινούργιαφορμαλιστική πρόταση!
Ένανόροφο πιο κάτω, στην γκαλερί Gazonrouge,υπάρχει πολλή ενέργεια, αλλά η εγκατάστασηείναι περισσότερο φλύαρη. Μοιάζει λιγάκιμπουκωμένη και αυτό, σε σχέση με τοχαρακτήρα των έργων, που είναι ως επίτο πλείστον do ityourself λογικής (ή έτσιμοιάζουν από τον τρόπο στησίματος),κινδυνεύει να δημιουργήσει μια γκριμάζα περίτεχνων σκουπιδιών χωρίς ναείναι. Ξεχωρίζει το έργο του ΓιώργουΣαπουντζή, με τον τρόπο που παίζει μετο χώρο, και το οποίο κατά τη γνώμη μουχρειαζόταν τον υπόλοιπο χώρο γύρω τουσχεδόν άδειο. Λιγότερο φιλόδοξη παρουσίααυτήν τη φορά της τόσο καλής γκαλερίBreeder. Μια καθαρά «εμπορικού»τύπου εγκατάσταση διαφόρων Ελλήνωνσυνεργατών που δεν τη βοηθάει, ούτε αυτήβοηθάει το χώρο. Καλή η καινούργιαδουλειά του Διονύση Καβαλιεράτου, καιπάντα εντυπωσιακοί οι περίεργοι πίνακεςτου Παναγιώτη Λουκά. Ιδιαίτερα αδύναματα τελευταία σχέδια της Μύγα, αλλά ίσωςη χειρότερη στιγμή το graffitiτου b.
Ενδιαφέρουσαη παρουσίαση της γκαλερί Niceand Fit: δύοκαλλιτέχνες παρουσιασμένοι με ιδιαίτερηοικονομία και σχεδιασμό που σε κάνεινα θέλεις να μάθεις πολλά περισσότεραγια αυτούς/αυτές. Ερεθιστική η έρευνατης Sophie-ThereseTrenka-Dalton,για το πώς μεγάλα αμερικάνικα mallsπροσεταιρίζονται στοιχεία από ιστορικάμνημεία για τη διακόσμησή τους, αλλάζονταςεντελώς το περιεχόμενό τους.
