Μετά από μια επιτυχημένη διαδρομή σε χώρους όπως το παλιό Ελαιουργείο στην Ελευσίνα, τον Ρωσικό Ναύσταθμο στον Πόρο, τις Φυλακές Χανίων, αλλά και αλλού, πάντα σε τόπους με έντονο βιωματικό παρελθόν, ζωντανά σκηνικά «στοιχειωμένα» από την ανθρώπινη δραστηριότητα, η εταιρεία θεάτρου Sforaris φτάνει στο απρόσωπο και κάπως ψυχρό Γκαράζ της Πειραιώς 260 για μια ακόμα site-specific-παράσταση-εγκατάσταση με video του Παραλογές ή μικρές καθημερινές τραγωδίες (εκδοχή ΙΙ). Ένα έργο στο οποίο πέντε ηθοποιοί -όλοι γυναίκες- ξεδιπλώνουν, ανατέμνουν και αναπαράγουν τέσσερις ιστορίες δανεισμένες από το δημοτικό τραγούδι. Ιστορίες του παράλογου καταγραμμένες στις «παραλογές», δηλαδή αφηγηματικά τραγούδια σε δεκαπεντασύλλαβο, που «απαγγέλλουν» οι δύο εκ των ηθοποιών και οι υπόλοιποι τρεις αναπαριστούν, παρεμβάλλοντας στίχους από την ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη.
Ένας ευρηματικός τρόπος σχολιασμού ανθρώπινων τραγωδιών από τον ποιητή που πιο καίρια από οποιονδήποτε έχει μιλήσει για το παράδοξο, το παράλογο και το αδιέξοδο της ανθρώπινης ύπαρξης, την αγωνία μας και τη σχέση μας με το αναπότρεπτο του θανάτου, τη μεταφυσική που μας ταράζει συθέμελα μπρος στον ερχομό του. Έτσι, η κοινή θεματική που διαπερνά τις ιστορίες της σπονδυλωτής αυτής παράστασης είναι φόνοι μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας. Τραγούδια λιγότερο γνωστά, όπως «Της σκοτωμένης», «Η μάνα η φόνισσα», «Τα αγαπημένα αδέρφια και η κακή γυναίκα», «Η γυναίκα βοσκός». Αφηγήσεις που δεν απέχουν καθόλου από σύγχρονα συμβάντα «καθημερινών» ανθρώπων «της διπλανής πόρτας» που ξεπέρασαν τα όρια και διέπραξαν φρικιαστικά φονικά, χθες, σήμερα, αύριο. Γεγονότα που ακούμε συχνά, αδιανόητα στην απλοϊκή μας λογική ότι μπορούμε να διαπράξουμε, «φυσιολογικοί» και «υγιείς» άνθρωποι όπως είμαστε, υποτίθεται, όλοι μας - μια στιγμή ή μια συγκυρία μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για ένα ειδεχθές έγκλημα. Γιατί, βέβαια, τα ανθρώπινα όρια μπορεί να τα ξεπεράσει και μια αγράμματη γυναίκα στο Πέραμα, αλλά και μια μεσοαστή μορφωμένη στη Γλυφάδα, ένας έφηβος να ξεκοιλιάσει τη μάνα του στην Πιερία, και ένας άντρας να πριονίσει σε κομματάκια τη γυναίκα του στο Παγκράτι.
Από εκεί ο σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός ορμώμενος, συνειδητοποιώντας ότι δεν υπάρχουν ούτε στερεότυπα ούτε κανόνες κοινής συμπεριφοράς, ούτε ταξικά και μορφωτικά δεδομένα, παίρνει αυτές τις «μικρές καθημερινές τραγωδίες» που έχουν καταγραφεί στη συλλογική μνήμη μέσα από τη λαϊκή λαλιά και το τραγούδι για να μην ξεχαστούν, και τα κάνει μια μοντέρνα παράσταση, απαλλαγμένη από λαογραφικά στοιχεία. Χωρίς όμως διάθεση να ψυχαναλύσει ή να δικαιολογήσει. Παραθέτει -με τους συνεργάτες του- ιστορίες ή περιστατικά που συντηρήθηκαν ανά τους αιώνες, ενίοτε μυθοποιήθηκαν και παραλλαγές τους εντοπίζονται από κοινωνία σε κοινωνία, από λαό σε λαό. Σαν θραύσματα μιας πανανθρώπινης κληρονομιάς. Και μέσα από το θέατρο και την ποίηση ξεπερνούν την όποια ανθρωπολογική τους αξία και ανάγονται σε δράση και λόγο, μαρτυρίες άξιες παρατήρησης και διαχρονικότητας, αν όχι και μιας διεθνικότητας, που μόνο η τέχνη πετυχαίνει.
Οι ποιητικές συλλογές του Τάσου Λειβαδίτη, από τις οποίες ακούγονται στοίχοι είναι οι Διασπορά, Απ' το ημερολόγιο ενός υπηρέτη, Το έγκλημα, Ο ποιητής και μερικά μήλα, Από τις εξομολογήσεις του Ματθία Χ., Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα, Νυχτερινός Επισκέπτης, Σκοτεινή Πράξη, Ο διάβολος με το κηροπήγιο, Βιολί για μονόχειρα, Ανακάλυψη, Βιολέτες για μια εποχή. Παίζουν οι: Κίκα Γεωργίου, Άννα Ελεφάντη, Χριστίνα Μαξούρη, Αναστασία Μποζοπούλου και Βασιλική Σαραντοπούλου. Τραγουδάει ο Γιώργος Γλάστρας.
