Είναι μια ερωτική σχέση που άνθισε μέσα στον πόλεμο, από αυτές που είναι καταδικασμένες να μείνουν στην αφάνεια, σχεδόν κρυφές –ανάμεσα σε δυο στρατιώτες στη Νέα Ζηλανδία που πολέμησαν πλάι-πλάι στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλο. Η σχέση τους δημιουργήθηκε στα γαλλικά πεδία της μάχης και κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής τους. Όταν ο πυροβολητής Norman Gibson τραυματίστηκε σοβαρά σε μία επιδρομή, ο έμπιστος φίλος του, Roy Ayling, δεν ήξερε αν ζούσε ή αν πέθανε, έτσι έγραψε ένα ποίημα για να εκφράσει την θλίψη του για το χαμό του με τίτλο «Παλιά Ηλιαχτίδα» (Old Sunshine).
Η κόρη του Norman Gibson, Miriam Saphira, είναι η μοναδική που έχει απομείνει για να διηγηθεί το ξεχωριστό love story. «Γνωρίστηκαν στη Γαλλία αρκετά νωρίς και ήταν μαζί όλον τον καιρό στην περιοχή του Somme» λέει. «Ήταν αληθινός έρωτας. Νομίζω ότι αγαπούσαν ο ένας τον άλλο».
Και οι δύο κατάφεραν να επιβιώσουν από τον πόλεμο και αγόρασαν ένα αγρόκτημα στο Taranaki. Έζησαν μαζί 13 χρόνια και μοιράζονταν ένα διπλό κρεβάτι. «Οι δύο άντρες ήταν αρκετά διακριτικοί, έκαναν παρέα με τις δεσποινίδες Μόρτον που ζούσαν στον ίδιο δρόμο», λέει η Saphira. «Ήταν αδελφές και δεν τις ενδιέφερε ο γάμος. Μπορούσαν να βγαίνουν έξω όλοι μαζί, έτσι φαινόταν ότι έχουν ραντεβού με τα κορίτσια και έκλειναν τα στόματα των ανθρώπων της περιοχής, δεν έδιναν δικαιώματα να τους κουτσομπολέψουν. Οι αδελφές Μόρτον ήταν μια πολύ καλή κάλυψη για τους δύο άντρες.
Το γεγονός ότι συνέχισαν να βλέπονται δυνάμωνε τον δεσμό και την αγάπη τους. Συνέχισαν να συναντιούνται και να είναι κολλητοί μέχρι τον θάνατο του Roy.
Αυτό όμως δεν κράτησε για πάντα. Ο πατέρας του Gibson τον πίεζε να βρει μια σύζυγο και να κάνει οικογένεια, έτσι οι δύο εραστές αναγκάστηκαν να χωρίσουν. «Ο Roy ήταν συντετριμμένος όταν χώρισαν», λέει η Saphira. Ο Norman Gibson απέκτησε παιδιά, ένα από αυτά και η Saphira, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να συναντάει τον κύριο Ayling, κάτι που η μητέρα της αποδέχτηκε. «Δέχτηκε ότι είχαν ζήσει μαζί και ότι ήταν κολλητοί και δεν του ζήτησε ποτέ να μην τον βλέπει. Ο πατέρας μου έβλεπε τον Roy κάθε εβδομάδα», λέει.
«Το γεγονός ότι συνέχισαν να βλέπονται δυνάμωνε τον δεσμό και την αγάπη τους. Συνέχισαν να συναντιούνται και να είναι κολλητοί μέχρι τον θάνατο του Roy».
Ο κύριος Aylin πέθανε το 1952 και, όπως θυμάται η Saphira, ο πατέρας της διαχειρίστηκε το πένθος του με τον τυπικό τρόπο των αγροτών εκείνης της εποχής: «Δεν μπορούσε να εκφράσει καθόλου τα συναισθήματά του, του ήταν πολύ δύσκολο, όσο και να υπέφερε. Νομίζω ότι απλά πήγε στο πίσω μέρος του αγροκτήματος και άρχισε να κόβει ξύλα με μανία.
Ήταν μια ερωτική σχέση που πέρασε μέσα από πόλεμο και ειρήνη, μέσα από γάμο και οικογένεια, σε μια κοινωνία που ήταν δύσκολο να τη δεχτεί. Παρόλα αυτά άντεξε και κράτησε για όλα τα χρόνια της ζωής τους».
Με στοιχεία από το Newshub