«Ποτέ δεν πίστεψα ότι υπάρχει αντικειμενική δημοσιογραφία, ούτε καν κατ’ επίφασιν. Δεν την αντιλαμβάνομαι καν ως έναν τρόπο να προωθήσεις μια πολιτική θέση, παρότι η αχαλίνωτη ανισότητα και αδικία που επικρατεί στη Βρετανία του 21ου αιώνα δείχνει ότι ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που ως έφηβη σχεδίαζα σφυροδρέπανα στα τετράδιά μου, εν μέρει επειδή αυτό έδειχνε να ενοχλεί όλους εκείνους που ήθελα να ενοχλήσω», γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου της «Front Lines: Trans Journalism 2007-2021» (Cipher Press) η Juliet Jacques, για να συμπληρώσει λίγο παρακάτω: «Ό,τι δημοσιογραφικό κομμάτι έγραψα δεν το έκανα για να καταγράψω απλώς τους καιρούς μας αλλά για να επιχειρήσω να τους αλλάξω». Όμως η συνομιλήτριά μου δεν έχει διακριθεί μόνο ως δημοσιογράφος αλλά επίσης ως συγγραφέας, σκηνοθέτιδα και πολιτική ακτιβίστρια που υπήρξε –και παραμένει, παρότι πλέον εστιάζει σε άλλες θεματικές– από τις μαχητικότερες τρανς φωνές στη Μεγάλη Βρετανία.
Όταν έμαθα ότι προσκλήθηκε από το ΕΜΣΤ να αναλάβει guest editor του πρώτου τεύχους του διαδικτυακού περιοδικού του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης «Χταπόδι» –η δεύτερη συνεργασία της με το ΕΜΣΤ μετά τη συμμετοχή της στο Modern Love Festival το 2023–, επικοινώνησα μαζί της για μια «εφ’ όλης της ύλης» συνέντευξη που μετά χαράς μού έδωσε και είναι, νομίζω, πολύ ενδιαφέρουσα.
Αν πρόκειται να αντιπαρατεθούμε με την παγκόσμια ακροδεξιά, η απάλειψη της ζημιάς που προκάλεσαν η λιτότητα και η αποβιομηχάνιση είναι ζωτικής σημασίας και τα τρανς άτομα πρέπει να είναι μέρος αυτού του αγώνα.
— Προσκλήθηκες ως guest editor του πρώτου τεύχους του διαδικτυακού περιοδικού «Χταπόδι» του ΕΜΣΤ (Δεκέμβριος 2024), το οποίο ήταν αφιερωμένο στην πολιτική και πολιτισμική μνήμη του AIDS. Πώς ορίζεται σήμερα αυτή η μνήμη, τι αποτύπωμα άφησαν τα «πέτρινα χρόνια» της νόσου και το στίγμα που τα συνόδευε στη συλλογική μνήμη μιας κοινότητας που δοκιμάστηκε σκληρά από την επιδημία του HIV;
Στη Δύση, η επιδημία του HIV/AIDS έχει ουσιαστικά περάσει στην ιστορία – εξακολουθεί να σκοτώνει αρκετούς ανθρώπους στον παγκόσμιο Νότο, ιδίως στην υποσαχάρια Αφρική, αλλά έχει υποχωρήσει συγκριτικά με την κορύφωσή της το 2004, ενώ και στον παγκόσμιο Βορρά δεν είναι η θανατική καταδίκη που φαινόταν να είναι μεταξύ 1981 και 1996, οπότε εμφανίστηκαν οι πρώτοι αντιρετροϊκοί αναστολείς.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πόσο κατακλυσμιαία ήταν για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα η επιδημία αυτή, ειδικά μετά την πρόσφατη εμπειρία της πανδημίας του Covid-19, που έπληξε την ευρύτερη κοινωνία κυρίως λόγω της προθυμίας της νέας δεξιάς να αφήσει μια ασθένεια που κατά βάση σκότωνε ανθρώπους τους οποίους θεωρούσαν ανεπιθύμητους (γκέι, εργαζόμενους/-ες στο σεξ, χρήστες ενδοφλέβιων ουσιών) να συνδράμει τις προσπάθειές της να υπονομεύσει τις κοινωνικές κατακτήσεις των δεκαετιών του ’60 και του ’70.
Άλλαξε τον τρόπο συγκρότησης των ΛΟΑΤΚΙ+ κοινοτήτων, τον τρόπο που καταγράφουν την ιστορία τους καθώς και τις πολιτικές τους προτεραιότητες, οδηγώντας σε μια πιο αφομοιωτική στρατηγική. Εξαφάνισε, επίσης, μια γενιά ριζοσπαστών καλλιτεχνών και δυσκόλεψε την ανάδυση της επόμενης, καθώς η κρίση επιτάχυνε τον εξευγενισμό των αστικών χώρων όπου είχαν δημιουργηθεί τέτοιες πολιτιστικές οντότητες.
— Διάβασα ότι έχετε δραστηριοποιηθεί ιδιαίτερα ενάντια στην αυξανόμενη τρανσφοβία που χαρακτηρίζει πολλά βρετανικά ΜΜΕ, τα οποία κατηγορείτε ότι «προσπαθούν να συντρίψουν τα τρανς άτομα», και φαντάζει λίγο περίεργο να συμβαίνει αυτό σε μια ανεπτυγμένη, σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα με μια ακμάζουσα ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Σημάδια των καιρών;
Είναι καταρχάς γεγονός ότι υπήρξε ένα παγκόσμιο κύμα αντιδράσεων κατά των δικαιωμάτων και της ορατότητας των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, το οποίο συνδέεται με την άνοδο των ακροδεξιών στις κυβερνήσεις πολλών χωρών: στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Αργεντινή και στη Βραζιλία, στη Ρωσία και στην Κιργιζία, στη Σερβία και στην Τουρκία, στη Νιγηρία και στην Ουγκάντα, στο Ιράν και στις Φιλιππίνες. Όσο για την «ακμάζουσα ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα» του Ηνωμένου Βασιλείου, αυτή, όσον αφορά την εκπροσώπηση, αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από γκέι άνδρες και λεσβίες, άτομα κυρίως λευκά και μάλλον ευκατάστατα, ακόμα κι αν δεν ήταν εξαρχής.
Οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι έχουν πλέον εδραιωθεί στα ΜΜΕ και στην πολιτική, μεγαλώνοντας έχουν γίνει πιο συντηρητικοί, με συνέπεια να αντιδρούν σε οτιδήποτε εκλαμβάνουν ως πρόκληση από άτομα νεότερα τα οποία τους τη «βγαίνουν» από τα αριστερά. Αυτό είναι ένα γενικότερο πρόβλημα με τα βρετανικά ΜΜΕ: μια δυσανάλογα και ιδιωτικά εκπαιδευμένη τάξη «θυρωρών» που δεν της άρεσε η κριτική που δέχτηκε κυρίως μέσα από το Twitter/X και τα λοιπά σόσιαλ, ακόμα λιγότερο από τα κινήματα κατά της λιτότητας και των δικαιωμάτων των τρανς που προέκυψαν από αυτά, προσπάθησε να αποκλείσει εκ νέου τις αριστερές και τρανς φωνές από την πολιτική σκηνή και τα ΜΜΕ, με αρκετή επιτυχία.
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, αν όχι σαράντα πέντε, το Ηνωμένο Βασίλειο έχει κινηθεί πολύ προς τα δεξιά στο οικονομικό κομμάτι με την καταστροφή των συνδικάτων, του εργατικού κινήματος και την υποβάθμιση των εργατικών δικαιωμάτων – έχοντας κερδίσει αυτές τις μάχες, η βρετανική δεξιά επικεντρώνεται πια σε «πολιτιστικά ζητήματα», ακολουθώντας το παράδειγμα της αντίστοιχης αμερικανικής. Μάλιστα, έχουν βρει στα τρανς δικαιώματα έναν ιδεώδη αποδιοπομπαίο τράγο, με πολλές κατεστημένες πρώην αριστερές «φεμινίστριες» που δημοσιολογούν να υιοθετούν ξεκάθαρα τρανσφοβικές απόψεις, τις οποίες συνδυάζουν με μια ακροδεξιού τύπου ρητορική για τη μετανάστευση και άλλα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα. Είναι μια καταστροφή.
— Ποια άλλα θεωρείς τρανς θέματα αιχμής σήμερα, ποιες διεκδικήσεις παραμένουν ανεκπλήρωτες, ποιες κατακτήσεις ενδεχομένως κινδυνεύουν; Αρκετός λόγος έχει γίνει και για τρανσφοβικά φαινόμενα μέσα στην ίδια τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Πόσο έχει βελτιωθεί, πιστεύεις, η κατάσταση;
Νομίζω καταρχάς ότι σήμερα υπάρχει πολύ λιγότερη τρανσφοβία εντός της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, με τις περισσότερες συλλογικότητες και πρωτοβουλίες να συμπεριλαμβάνουν πλέον ρητά τρανς άτομα. Το πιεστικότερο ζήτημα για εμάς είναι η υγειονομική περίθαλψη, καθώς ζούμε με τη διαρκή απειλή ότι η πρόσβασή μας σε αυτή θα δυσκολέψει λόγω περικοπών στη χρηματοδότηση ή ρητών απαγορεύσεων και αποκλεισμών σε άλλους τομείς. Στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχει το αίτημα για αλλαγές στον νόμο περί αναγνώρισης ταυτότητας φύλου (ΝΑΤΦ) που επιτρέπει τον αυτοπροσδιορισμό – αυτό θα μπορούσε να είχε τελειώσει ήδη από το 2017, αν η Τερέζα Μέι (στην Αγγλία και την Ουαλία) και η Νίκολα Στέρτζον (Σκωτία) είχαν δείξει αρκετό θάρρος.
Το έθεσαν όμως σε «διαβούλευση», καθιστώντας το «αλεξικέραυνο» για ύποπτα καλά οργανωμένες και χρηματοδοτούμενες ομάδες πίεσης κατά των τρανς, οι οποίες τελικά το απέσυραν, πιέζοντας μάλιστα την κυβέρνηση να απορρίψει για πρώτη φορά μια απόφαση του αποκεντρωμένου Κοινοβουλίου της Σκωτίας. Η επόμενη κυβέρνησή μας πιθανότατα θα είναι ένας συνασπισμός Συντηρητικών - Μεταρρυθμιστών, ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να ανακαλέσει εντελώς τον ΝΑΤΦ, όπως έκανε η Ουγγαρία το 2020, κάτι που θα ισοδυναμούσε με κήρυξη πολέμου!
Υπάρχουν, επίσης, τα ζητήματα της στέγασης, της απασχόλησης, της παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας – τομείς που καταστράφηκαν από την επίμονη, παρατεταμένη λιτότητα η οποία χτύπησε ιδιαίτερα σκληρά τα τρανς άτομα που ήδη αντιμετώπιζαν εργασιακές διακρίσεις. Αν πρόκειται να αντιπαρατεθούμε με την παγκόσμια ακροδεξιά, η απάλειψη της ζημιάς που προκάλεσαν η λιτότητα και η αποβιομηχάνιση είναι ζωτικής σημασίας και τα τρανς άτομα πρέπει να είναι μέρος αυτού του αγώνα.
— Παρατηρούμε ότι πια ο κύριος στόχος των απανταχού ομο-τρανσφοβικών δεν είναι τόσο οι ομόφυλες σχέσεις και ο γάμος όσο η αμφισβήτηση των έμφυλων ρόλων και των στερεοτύπων, η τρανς και η μη δυαδική συνθήκη. Την ίδια στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη μια «εκστρατεία» κατά της λεγόμενης woke ατζέντας από τους φονταμενταλιστές και την άκρα δεξιά μέχρι τα πιο συντηρητικά τμήματα της αριστεράς. Με αυτά τα δεδομένα πόσο αισιοδοξείς για το μέλλον;
Είναι δύσκολο να είσαι αισιόδοξος αυτήν τη χρονική στιγμή, με τον θρίαμβο του Τραμπ στις ΗΠΑ, τη διαφαινόμενη κατάρρευση της κυβέρνησης Στάρμερ στο Ηνωμένο Βασίλειο, την πιθανότητα μιας κυβέρνησης Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία κ.ο.κ. Τίποτα όμως δεν διαρκεί για πάντα. Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να αντιστέκονται, ακόμη κι αν αυτό προϋποθέτει μια περίοδο κατά την οποία προέχει ο αγώνας για επιβίωση και συσπείρωση.
Οι κουραστικές κραυγές και οι υστερίες περί «wokeness» οφείλονται κυρίως στο γεγονός ότι τα τρανς και μη δυαδικά άτομα πέτυχαν σημαντικές πολιτικές και πολιτιστικές κατακτήσεις την τελευταία εικοσαετία· σε άλλα δέκα ή είκοσι χρόνια νομίζω ότι αυτή η εκπροσώπηση θα έχει υπερβεί πολύ περισσότερο την αντίδραση εναντίον της, θεωρώ λοιπόν σημαντικό να συνεχίσουμε να δημιουργούμε τέχνη και πολιτισμό σε μια εποχή με δυσοίωνο πολιτικό κλίμα. Και ναι, αληθεύει ότι συντηρητικές κοινωνικές δυνάμεις όπως η θρησκευτική δεξιά των ΗΠΑ αναγκάστηκαν να παραδεχτούν την ήττα τους στον αγώνα ενάντια σε μια σειρά ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων, ιδίως στον γάμο – αυτό ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, υπομονής, επιμονής και επίδειξης χιούμορ απέναντι στην εχθρότητα. Είναι, νομίζω, ένα καλό μοντέλο για εμάς.
— Ποιος ήταν ο δυσκολότερος σταθμός του τρανς «ταξιδιού» σου, το οποίο έκανες αρχικά δημοσιογραφική στήλη στην «Guardian» και έπειτα βιβλίο («Trans: A memoir»); Είχες στήριξη σε όλο αυτό; Πώς νιώθεις σήμερα, ανακαλώντας εκείνη την περίοδο;
Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι πάρα πολύ πλέον. Όλα αυτά εξάλλου συνέβησαν αρκετό καιρό πριν. Έκανα φυλομετάβαση μεταξύ 2009 και 2012, δηλαδή τότε πέρασα από το σύστημα της Κλινικής Ταυτότητας Φύλου για να ξεκινήσω ορμονοθεραπεία και να προβώ σε χειρουργική επέμβαση, καταγράφοντας ταυτόχρονα την εμπειρία μου αυτή στο blog μου στην «Guardian». Έγραψα το «Trans: A memoir» μεταξύ 2013 και 2015. Έβαλα πάρα πολλά από τα 20s μου και τις αρχές των 30s μου σε αυτό με τρόπο καθαρτήριο, έκανα μια περιοδεία για να παρουσιάσω το βιβλίο την περίοδο 2015-16 και στη συνέχεια άλλαξα θεματολογία.
Δεν μου αρέσει πια να γράφω ή να μιλάω τόσο πολύ για τον εαυτό μου, εκτός αν αυτό χρησιμεύει για να συζητήσουμε κάτι άλλο. Βέβαια, οι κοντινοί μου άνθρωποι με στήριξαν, ήμουν τυχερή σε αυτό, παρότι υπήρξαν και κάποιες δύσκολες συζητήσεις. Κυρίως ήθελαν να βεβαιωθούν ότι θα ήμουν καλά, καθώς τα ΜΜΕ τούς είχαν κάνει να πιστεύουν, όχι εντελώς εσφαλμένα, ότι μια φυλομετάβαση είναι «σπαρακτικά δύσκολη».
— Είναι, άραγε, η τρανς πραγματικότητα μια συγκεκριμένη διαδικασία που φτάνει σε έναν συγκεκριμένο προορισμό ή μια διαρκώς εξελισσόμενη κατάσταση; Τι σημαίνει τελικά να είσαι ή να θέλεις να είσαι γυναίκα ή άνδρας αντίστοιχα;
Εξαρτάται από το άτομο! Για εμάς, το να είμαστε τρανς είναι μέρος της ζωής μας. Κάποιοι άνθρωποι βλέπουν τη ζωή ως κάτι που φτάνει σε έναν συγκεκριμένο προορισμό, άλλοι ως μια διαρκώς εξελισσόμενη κατάσταση – νομίζω ότι ισχύουν και τα δύο. Όσο για το τι «σημαίνει» να θέλεις να είσαι γυναίκα ή άνδρας, δεν με ενδιαφέρει πραγματικά. Οι cis-gender άνθρωποι θέλουν επίσης να είναι «σωστές» γυναίκες ή «σωστοί» άντρες, ή τουλάχιστον δεν θέλουν να κάνουν φυλομετάβαση – σε αυτό το σημείο νομίζω ότι είναι πιο ενδιαφέρον και διαφωτιστικό να απευθύνουμε την ερώτηση σε αυτούς, αντί να ζητάμε από τα τρανς άτομα να την απαντήσουν.
Οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε θεωρητικοί, απλώς προσπαθούμε να ζήσουμε τη ζωή μας όσο μπορούμε καλύτερα, όσο ακατανόητο ή ανησυχητικό κι αν φαίνεται αυτό στους απέξω. Στο συγγραφικό μου έργο επιχείρησα να φωτίσω τις χαρές και τις προκλήσεις της ζωής ενός τρανς ατόμου, ιδιαίτερα στη γενέτειρά μου, το Ηνωμένο Βασίλειο. Τα «γιατί» είναι πιο δύσκολο να απαντηθούν: αν είχα μια πραγματικά ικανοποιητική απάντηση, αυτή θα έκανε κι άλλους ανθρώπους τρανς, και δεν νομίζω ότι το έχω καταφέρει ακόμα, παρότι δύο δεκαετίες τώρα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ! (Είναι λυπηρό που πρέπει να διευκρινίσω ότι αυτό είναι ένα αστείο, αλλά σε περίπτωση που υπάρχουν κάποιοι αντιδραστικοί Βρετανοί αρθρογράφοι που μας διαβάζουν...).
— Αγαπάς το ποδόσφαιρο –έπαιζες κιόλας–, ήσουν επίσης από τα ιδρυτικά μέλη της Justin Campaign στη μνήμη του Βρετανού ποδοσφαιριστή Τζάστιν Φάσανου που φέρεται να αυτοκτόνησε λόγω της πίεσης που δεχόταν μετά το coming out του. Πόσο πιο φιλικοί χώροι είναι σήμερα το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικότερα προς τους ΛΟΑΤΚΙ+; Πώς σου φάνηκε η απόφαση της FIFA να αναθέσει το Μουντιάλ του 2034 στη Σαουδική Αραβία;
Όσον αφορά τον Τζάστιν Φάσανου, είναι μάλλον απλοϊκό να πούμε ότι ο θάνατός του οφείλεται στις αντιδράσεις για το coming out – ήταν μια απίστευτα περίπλοκη φιγούρα, μαύρος, ομοφυλόφιλος, χριστιανός που γεννήθηκε στο Λονδίνο και μεγάλωσε στο αγροτικό Νόρφολκ χωρίς άλλους μαύρους ανθρώπους γύρω του εκτός από τον μικρότερο αδελφό του, ο οποίος έγινε επίσης διάσημος ποδοσφαιριστής και αποκήρυξε τον Τζάστιν (και μάλιστα στη «Sun», το πιο ομοφοβικό ταμπλόιντ του Ηνωμένου Βασιλείου!).
Δεν θα αναφερθώ εκτενώς σε όλη την ιστορία εδώ, όμως το 2008 κάποιοι γκέι φίλοι κι εγώ μαζί παρατηρήσαμε ότι πλησίαζε η δέκατη επέτειος του θανάτου του Τζάστιν και κανείς δεν φαινόταν πρόθυμος να μιλήσει γι' αυτό, με την αυτοκτονία του να χρησιμοποιείται ακόμα ως προειδοποίηση ώστε κανείς άλλος ποδοσφαιριστής να μην τολμήσει να «βγει προς τα έξω», παραγνωρίζοντας το ιστορικοκοινωνικό πλαίσιο και τις ιδιαιτερότητες της δύσκολης ζωής του. Η εκστρατεία που ξεκινήσαμε έδωσε, πιστεύω, το έναυσμα στην Αγγλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ώστε να λάβει το θέμα πιο σοβαρά υπόψη της. Ορισμένοι παίκτες αισθάνθηκαν τότε ότι θα μπορούσαν να «βγουν από την ντουλάπα», αλλά κανείς τους δεν ήταν πολύ υψηλού προφίλ.
Οι ομοτρανσφοβικές διακρίσεις μεταξύ των φιλάθλων λαμβάνονται πιο σοβαρά υπόψη, με πολλούς επαγγελματικούς συλλόγους να έχουν ΛΟΑΤΚΙ+ ομάδες φιλάθλων. Αυτό είναι θετικό, παρότι αυτά τα κέρδη είναι επισφαλή και πρέπει να προστατευτούν από όσους τα αντιμάχονται.
Αναφορικά, τώρα, με την ανάθεση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Σαουδική Αραβία, η FIFA πέρασε ήδη μια «κόκκινη γραμμή» το 2010, αναθέτοντας τη διοργάνωση του 2018 στη Ρωσία κι εκείνη του 2022 στο Κατάρ, δηλαδή σε δύο απολυταρχίες. Το σαουδαραβικό Μουντιάλ ήταν τετελεσμένο γεγονός πολύ πριν από την τυπική ανάθεση τον περασμένο μήνα. Δεν παρακολούθησα το Μουντιάλ του ’22 και δεν θα παρακολουθήσω ούτε αυτό του 2034, διότι είναι κάτι αντίστοιχο με τη διοργάνωση του 1934 που διεξήχθη στην Ιταλία του Μουσολίνι ή του 1978 που διεξήχθη στην Αργεντινή, την εποχή που η στρατιωτική χούντα εξαφάνιζε ανθρώπους κατά χιλιάδες.
— Ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έλεγες σε μια TERF (σ.σ. φεμινίστρια που αντιστρατεύεται τις τρανς γυναίκες) η οποία θα αμφισβητούσε τη θηλυκότητά σου;
Περισσότερο νομίζω θα αμφισβητούσε την ταυτότητα φύλου παρά τη θηλυκότητά μου, αλλά, όπως και να 'χει, θα της έλεγα απλώς να πάει να γαμηθεί. Είναι αδύνατο να κάνεις μια λογική κουβέντα μαζί τους και δεν έχω καμία διάθεση να σπαταλήσω άλλο χρόνο προσπαθώντας να καταφέρω κάτι τέτοιο. Έχω δει πάρα πολλούς ανθρώπους να ξεκινούν θέτοντας «ορθολογικά» ερωτήματα σχετικά με την «τρανς ορθοδοξία» ή όπως αλλιώς την αποκαλούν και στην πορεία να εξοργίζονται.
Η Τόνι Μόρισον μίλησε για το πώς μια πτυχή του ρατσισμού, είτε τυχαία είτε σκόπιμα, σπαταλούσε τον χρόνο των υποψήφιων στόχων του, αναγκάζοντάς τους να ασχολούνται συνεχώς με κακόπιστα επιχειρήματα αντί να κάνουν τέχνη, να εργάζονται για τους πολιτικούς στόχους που εκείνοι επιλέγουν ή απλώς να ζουν τη ζωή τους. Η τρανσφοβία λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
— Η σύγκρουση Ισραήλ - Χαμάς με τον τραγικό απολογισμό σε ζωές αμάχων είναι από τα γεγονότα που κυριάρχησαν το 2024. Έχοντας επισκεφθεί παλιότερα το Ισραήλ και τη Δυτική Όχθη, πώς αποτιμάς την κατάσταση;
Επισκέφθηκα πράγματι τη Δυτική Όχθη το 2017 και συγκεκριμένα τη Χεβρώνα/Αλ-Χαλίλ. Συνάντησα επίσης στο Τελ Αβίβ τον γνωστό δημοσιογράφο Γκίντεον Λεβί, που πολύ εκτιμώ, και μιλήσαμε για τις εξελίξεις. Συναντήθηκα επιπλέον με τον σκηνοθέτη Avi Mograbi, ο οποίος συνεργάζεται με την οργάνωση Breaking the Silence, μεταφέροντας ανθρώπους στη Δυτική Όχθη, ώστε να μπορούν να δουν από κοντά τη στρατιωτική δικτατορία, την επιτήρηση, την πείνα και τον φόβο που επιβάλλει η ισραηλινή κυβέρνηση.
Η γνώμη μου για τη γενοκτονία –πρόκειται για γενοκτονία, όχι για σύγκρουση– είναι ότι αποτελεί μία από τις χειρότερες θηριωδίες της εποχής μας και πρέπει να τελειώσει τώρα, με λήξη της κατοχής και μια δίκαιη λύση για τους Παλαιστίνιους. Η κυνική κατάχρηση των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων από την ισραηλινή κυβέρνηση και τον στρατό συνοψίστηκε στην εικόνα ενός στρατιώτη που ισχυρίζεται ότι είναι ο πρώτος άνθρωπος που σήκωσε μια rainbow σημαία στη Γάζα κι αυτό το έπραξε πάνω από ένα σωρό ερείπια, κάτι εντελώς ανειλικρινές και αποκρουστικό.
— Ποια δουλειά σου θα ξεχώριζες; Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
Είμαι πολύ περήφανη για την ταινία «You will be free», τη δική μου σαφή απάντηση στην κρίση του HIV/AIDS και τον εξαιτίας αυτής αφανισμό της queer αντικουλτούρας της δεκαετίας του ’80, που λατρεύω. Το ίδιο περήφανη είμαι και για τη συλλογή διηγημάτων «Variations» (Influx Press 2021) που βασίζεται σε πραγματικές ιστορίες τρανς ανθρώπων στη Βρετανία από τον καιρό του Όσκαρ Ουάιλντ μέχρι σήμερα, την οποία ήθελα να γράψω από τα είκοσί μου – χρειάστηκαν δύο προσπάθειες και περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια, χαίρομαι όμως που επέμεινα! Ξεχωρίζω επίσης το blog μου στην «Guardian» και το «Trans: A memoir» (Verso Books) ως παρεμβολή σε έναν δημόσιο λόγο που ένιωθα ότι μας έβλαπτε.
Κανένα, ωστόσο, επόμενο σχέδιό μου δεν επικεντρώνεται σε ΛΟΑΤΚΙ+ ή τρανς ζητήματα. Προς το παρόν έχω πει όλα όσα είχα να πω σχετικά. Έχω γράψει ένα θεατρικό έργο με τίτλο «We need to talk» που διαδραματίζεται την ημέρα που ανακοινώθηκε η πρώτη καραντίνα του Cοvid-19 στο Ηνωμένο Βασίλειο και εστιάζει στην κατάσταση που επικρατούσε τότε στη βρετανική δημόσια σφαίρα και στο πώς η πανδημία επηρέασε την κοινωνία και τις πολιτικές εξελίξεις. Έχω μερικά ακόμα έργα σχετικά με το Ηνωμένο Βασίλειο την περίοδο 2015 και 2025 –κάποια είναι προϊόντα μυθοπλασίας, κάποια όχι–, είναι σε πολύ πρώιμο στάδιο όμως ακόμα και δεν μπορώ να πω περισσότερα γι' αυτά.
— Ισχύει, τελικά, το ότι οι καλές τέχνες, η μόδα και ο κόσμος της ψυχαγωγίας είναι προνομιακοί χώροι για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα;
Νομίζω πως ναι, πρόκειται εξάλλου για κάτι που συμβαίνει από πολύ παλιά. Είναι σίγουρα μια καλή εξέλιξη και θα ενθάρρυνα τους ανθρώπους να συνεχίσουν να δουλεύουν μέσα και μέσω αυτών των χώρων σε μια εποχή που προσπαθούν να μας κλείσουν κατάμουτρα μια σειρά άλλες «πόρτες».
