Με αγωνία περιμένει η κοινή γνώμη τη σημερινή ψηφοφορία για να δει αν θα ξεσπάσει κυβερνητική κρίση με αφορμή το νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου. Όλα εξαρτώνται από τη Δημοκρατική Συμμαχία, αφού φαίνεται ότι οι ψήφοι της είναι απαραίτητες για την κύρωση του νομοσχεδίου που έχει διχάσει τη Βουλή αλλά και την κοινωνία, χωρίς βέβαια να έχει καταλάβει κανείς για τι πράγμα μιλάει, αφού οι περισσότεροι θεωρούν ότι μέχρι σήμερα η αλλαγή φύλου απαγορευόταν, ενώ τώρα θα επιτρέπεται αβέρτα, οπότε τα δεκαπεντάχρονα θα κάνουν ουρές για να εγχειρίσουν τα γεννητικά τους όργανα από βαρεμάρα.
Το νομοσχέδιο, φυσικά, αφορά τη δυνατότητα ενός ατόμου να αλλάξει ή, καλύτερα, να προσδιορίσει το φύλο του, όπως αυτό εμφανίζεται στα δημόσια έγγραφα, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους Τσιάρτες και λοιπούς βαριούς αρσενικούς που θεωρούν ότι η ομοφυλοφιλία είναι ένα καπρίτσιο και ότι τα διεμφυλικά άτομα είναι απλώς εκκεντρικά. Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, έχοντας εμφανή άγνοια για το θέμα, έκανε μια δήλωση παντελώς άσχετη με το θέμα και αναμένουμε τώρα τις τοποθετήσεις του Δομάζου, του Πελέ και του Μαραντόνα για να αποκτήσουμε μια πιο εμπεριστατωμένη εικόνα για το θέμα, γιατί, ως γνωστόν, αν βαράς καλά κόρνερ, είσαι εξπέρ στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ενώ, λοιπόν, στηρίζουμε το νομοσχέδιο, δεν πρέπει να παραλείψουμε να τονίσουμε ότι για μια ακόμη φορά η κυβερνητική πλειοψηφία φαίνεται να χρησιμοποιεί το θέμα ως αντιπερισπασμό προοδευτισμού και ξεροκόμματο αριστεροσύνης, το οποίο πετάει πρόχειρα στους οπαδούς της, αφού το νομοσχέδιο είναι κυριολεκτικά γραμμένο στο πόδι, ελλιπές και ερασιτεχνικό.
Τη μεγαλύτερη αναστάτωση έχει προκαλέσει η πρόβλεψη να μπορεί το άτομο να αιτηθεί την αλλαγή του φύλου στα δημόσια έγγραφα από την ηλικία των 15 ετών, καθώς ακόμα και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν εκφράσει την επιφύλαξή τους για το νεαρό της ηλικίας, λες και ένα 15χρονο αγόρι δεν έχει βιώσει ήδη τον ρατσισμό και την καταπίεση στο σχολείο του ή ένα 15χρονο κορίτσι δεν έχει υποστεί εξευτελισμούς και βία λόγω της διαφορετικότητάς του.
Στον γενικό χαμό πρωτοστατεί, φυσικά, η Εκκλησία, με διάφορους κοινωνούς της θρησκείας της αγάπης να εκτοξεύουν μύδρους και απειλές σε όποιον σκέφτεται να ψηφίσει το νομοσχέδιο, ενώ στα μοναστήρια και στις εκκλησίες, όπως όλοι ξέρουμε, εκτυλίσσονται σκηνές που κάνουν το «120 μέρες στα Σόδομα» του Παζολίνι να μοιάζει με τον «Μπομπ τον Σφουγγαράκη». Ο Γιάννης Ραγκούσης, μάλιστα, δήλωσε ότι έχει συναντήσει εκπροσώπους της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας –σε ανώτατα κλιμάκια, ακόμη και μητροπολίτες– οι οποίοι είναι ομοφυλόφιλοι και το κρύβουν, για να λάβει εξώδικο από την Ιερά Σύνοδο που τον καλεί να τους κατονομάσει, πράγμα που δεν έχει συμβεί ακόμα, καθότι προφανώς έχει χάσει το μέτρημα.
Ανατριχίλα έχουν προκαλέσει και τοποθετήσεις βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι χρησιμοποίησαν ακλόνητα επιχειρήματα εναντίον του νομοσχεδίου, όπως ο Στέργιος Γιαννάκης που είπε πως «αν αυτές οι καταστάσεις ήταν φυσιολογικές, τότε ο Θεός δεν θα δημιουργούσε (όπως μαθαίναμε στο σχολείο) τον Αδάμ και την Εύα... αλλά τον Αδάμ και τον... Γιώργο», αν και δεν μας εξήγησε πώς νιώθει που τα εγγόνια των πρωτόπλαστων είναι προϊόντα αιμομιξίας. Με τις τοποθετήσεις αυτές και τη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης προκύπτει και η επίπονη συνειδητοποίηση ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλελεύθερη παράταξη σε μια χώρα όπου ο μέσος ψηφοφόρος είναι μια θρησκόληπτη θείτσα.
Ενώ, λοιπόν, στηρίζουμε το νομοσχέδιο, δεν πρέπει να παραλείψουμε να τονίσουμε ότι για μια ακόμη φορά η κυβερνητική πλειοψηφία φαίνεται να χρησιμοποιεί το θέμα ως αντιπερισπασμό προοδευτισμού και ξεροκόμματο αριστεροσύνης, το οποίο πετάει πρόχειρα στους οπαδούς της, αφού το νομοσχέδιο είναι κυριολεκτικά γραμμένο στο πόδι, ελλιπές και ερασιτεχνικό. Αφήνει έτσι την αίσθηση ότι ουδόλως ενδιαφέρεται για το θέμα και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι το κάνει με έναν έντονα διχαστικό τρόπο και τελικά μοιάζει να είναι απλώς ένα τέχνασμα για να εκθέσει την αντιπολίτευση και να πολώσει το σκληροπυρηνικό ακροατήριό της.
Μένει να δούμε στην ψηφοφορία αν η κυβέρνηση θα καταφέρει να περάσει ένα καταρχάς θετικό μέτρο ή τελικά θα προκαλέσει μεγαλύτερο κακό για να πετύχει μικροπολιτικές σκοπιμότητες που μοιάζουν να είναι και η μοναδική της έγνοια.
