Στο σημερινό «Α μπα»: απλοί παρατηρητές

Στο σημερινό «Α μπα»: απλοί παρατηρητές Facebook Twitter
54

 

__________________
1.


Πηγαινω Γ λυκειου και εχω εναν συμμαθητη ο οποιος εχει χωμενη τη μυτη του συνεχως σε ενα βιβλιο. Ξερει ολοκληρους χαρτες απεξω και γενικα εχει σφαιρικες γνωσεις. Διαβαζει πολλα ειδη βιβλιων και ειναι και πολυ καλος μαθητης. Οι καθηγητες του λενε οτι εχει κριτικη σκεψη και οτι εχει ενα σωρο προσοντα που τον δοιακρινουν απο μεας τους υπολοιπους. Ωραια ως εδω, αλλα ο συγκεκριμενος μια μερα στο φροντιστηριο την ωρα της βιολογιας, καπως πηγε η κουβεντα στην ισοτητα των 2 φυλων κια συγκεκριμενα οσον αφορα τις δουλειες του σπιτιου. Και ακουσα το ξης απο τα χειλη του: ΑΝ ερθεις μια μερα στο μαθημα ιστοριας που κανουμε με τον Χ καθηγητη θα δεις τοι οι γυναικες ειστε πολυ κατωτερεςκαι οτι δεν αξιζετε οσο εμεις. Το ελεγε σοβαρα, δεν εκανε πλακα και το εννοουσε. Εγω Δεν απαντησα γιατι μας διεκοψε ο καθηγητης αλλα ακομη και τωρα μετα απο τοσο καιρο αναρωτιεμαι πως γινεται ενας 18χρονος που εχει λαβει διπλη τουλαχιστον μορφωση και παιδεια απο τους υπολοιπους να πεταει τετοιες πατατες!? Και να τα θεωρει και απολυτα φυσιολογικα και δεδομενα?! Τη συμπεριφορα του καθηγητη δεν τη σχολιαζω καν. Το ξερω οτι τους βολευει να ειναι ετσι τα πραγματα αλλα γινεται να μη βλεπουν περα απο τη μυτη τους και να ειναι οκαυ με αυτο???

Βγάζει απολύτως νόημα, αν αυτός που είπε στον συμμαθητή σου ότι έχει κριτική σκέψη είναι ο καθηγητής ιστορίας (ή όποιος καθηγητής έχει της ίδιας ποιότητας «κριτική σκέψη»).


Αυτό που περιγράφεις είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα που δείχνει πόσο περίπλοκο είναι το θέμα της νοημοσύνης. Πόσο δύσκολα προσδιορίζεται, και γι'αυτό δεν μπορούν να βρουν τον ορισμό της ούτε εικοσιεννιά κατασκευαστές πλυντηρίων.


[Παρεμπιπτόντως, αξιολάτρευτο –και πολύ ταιριαστό με την ερώτηση - το διακριτικά σεξιστικό μήνυμα της αρχής. «Ίσως να μην το πιστεύετε, αλλά όταν χρειάζεται, βάζω κι εγώ πλυντήριο». Σε πιστεύουμε, καλέ μου. Αρκεί να είναι μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο (τουλάχιστον έχουμε προχωρήσει αρκετά ως κοινωνία ώστε να μην είναι αποδεκτές πια τέτοιες διαφημίσεις)].


Σίγουρα έχεις γνωρίσει ανθρώπους που είναι αποδεδειγμένα ικανοί στη δουλειά τους, αλλά είναι αγενείς. Ή που είναι αντιπαθητικοί. Αυθορμήτως θα έλεγε κανείς «μα αφού είναι έξυπνος, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την εξυπνάδα του για να μην είναι αντιπαθητικός;» Όπως φαίνεται, δεν μπορεί. Η συμπεριφορά είναι και θέμα χαρακτήρα, και ο χαρακτήρας είναι και θέμα ανατροφής. Η πολιτική σκέψη και η στάση του καθένα γύρω από θέματα ελευθεριών, ισότητας και τα λοιπά, είναι και θέμα ανατροφής και επιρροών, έκθεσης στο διαφορετικό. Οπότε κάθε άνθρωπος είναι αποτέλεσμα πολλών και διαφορετικών παραγόντων, άλλοι γενετικοί, άλλοι όχι.


Ευτυχώς που είναι έτσι, γιατί δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει για να σου κόβει ή για να είσαι χρήσιμος άνθρωπος, αλλιώς ο κόσμος μας θα ήταν ακόμη πιο άνισος. Βέβαια αυτό σημαίνει και ότι υπάρχουν πολλοί «έξυπνοι», με την έννοια της ικανότητας στις σπουδές, που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το δεξιά από το αριστερά. Μόλις γνώρισες έναν, κι εύχομαι αυτή η εμπειρία θα σε βοηθήσει στο μέλλον.

__________________
2.


Καλησπερίζω!λοιπόν ξεκινώ ως εξής.εδώ και 5 χρόνια διατηρώ με τον φίλο μου μια σχέση. ή οποια έχει περάσει και περνάει από 40 κύματα. κατά κύριο λόγο τσακωνόμαστε για χαζά, τις 5 από τις 7 μέρες. τώρα,εγω γνωρίζω ότι εκείνος έχει κατάθλιψη. το μαθαίνω στα 3 χρόνια της σχέσης. δεν το περνώ σοβαρά, και εκείνος δεν κάνει τίποτα γι αυτό.Στο σήμερα έρχομαι να αναρωτηθώ,τι με κάνει να απελπίζομαι μέσα στην σχεση? εκείνος, η κατάθλιψη, εγώ ή η ασυμβατότητα μας?Δεν ξέρω τι να κάνω, αλλά πνίγομαι πολυ. αλλά τον αγαπώ εξίσου. υπάρχει πιθανότητα η ασθένεια αυτη να μας δημιουργεί τόσα προβλήματα?τι να κάνω?Τι να κάνουμε?ετών 27 και 30 αντίστοιχα-σαντρινα

Η κατάθλιψη δεν εξηγεί γιατί τσακωνόσαστε τις πέντε από τις εφτά μέρες. Δεν ξέρω τι είναι τα «χαζά» για σένα, η γκάμα μεταξύ των ανθρώπων περί σημαντικού και ασήμαντου είναι τεράστια. Δεν μας λες πώς διαγνώστηκε αυτό, η λέξη «κατάθλιψη» σημαίνει κάτι πολύ συγκεκριμένο. Πήγε σε ψυχίατρο;


Τελικά όμως δεν ξέρω αν έχει σημασία. Η σχέση σας έχει προβλήματα. Είτε είσαστε ασύμβατοι, είτε φταίει ότι έχει κατάθλιψη και αυτός δεν θέλει να ασχοληθεί με το θέμα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, και τίποτα από τα δύο δεν μπορείς να διορθώσεις. Το ένα είναι μόνο δική του απόφαση, το άλλο είναι του Μακαρονοτέρατος. Άρα στο «τι να κάνω» η απάντηση είναι «δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις για να αλλάξεις αυτό που γίνεται», αλλά επίσης «μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα στο να μείνεις και στο να φύγεις». Φαντάζομαι ότι το ξέρεις, αλλά σε προβληματίζουν τα πέντε χρόνια. Τα πέντε χρόνια τσακωμών μπορούν να γίνουν δεκαπέντε, εικοσιπέντε, τριανταπέντε. Αν σε βαραίνουν τα πέντε χρόνια τώρα, φαντάσου τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια στο μέλλον.

__________________
3.


δεν ήξερα σε ποιον άλλον να μιλήσω, νιώθω πως κανείς δεν θα με καταλάβει, κανείς δεν ξέρει αυτό που περνάω. Για άλλη μία βραδιά έμεινα μέσα μετά τη δουλειά, παρήγγειλα φαγητό (διπλή μερίδα εννοείται) και είδα τηλεόραση. Είμαι 29 ετών και από τα 18 που μένω μόνη, το 80% από τα βράδια μου, ίσως και παραπάνω το έχω περάσει έτσι. Με φαγητό (συνήθως junk) και τηλεόραση. Δουλεύω σε καλή θέση, έχω ωραίο σπίτι, είμαι χαμογελαστή στους έξω, αλλά όταν κλείνω την πόρτα γυρνάω πάλι στα γνώριμα. Μου έχει γίνει τόσο πολύ συνήθεια που και να βγω ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι, να φάω σοκολάτα και να αποκοιμηθώ με καμιά βλακώδη σειρά. Σχέση δεν έχω. Συνολικά τα τελευταία 10 χρόνια είχα σχέση περίπου τα 2 από αυτά. Αλλά πως να γνωρίσω κάποιον όταν είμαι όλη μέρα μέσα στο σπίτι? Μέρα παρα μέρα κάνω σχέδια: για τα κιλά που θα χάσω, την πόσο γαματη ζωή θα κάνω, τι δραστηριότητες θα ξεκινήσω αλλά πάντα μένουν στο χαρτί. Πως θα σπάσω το φαύλο κύκλο του να μένω τόσο πολύ στη ζώνη ασφαλείας μου, αφού το έχω σηνηθίσει τόσο πολύ?- kourasmeni

 

Θα είχαμε κάτι να συζητήσουμε να φαινόταν ότι θέλεις να αλλάξεις κάτι. Αν έχεις περάσει τα τελευταία δέκα χρόνια σου έτσι, μάλλον αυτή είσαι. Δεν ακούγεσαι σα να είσαι στενοχωρημένη με τη ζωή που κάνεις, εφόσον ανυπομονείς να γυρίσεις σπίτι, να φας σοκολάτα και να κοιμηθείς με μια βλακώδη σειρά. Είσαι; Ή πιστεύεις ότι πρέπει να ζεις αλλιώς, επειδή αλλιώς ζουν στις διαφημίσεις της Κόκα-Κόλα; Επειδή το «γαμάτο» ορίζεται από τους γύρω σου ως μια ζωή γεμάτη δραστηριότητες;


Το μόνο πρόβλημα που αναφέρεις είναι ότι θέλεις έναν σύντροφο, και ότι είναι δύσκολο να τον βρεις, αφού είσαι όλη μέρα στο σπίτι. Δεκτό, και ορθό. Ας ελπίσουμε ότι το 20% του χρόνου σου, που δεν περνάς έτσι, είναι αρκετό για να σου φέρει μπροστά σου τον σύντροφο που θα θέλει να τρώει junk μπροστά στην τηλεόραση, μαζί σου. Δεν μου φαίνεται κακό όραμα ζωής. Αν βλέπεις ότι το 20% δεν αρκεί, πρέπει να καταπιείς το πικρό ποτήρι και να βγαίνεις περισσότερο. Δες το σαν φάρμακο. Δεν χρειάζεται να σου αρέσει, απλώς κάνε το.

__________________
4.

α, μπα μου. Είμαι κοπέλα και ροχαλίζω πολύ. Κάθε βράδυ και δυνατά. Φίλοι που έχω κοιμηθεί μαζί καθώς και αγόρια μου το έχουν πει. Ο γιατρός μου είπε ότι δεν γίνεται κάτι να βελτιώσουμε. Τώρα μου αρέσει κάποιος και του αρέσω και εγώ. Αλλά αποφεύγω να κοιμηθώ μαζί του εξαιτίας αυτού το προβλήματος. Μου έχει γίνει κομπλεξ. Φοβάμαι ότι θα τον ξενερώσω τόσο τον άλλον που θα φύγει.. Νιώθω χάλια και αντιερωτική. Τι να κάνω? Να μείνω μόνη μου για πάντα? :(

Αφού είχες αγόρια που σου το είπαν, ξέρεις τι γίνεται όταν ροχαλίζεις δίπλα σε αγόρια. Τίποτα δεν γίνεται. Τώρα τι έχει αλλάξει;


Κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και μην ψάχνεις αφορμές για να τον τιμωρείς και να τον ταλαιπωρείς. Όταν έρθει η ώρα για ύπνο, κάνε μια προειδοποίηση. Δεν ξέρεις πόσο βαριά κοιμάται ο άλλος για να το κάνεις τόσο θέμα.


ΥΓ. Δεν έχω κάνει καμιά φοβερή στατιστική, αλλά νομίζω ότι ελάχιστοι άνθρωποι δεν ροχαλίζουν καθόλου.

__________________
5.


Γειά σου α, μπα μου. Γενικά στο θέμα αγόρια είμαι λίγο περίεργη. Δεν μου κινεί κάποιος το ενδιαφέρον εύκολα και θα βγω με κάποιον μόνο αν μου αρέσει αρκετά. Δεν θα δώσω ελπίδες εύκολά. Είμαι 1 χρόνο μόνη μου και νιώθω πως πρέπει να ανοίξω λίγο τους ορίζοντες μου και να βγαίνω και με άτομα που δεν με ενθουσιάζουν απ' την αρχή γιατί αν είμαι πολύ περιορισμένη πριν το ραντεβού καλά καλά τότε οι υποψήφιοι περιορίζονται κατά πολύ, άσε που μπορεί ο άλλος να αποδειχτεί καλύτερος αν τον γνωρίσω πιο πολύ. Εσείς (στα σχόλια) με ποιους βγαίνετε ραντεβού? Απορρίπτεται κόσμο με τη μία ή δίνεται αρκετές ευκαιρίες?

Αν είναι η πρώτη φορά στη ζωή σου που έχεις μείνει χωρίς αγόρι για ένα χρόνο, ή είσαι πολύ μικρή, ή δεν είσαι τόσο επιλεκτική όσο νομίζεις.


Όχι, δεν χρειάζεται να βγαίνεις με άτομα που δεν σε ενθουσιάζουν. Ούτε απαγορεύεται όμως και να το κάνεις. Εξαρτάται από διάφορα αυτή η απάντηση, και δεν χρειάζεται να είναι σταθερή για όλη τη διάρκεια της ζωής σου. Όπως προτιμά ο καθένας.

__________________
6.


Γεια σου Άμπα!
Σπουδάζω στο εξωτερικό και μένω με τον αδερφό μου, που ήδη ζει και εργάζεται εκεί. Μοιραζόμαστε ένα μικροσκοπικό σπίτι και δεν υπάρχει η δυνατότητα να έχει ο καθένας το χώρο του, σα να λέμε μέχρι και το ίδιο δωμάτιο έχουμε. Ενώ προσπαθούμε να είμαστε διακριτικοί, μετά απο ένα σημείο τσακωνόμαστε γιατί δεν χωράμε εμείς ούτε τα πράγματά μας, διαφωνούμε για τα πάντα σχεδόν και δεν καταφέρνουμε να βρούμε μέση λύση. Μπορεί να έχω κουραστεί πχ όλη μέρα έξω, να γυρίσω σπίτι να κοιμηθώ και αυτός να κάθεται στον υπολογιστή, εκεί γίνομαι ψυχαναγκαστική και με νευριάζει το κλικ κλικ του ποντικιού που ακούω.. Αναγκαστικά κοιμάσαι οτι ώρα αποφασίσει να κοιμηθεί ο άλλος, πρέπει να έχεις το άγχος πριν φύγεις απο το σπίτι να τα τακτοποιήσεις όλα για να μην τα βρει ο άλλος χάλια, αυτός μπορεί να θέλει τις πετσετούλες του μπάνιου να τις χρησιμοποιούμε παράλληλα και σαν κουζινόπανα, ή να μην ταιριάζετε σε θέματα υγιεινής, δεν υπάρχει και πολλή ιδιωτικότητα αναγκαστικά και νευριάζω κάθε μέρα, μετά τα βρίσκουμε, μετά ξαναγίνεται κάτι ενοχλητικό και μέσα μου βράζω. Φυσικά και δεν είμαι η αγία της υπόθεσης, σίγουρα κι εγώ τον ενοχλώ σε ίδιο βαθμό, απλά είναι οι συνθήκες που δε βοηθάνε. Και σε ρωτώ εγώ, όταν δεν μπορείς οικονομικά να αντέξεις άλλο διαμέρισμα, πώς μπορείς να συμβιώσεις? Να λείπεις όλη μέρα απ το σπίτι, μέχρι κι ένα βαθμό γίνεται. Ωτοασπίδες έχω σκεφτεί, όπως και το να διαβάζω στην κουζίνα, επίσης να μαζέψω λεφτά έχω σκεφτεί, εμμ ναι δεν ξέρω καμιά ιδέα? Να προσθέσω οτι ξέρω πως άλλοι δεν έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν, άλλοι δεν έχουν στέγαση ούτε τα βασικά, οπότε ναι, δεν είναι πρόβλημα το δικό μου...Μήπως το βλέπω λάθος και είμαι ιδιότροπη? Δεν δουλεύω είναι η αλήθεια, αλλά το έχω δοκιμάσει και πήγαν πίσω οι σπουδές μου, οπότε απλά πολυτέλεια μου φαίνεται το μεγαλύτερο σπίτι, να σημειώσω οτι οι γονείς μας έχουν αναλάβει αποκλειστικά τα έξοδα του σπιτιού...Μήπως είμαι κακομαθημένη?

 

Η συγκατοίκηση είναι από μόνη της δύσκολη, η συμβίωση με αδερφό ή αδερφή μου φαίνεται σχεδόν αδύνατη. Το «κακομαθημένος» εξαρτάται πολύ από τις κοινωνικές συνθήκες. Για κάποιον άστεγο, για πρόσφυγα, για κάτοικο Τόκιο, μπορεί, για μένα, όχι. Ναι, δεν είναι πρόβλημα στην παγκόσμια κλίμακα, αλλά στη δική σου ζωή, είναι, και μάλλον μεγάλο.


Αυτό που συμβαίνει τώρα δεν διορθώνεται. Επικεντρώσου στις μελλοντικές προοπτικές. Ο αδερφός σου δουλεύει. Υπάρχει περίπτωση να πάρει αύξηση; Να αλλάξει δουλειά; Θέλει να κάνει κάτι από τα δύο; Εσύ θα πάρεις πτυχίο, θα βρεις δουλειά μετά; Ή θα συνεχίσεις σπουδές; Ποια είναι τα σχέδια σου για να αποκτήσεις δικό σου σπίτι; Έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται να πληρώνουν για πάντα οι γονείς σας τη διαμονή σας. Κάτι θα αλλάξει στο μέλλον, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, οργανώσου από τώρα ώστε να γίνει με έναν τρόπο που να σου αρέσει.


__________________
7.

H γιαγιά μου είναι 86 χρονών. Πριν 8-10 χρόνια είχε έντονες προστριβές με τον γείτονά της στο εξοχικό όπου ξεκαλοκαιριάζει και θυμάμαι ότι τον κοροϊδεύαμε παρέα. (Είναι όντως αρχίδι, μας έχει φάει και λεφτά από ένα οικόπεδο που αγοράσαμε από μισό και 3 μήνες μετά μας το πούλησε πίσω για 5000 παραπάνω λεγοντάς μας κατάμουτρα "ε να μη βγάλω κι εγώ κάτι;") Πριν λίγο καιρό που τον θάβαμε πάλι μου αποκάλυψε ότι αυτός έχει σίγουρα βιάσει υπαλλήλους του κατά καιρούς, απ' όσο ξέρει, κι όταν αναστατώθηκα και εξέφρασα την επιθυμία να τον ξεμπροστιάσω, η γιαγιά τρόμαξε, με όρκισε να μην τον πλησιάσω. Μου ομολόγησε ότι την είχε βιάσει και την ίδια, τότε. Είναι νεότερός της καμια 10ετία.
Τα χασα. Θυμόμουν από τότε υπονοούμενα και σεξουαλικές παρενοχλήσεις, που τις παίρναμε στην πλάκα γιατί έτσι το παρουσίαζε η γιαγιά, αλλά και γιατί ήταν πάρα πολύ γραφικά για να τα συνειδητοποιήσεις -της έδειχνε πορνογραφικό υλικό στο 2ο πανομοιότυπο κινητό του και της έλεγε να το κάνουνε ακάπωτο γιατί έτσι γουστάρει, κάτι τέτοια-, αλλά όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, την πιστεύω. Όταν άρχισε να μου φωνάζει "παιδάκι μου, μην τον πλησιάσεις, εμένα με βίασε, ΜΕ ΒΙΑΣΕ, το καταλαβαίνεις; Μακριά!" την πίστεψα.
Εξαγριώθηκα, άρχισα να σκέφτομαι πώς να κινήσω τις νομικές διαδικασίες, και τότε η γιαγιά πανικοβλήθηκε. "Θα γίνω ρεζίλι στη γειτονιά. Και πώς θα ξαναμιλήσω στη γυναίκα του; Θα πάνε να του κάνουν κακό οι άντρες της οικογένειας και θα μπούνε φυλακή. Όχι. Όχι!!!"
Και δεν έγινε τίποτα.
Αναρωτιέμαι αν θα είχε γίνει τίποτα και να το είχε πει...
Πιο πολύ μου κάνει εντύπωση πώς αφήνω -εγώ, η γιαγιά, η κοινωνία- ένα τέτοιο πράγμα να περνάει στο ντούκου. Με ενοχλεί αφάνταστα η ατιμωρησία και μισώ όλους αυτούς τους πορνοδιαστροφικούς μπαρμπάδες, βιαστές, παιδόφιλους που ζουν ανάμεσά μας. Είναι ευαίσθητο και για μένα το θέμα, καθώς από τα 11 και για πάνω από μια δεκαετία με παρενοχλούσαν πολύ συχνά αηδιαστικοί πορνόγεροι, ακόμα και στο οικογενειακό περιβάλλον, σεξουαλικοποιώντας το οτιδήποτε πάνω μου, πριν ακόμα βγάλω βυζιά, όταν είχα σιδεράκια και κοτσιδάκια. Και με τρελαίνει που μετά, μπροστά στον κόσμο, κάνουν σα να μη συμβαίνει τίποτα! Συγκεκριμένα για έναν θείο, το είχα πει μετά από χρόνια στην ευρύτερη οικογένειά του και με αντιμετώπισαν σαν μίασμα που τόλμησα και μίλησα (υπερβολές, σου φάνηκε, και τι θες τώρα; δεν σου κανε και τίποτα τελικά!)
Αυτό έγινε και με τη γιαγιά μου. Και τι μπορώ να κάνω; Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω; Πιο πολύ για την αφύπνιση της συνείδησης και δευτερευόντως για αυτόν τον βιασμό που θάφτηκε κάτω απ'το στρώμα;

ΥΓ: παρηγοριά θέλω, κι αν έχεις και κάνα βιβλίο για την περίσταση, θα το εκτιμούσα

Τι παρηγοριά να δώσω; Έχω σοκαριστεί. Έχω σοκαριστεί εκ του ασφαλούς, γιατί ξέρω ότι έτσι είναι ο κόσμος, αλλά προτιμώ να μην το σκέφτομαι. Τα βιβλία που έρχονται στο μυαλό μου για την περίσταση θα σε καταρρακώσουν ακόμη περισσότερο. Το καλύτερο που μπορώ να σκεφτώ είναι το εξής: η ατιμωρησία είναι δυνατόν να συνεχιστεί μόνο με την συνεργασία όλων μας. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, αλλά αυτό αλλάζει – πολύ αργά – αλλά αλλάζει. Και ένας λόγος που αλλάζει είναι ότι τα θύματα, οι γυναίκες, (δυστυχώς οι άντρες-θύματα έχουν ακόμη περισσότερο δρόμο μπροστά τους, αλλά η αλλαγή για τις γυναίκες θα βοηθήσει και τους άντρες) μιλούν όλο και περισσότερο, και οι υπόλοιποι, εμείς, ανεχόμαστε όλο και λιγότερα. Η συζήτηση γι' αυτό το θέμα, τα σχόλια των ανθρώπων που δεν ανέχονται άλλη ατιμωρησία, είναι αυτό που μπορεί να προσφέρει το ίντερνετ, και πιο συγκεκριμένα αυτή η στήλη, αυτή τη στιγμή. Ξέρουμε ότι μας διαβάζουν πολλοί, και σχολιάζουν πολλοί. Η συμπαράσταση όλων μας ίσως να είναι μια μικρή παρηγοριά, και όποιος θέλει, ας γνωστοποιήσει αυτή την ιστορία και αλλού, σε άλλους χώρους συζήτησης, στους φίλους του που θα δει το Σαββατοκύριακο. Μια ιστορία για μία 86χρονη γυναίκα που ζει δίπλα στον βιαστή της εδώ και χρόνια, και δεν θέλει να μιλήσει για το θέμα, μεταξύ άλλων, γιατί ντρέπεται τη γυναίκα του... Και γιατί πιστεύει ότι αν ακολουθήσει αυτοδικία, θα φταίει η ίδια, και όχι η κουλτούρα της βίας – της οποίας είναι το πρώτο θύμα. Θυματοποιείται δεύτερη και τρίτη φορά, σαν να μην έφταιγε ο βιασμός της.


Πάντως, αν μας διαβάζεις, αν θέλεις να ασχοληθείς με το θέμα, έχουμε πολλούς δικηγόρους εδώ που μπορούν να σε βοηθήσουν. Στείλε μήνυμα.

54

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
7. Εξοργίζομαι με τέτοιες ιστορίες και στενοχωριέμαι. Θα ακουστώ κλισέ θρησκόληπτη-συνωμοσιολόγα αλλά ελπίζω να υπάρχει κάρμα θεός κλπ και να του έρθει μπούμερανγκ του τύπου. Θα ήταν πολύ όμορφο να είχαν γίνει όντως καταθέσεις και ο κύριος αυτός να αντιμετώπιζε τη δικαιοσύνη και την αηδία της κοινωνίας.. 5. Εγώ δε θα απέριπτα κάποιον, αλλά ούτε κα ι θα το ζόριζα με κάποιον που στην πορεία έβλεπα οτι δεν τρελαινόμουνα, δεν τράβαγε, γενικά δεν
#3 Αν και διαβάζω τη στήλη, πολύ σπάνια σχολιάζω. Όμως, αυτό που περιγράφεις μου είναι πολύ γνώριμο. Πολύ σωστά ρωτάει η Λένα αν σκέφτεσαι να αλλάξεις τη ζωή σου επειδή θέλεις ή επειδή νομίζεις πως πρέπει. Η "γαμάτη ζωή" που αναζητάς είναι η ζωή που σου αρέσει εσένα. Η προσωπική μου εμπειρία λέει πως έφτιαξε η ζωή μου όταν κατάλαβα πως έτσι είμαι, μου αρέσει το σπίτι, το φαγητό, οι ταινίες, τα βιβλία και κάποιοι φίλοι (με τους οποίους, ναι, συνήθως βρισκόμαστε στα σπίτια μας και τρώμε και βλέπουμε ταινίες). Το μόνο δύσκολο ήταν να βρω έναν σύντροφο γιατί δεν έβγαινα αρκετά αλλά έγινε και αυτό. Και έχουμε φτιάξει μαζί ένα σπίτι που μας φαίνεται υπέροχο και συνήθως τρώμε και βλέπουμε ταινίες παρέα. Μπορεί να περάσουμε πολύ ωραία σε κάποια έξοδο αλλά μόλις γυρίσουμε σπίτι λέμε με μια φωνή «αχ, τι ωραία, γυρίσαμε στο σπιτάκι μας!» Μήπως αυτό που ψάχνεις είναι απλώς μια παρέα και ένας σύντροφος που να χαίρονται με αυτά που χαίρεσαι αντί να καταπιέζεσαι να γίνεις κάποια άλλη;
#3 Η κατάσταση αλλάζει όταν αποφασίσεις ότι δεν μπορείς άλλο έτσι και θες να την αλλάξεις. Ήμουνα σε παρόμοια κατάσταση (η εσωστρέφεια με βόλευε) για πολλά χρόνια και πλέον δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Απλά σταμάτησα να περιμένω ότι όλα θα αλλάξουν με ένα μαγικό τρόπο και άρχιζα να κάνω αυτά που θα έκανα αν είχαν αλλάξει, δηλαδή να βγαίνω ακόμα και αν δε νιώθω άνετα με τον εαυτό μου, άνετα με τους άλλους, αν φοβάμαι, αν βαριέμαι, αν είμαι κουρασμένη. Και ανακάλυψα ότι όταν είσαι ένας ευχάριστος άνθρωπος με χαμόγελο οι άλλοι σε βλέπουν θετικά και δεν δίνουν τόσο σημασία στο πως είσαι. Και όσο περνάει ο καιρός ανεβαίνει η αυτοπεποίθησή σου και αφού μπόρεσες να κάνεις αυτό το βήμα τότε μπορείς να κάνεις και άλλα που θες. Πια σπρώχνω τον εαυτό μου να κάνει πράγματα γιατί έχω συνειδητοποιήσει ότι ο φόβος δεν είναι καλός σύμβουλος σε τέτοια θέματα, ότι πρέπει να βγαίνουμε από το comfort zone μας για να μπορούμε να προχωράμε στη ζωή μας. Όταν λοιπόν αρχίζεις να κάνεις όλα αυτά που δεν κάνεις γιατι περιμένεις να αλλάξεις, τότε μόνο θα αρχίσεις να αλλάζεις.
#7 Παιδιά συγγνώμη και εύχομαι στην προκειμένη περίπτωση να πέφτω μέσα, αλλά εμένα προσωπικά αυτό που διάβασα στο 7, δεν με έπεισε καθόλου. Έχω την αίσθηση ότι είναι τρολλ.
#3 Έχεις διαβάσει/ακούσει για την αδηφαγική διαταραχή (binge eating disorder); Είναι ένας κύκλος που μοιάζει μ'αυτά που περιγράφεις. Μπορεί να είναι απλά μια κακή συνήθεια, το φαγητό σε συνδυασμό με την τηλεόραση και το κλείσιμο μέσα. Ίσως όμως είναι κι ένα προστατευτικό τείχος που δημιουργήθηκε για να κρατηθούν άλλα, βαθύτερα θέματα στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Σ'αυτή την περίπτωση, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να τα αντιμετωπίσεις. Η καλή δουλειά, το σπίτι και η παρουσία άλλων ανθρώπων στη ζωή σου σε βοηθάνε να μην 'περάσεις επίπεδο' αλλά ίσως το μυαλό κουραστεί τόσο πολύ που να αφεθεί τελείως και να μη μπορείς να το ελέγξεις. Νομίζω αξίζει τον κόπο να το κοιτάξεις. Υπάρχουν διάφοροι οργανισμοί που ασχολούνται με διατροφικές διαταραχές αλλά μπορείς να πας και σ'ένα Κέντρο Ψυχικής Υγείας (έχει σε αρκετούς δήμους) έστω διερευνητικά.
Σχετικά με τους 29 κατασκευαστές πλυντηρίων, θυμήθηκα άλλη μια διαφήμιση των 80's στο ίδιο στυλ: Μάλωναν ποια θα κάνει τα τζάμια τύπου "εγώ θα κάνω τα τζάμια, όχι, εγώ θα κάνω τα τζάμια" διάφορες χαρούμενες νοικοκυρές, ώσπου στο τέλος εμφανίζεται ένας άντρας και λέει: "Τώρα που ήρθε το φαμόζο, ε κι εγώ θα κάνω τα τζάμια".
#7 Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω την σοβαρότητα του θέματος ,γιατί αν είναι αλήθεια τότε λυπάμαι πάρα πολύ για την γιαγιά ,θα σταθώ σε κάποια σημεία που μου έκαναν εντύπωση!Έχεις ένα εξοχικό που πας εκεί τα καλοκαίρια για τις διακοπές σου και ξαφνικά μια μέρα ο απαίσιος γείτονας έρχεται και σε βιάζει, πας ξανά σε αυτό το εξοχικό να μείνεις?γνωρίζοντας πως αυτός ο γείτονας εξακολουθεί και μένει εκεί?Δεν ξέρω ,εγώ δεν θα ξαναπήγαινα ,θα το πουλούσα στην τελική να πάρω εξοχικό αλλού!!Σίγουρα θα έκοβα κάθε σχέσεις και δεν θα πήγαινα να αγοράσω κανένα οικόπεδο από μισό μαζί του , ούτε και θα δεχόμουν αστειάκια για σεξουαλική παρενόχληση, γιατί και μόνο στην σκέψη ότι μπορεί να με βίαζε ξανά θα ήθελα να εξαφανιστώ από κοντά του!!Δεν μπορώ να ξέρω πως ήταν εκείνα τα χρόνια αλλά θα έβρισκα κάποιον τρόπο να μην ξαναπατήσω εκεί!!Επίσης για την κοπέλα της ερώτησης μου κάνει εντύπωση το ότι υπήρχαν τόσοι πολλοί πορνόγεροι στο περιβάλλον της και που για μια δεκαετία το δεχόταν και δεν έλεγε τίποτα . Δηλαδή σε παρενοχλούσαν συχνά και δεν είχες μια μάνα ,έναν πατέρα , μια θεία κάποιον να το πεις ? Προσωπική εμπειρία, τετάρτη πέμπτη δημοτικού είχε έρθει ένας οικογενειακός φίλος σπίτι και πήρε εμένα και την αδερφή μου με το αυτοκίνητο να πάρουμε σουβλάκια.Έστειλε την αδερφή μου στο σουβλατζίδικο και μέχρι να γυρίσει εμένα με χαίδευε πάλι καλά που δεν φορούσα φούστα .Όταν γυρίσαμε σπίτι τα παράτησα όλα πήγα στο δωμάτιο και έβαλα τα κλάματα, ήρθε η μάνα μου ,τί έπαθες παιδί μου και της τα είπα όλα..Φρόντισαν οι γονείς μου να μην τον ξαναδώ ποτέ!!Στον τάφο του ,χρόνια μετά που έτυχε να περάσω , χτύπαγα παλαμάκια τόσο πολύ τον σιχάθηκα!!Από τότε δεν τα πάω καλά με την σωματική επαφή με τους ανθρώπους είτε πρόκειται για χειραψία είτε για αγκαλιά ,δεν πάει να είναι θείος ,συγγενής ,γνωστός όσο μπορώ αποφεύγω τα πολλά πολλά και ας φαίνομαι απότομη το προτιμώ!!
7.Δέκα χρόνια πριν δε θα μας σόκαρε τόσο και είκοσι χρόνια πριν δε θα μιλούσαμε καθόλου γι αυτό. Ο λόγος είναι ότι ήταν πολύ σύνηθες η σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση στα μικρά κορίτσια από συγγενείς και φίλους. Και δυστυχώς το έμαθα με τον λάθος τρόπο. Πάντα ήξερα πως ήταν κάτι κακό, δεν καταλάβαινα όμως πως δεν ήμουν ένοχη. Ένα παιδί δεν είναι ποτέ ένοχο. Πάντα τα θυμόμουν, τα τελευταία χρόνια όμως άρχισα να τα επεξεργάζομαι. Τώρα κατάλαβα τι έφταιγε για τα συναισθήματα απόρριψης, αυτολύπησης, γιατί είχα προσδοκίες από όλους τους άντρες που γνώριζα και γιατί νόμιζα πως όφειλα να τους κάνω τα χατίρια.Πρώτη φορά μιλάω για αυτό και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξαναμιλήσω, πως θα μπορέσει λοιπόν η γιαγιά σου που έχει μεγαλώσει με άλλες κοινωνικές συμβάσεις? Κοίτα να είσαι δίπλα της όσο μπορείς και να τη στηρίζεις. Δεν ξέρω αν μπορείς να κάνεις κάτι αλλά και μόνο να την καταλάβεις θα είναι σπουδαίο και ίσως κάποια ανακούφιση γι αυτήν.
# Συναίβει και σε μένα τρείς φορες. Ή δύο πιο άσχημες. Στη μία φορά ήμουν στη στάση του αστικού στη γειτονιά μου μεσημέρι γιατί θα πήγαινα βόλτα με τον τότε φίλο μου και βγαίνει ένα σίχαμα 35-40 χρονών και με φίλησε στον ώμο και με κυνηγούσε μέσα στον κόσμο. Θυμάμαι ήταν δύο νεαροί στη στάση με μένα και άλλη μία κοπέλα και δεν έκανε κανείς τίποτα. Μπήκα σε ένα αστικό και έφυγα κλαμμένη και τρομαγμένη.Την δεύτερη φορά, ένας γέρος ψιλικατζής που είχαμε καλή σχέση εγώ και άντρας μου, θυμάμαι έλειπε μιά μέρα ο άντρας μου για υπηρεσία είχε σβήσει το κινητό μου και δεν είχα φορτιστή(τον πήρε ο άντρας μου μαζί του) πάω στον πορνόγερο να του πώ αν μπορώ να πάρω τηλέφωνο απο το μαγαζί του(μιάς κ δεν ήξερα άλλον στην τότε γειτονιά μου) πήρα τηλέφωνο και αφού το έκλεισα με στρίμωξε και ήθελε να με φιλήσει. Πρώτη φορά στη ζωή μου φοβήθηκα τόσο. Τα σκέφτομαι τώρα και κλαίω πάλι. Πήγα σπίτι τρέχοντας μην μπορόντας να μιλήσω έβγαλα τα ρούψα μου που μύριζαν την κολόνια του πορνόγερου και μπήκα στο μπάνιο. Λυπάμαι για ότι έπαθε η γιαγιά σου, μπορεί να μην με βίασαν αλλά κάπως κατάλαβα πώς ένιωσε. Ελπίζω να ζήσει ευτυχισμένη, να της δίνεις πολλή αγάπη και πολλά φιλιά. Φαίνεσαι καλός άνθρωπος. Ας με βοηθήσει κάποιος(συγνώμη που το γυρνάω επι προσωπικού) έχει 4 χρόνια που έγινε το περιστατικό, δεν γίνεται έστω και τώρα να κάνω κάτι;
Εγώ πάντως για το 7 αν είχα λεφτά θα πλήρωμα ένα από τα πρωτοπαλίκαρα της νύχτας να τον κάνει να μείνει 2-3 μέρες στο νοσοκομείο με αρκετές κακωσεις, κάνοντας στου όμως και γνωστό για ποιο λόγο τον κάνει μαύρο στο ξύλο και απειλώντας τον και για άλλη μια γύρα κάθε φορά που κάτι θα μαθαίνα. Ίσως βλέπω πολλές ταινίες αλλά ρε γαμωτο ΠΟΣΟ ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΝ!!!!!Συγχηστηκα!
Σχετικά με το link της Λένας στην #1 με τον τύπο που ακόμα και αν δεν το πιστεύουμε, βάζει και αυτός πλυντήριο ΟΤΑΝ είναι απαραίτητο (εύχομαι να μην μειώθηκε κανένας πόντος από τον ανδρισμό του, θα ήταν μέγιστο πλήγμα) μια διαφορετική διαφήμιση και καμπάνια απορρυπαντικού.Τουλάχιστον οι εποχές έχουν αλλάξει αρκετά ώστε πλέον οι διαφημιστές να βγαίνουν με τέτοιου είδους καμπάνιες. Θεωρώ ότι έστω και σε επίπεδο concept είναι μια πρόοδος. Γιατί αν δει κάποιος τη διαφήμιση η κατάσταση που δείχνει είναι αρκετά οικεία και στη χώρα μας, όχι στην Ινδία που θεωρητικά είναι μια χώρα πιο πίσω σε ζητήματα ισοτιμίας.http://mag.sigmalive.com/article/6073/indiki-diafimisi-stelnei-feministiko-minyma-me-ton-pio-oraio-tropo-vinteohttps://www.youtube.com/watch?v=MOpLBgEZOkk
#6 Έχω να σου διηγηθώ την εξής πραγματική ιστορία:Δυο συμφοιτητριες αποφάσισαν κάποτε να συγκατοικησουν διότι η μία δεν μπορούσε με τίποτα να βρει σπίτι.Τόσος μικρός ήταν ο χώρος που έμεναν,ένα δωμάτιο σ ενα σπίτι μαζί με άλλους συγκατοίκους,ώστε κοιμόταν επί μία ολόκληρη ακαδημαϊκή χρονιά εναλλάξ στο πάτωμα σε sleeping bag.Και σαν να μην έφτανε αυτό,μελετούσαν ώρες πολλές,μοιραζομενες επίσηςτο μουσικό όργανο το οποίο σπούδαζαν σε ανώτατο επίπεδοΔεν είχαν ερωτική σχέση.Τα πήγαν εξαιρετικά,διότι υπήρχε η βούληση να συνυπάρξουν.Είναι από τις πιο ακραίες ιστορίες καλής θέλησης και όχι μόνο που γνωρίζω.Σκέψου το.Εξάλλου,όπως ήδη επισημάνθηκε,η συγκατοίκηση δεν θα διαρκέσει αιωνίως.Άλλαξε οπτική ίσως,για την δική σου γαλήνη.
#7.Αδιανόητο.Μεταξύ άλλων,η γιαγιά θα φοβόταν τον διασυρμό του ονόματος της οικογένειας,την ενδεχομένη,μάλλον βέβαιη ανεξέλεγκτη βία που θα ξεσπούσε εκατέρωθεν των πλευρών με την καταγγελία και την δημοσιοποίηση.Άλλη μια ρημαγμένη ζωή.Δεν μπορεί να πει κανείς ότι σε τέτοιες περιπτώσεις δεν φλερτάρει με την αυτοδικία...Αν και είναι σίγουρο ότι θα γινόταν μπούμερανγκ.Πνίγει όμως το άδικο και το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια,αυτή η γυναίκα ανεχόταν την συνύπαρξή τους διότι ήταν πεπεισμένη ότι αυτό ήταν το καλύτερο για όλους και η πιο ασφαλής επιλογή.Κάπως έτσι αποθηριώνονται οι δράστες αυτών των περιστατικών...
#7. Θα το πω και θα το ξαναπώ, πάλι και πάλι, κι ας γίνω πιο γραφική κι απ'τα 'δεν έχω κάνει μπότοξ' της Βίκυς Βασιλείου:Αυτοάμυνα!Είμαστε στο 2016!Είναι χρέος μας να μη θυματοποιούμαστε (όσο περνάει απ'το χέρι μας φυσικά)!Σκεφτείτε ότι η πλειοψηφία των βιασμών/παρενοχλήσεων γίνονται από γνωστούς και συγγενείς...
Αυτό που θα πω τώρα, θα το πω για όλες τους τύπους επιθέσεων- όχι ειδικά για το βιασμό. Παρακαλώ μην πέσετε να με φάτε.Η αυτοάμυνα είναι χρήσιμη όταν ο επίδοξος predator δεν οπλοφορεί (όπλο, αιχμηρό αντικείμενο κτλ). Στην περίπτωση που κραδαίνει όπλο ή μαχαίρι, αν δεν είσαι ο Μπρους Λι αυτοπροσώπως, το βρίσκω εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να του επιτεθείς. Εξαιρώ φυσικά τις περιπτώσεις που ένα άτομο έχει ασχοληθεί σοβαρά και αρκετά χρόνια με το αντικείμενο. Εκεί ναι, προφανώς κάποιος/α είναι σε θέση να αμυνθεί, παρά την κατάσταση κινδύνου και το στρες κάτω από το οποίο βρίσκεται. Πόσοι/ πόσες όμως (από αυτούς που έχουν παρακολουθήσει μαθήματα αυτοάμυνας στο προστατευμένο περιβάλλον ενός γυμναστηριακού χώρου) είναι σε αυτή τη θέση;Τώρα θα μου πείτε," εσύ δλδ τι θα έκανες σε αντίστοιχη περίπτωση, θα καθόσουν να σε μπιπ;" Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτό.
Μανδαμ αυτο που σου μαθαινει η αυτοαμυνα ειναι πρωτιστως πως να ΦΥΓΕΙΣ. Σου δινει ψυχραιμια κ τροπους να διαχειριστεις μια αδιανοητη κατασταση. Σε καμια περιπτωση δεν πρεπει να επιτεθεις ή να τσαμπουκαλευτεις!παντα ο στοχος ειναι να μη φτασεις στο απροχωρητο...
Δύο λέξεις...Κράβ Μαγκά!Διαβάστε αυτό...http://www.telegraph.co.uk/women/womens-life/10879030/Krav-Maga-How-women-can-floor-a-male-attacker-within-minutes-without-needing-brute-strength.htmlΔείτε αυτά...https://www.youtube.com/watch?v=yn_gNiOmHiEhttps://www.youtube.com/watch?v=zq4har828XY
Μανδάμ, η ίδια η λέξη "αυτοάμυνα" το έχει ως β' συνθετικό: ΑΜΥΝΑ, ενώ εσύ μιλάς για επίθεση. Δεν επιχείρησε κανείς συγκρίσεις με τον Μπρους Λι. Η αυτοάμυνα είναι τεχνικές που σου επιτρέπουν να καταφέρεις ένα πλήγμα στον επιτιθέμενο το οποίο θα σου δώσει την ευκαιρία να ξεΦΥΓΕΙΣ.
Κι εσύ μ' αρέσεις! Και για όσες κοπέλες πιστεύουν ότι χρειάζεται σωματική δύναμη ή εξαιρετική φυσική κατάσταση για την αυτοάμυνα, να σας ενημερώσω ότι πρόκειται απλά για τεχνικές που τις μαθαίνεις με την εξάσκηση και την επανάληψη. Δεν απαιτεί ιδιαίτερα σωματικά προσόντα. Και σου δίνει και αυτοπεποίθηση.
#7 Είναι πάρα - πάρα πολύ σοβαρό το θέμα είτε για να μπει κανείς στη διαδικασία να γράψει μια τρολιά είτε για να ρισκάρω εγώ να χαρακτηρίσω το μήνυμα έτσι. Πάντως, δε μ' έπεισε. Για χάρη της συζήτησης, όμως, όταν ήμουν 13, μέσα σ' αστικό λεωφορείο, ηλικιωμένος άντρας μου' βαλε χέρι, πάνω απ' το παντελόνι, άρχισε να ξεκουμπώνει τα κουμπιά μου στον καβάλο. Τι να σχολιάσω, ότι έμεινα παγωτό, ότι κοιτούσα αλλού, ότι δεν ήξερα πώς ν' αντιδράσω; Μου πήρε άνοιγμα 2 κουμπιών απ' τα 4(Levis) και το χέρι του πάνω στο σλιπ μου, για να περάσω σχεδόν από πάνω του και να κατέβω στη στάση. Διευκρινίζω ότι μου σηκώθηκε, θεωρώ, όμως, ότι έγινε αντανακλαστικά απ' το "χάιδεμα". Δεν είχα καμία σεξουαλική εμπειρία έως τότε, δεν "προκάλεσα"(για τους καχύποπτους), δε μ' άρεσε καθόλου αυτό που συνέβη, ήμουν απλά ένα νόστιμο αγόρι κι ένας γέρο - ξεκούτης με λιμπίστηκε κι έβαλε χέρι. Είναι η πρώτη φορά που το μοιράζομαι. Τότε θα ντρεπόμουν να το πω σ' οποιονδήποτε. Δεν μπορώ να φαντασθώ πώς να αισθάνεται κάποια/κάποιος που κάτι τέτοιο προχώρησε.
Γ45, Thnx. Ως Prince Charming το μοιράστηκα, έξω μάλλον θα ντρεπόμουν ακόμη λιγάκι(αρκετά), αν και ξέρω ότι δεν έχω λόγο και δεν πρέπει, και παρόλο που, ευτυχώς, σταμάτησε μέχρι εκεί.
troufaki, Το λεωφορείο ήταν γεμάτο, αυτός με το ένα χέρι κρατιόταν μπροστά μου, το "άλλο", χαμηλά, είχε ριγμένο πάνω του ένα μπουφάν διπλωμένο στα δύο, δεν το' βλεπες δηλαδή, κάτι σαν παραβάν, υποθέτω. Δε νομίζω κανείς άλλος να κατάλαβε κάτι.
Δεν μπορώ καν να διανοηθώ πόσο τρομακτικό ήταν. Κι ήσουν μόλις 13... Τί να πω.. Ευτυχώς δεν προχώρησε. Και μακάρι να υπήρχε ένας μαγικός τρόπος να μην το ζήσει ποτέ κανένας.
Ούτως ή άλλως τα θύματα σεξουαλικών παρενοχλήσεων και βιασμών,στατιστικά,σπανίως προκαλούν.Αυτό είναι ένα στάνταρ,πλην πανηγυρικώς καταρρίψιμο άμα τη επικλήσει του επιχείρημα της πλευράς των βιαστών,οι οποίοι προβάλλουν παντού αυτό που επιθυμούν να δουν:ένα άτομο ερωτικά διαθέσιμο,ανεξαρτήτως ηλικίας,ένδυσης,εμφάνισης κτλ.
Το σχολιο σου με εκανε να θυμηθω εποχες σχολειου,καλοκαιρι που κοριτσακια πηγαιναμε για μπανιο,τα λεωφορεια ξεχειλα απο κοσμο και σχεδον παντα υπηρχε καποιος που τριβοταν επανω μας,επιανε οτι εβρισκε προχειρο,μας κολλαγε στις πορτες για να μην μπορουμε να κουνηθουμε κλπ και με εκπληξη συνειδητοποιω πως αυτο που καναμε ηταν η να μαζευομαστε ολες οσο πιο μακρυα μπορουσαμε η να κατεβαινουμε,ισως μια φορα να το ειπαμε στον οδηγο,δε θυμαμαι...και μου προκαλει τρελη εκπληξη γιατι τωρα,ειδικα αν δεν ημουν και μονη,θα τον εκανα ρομπα και η θα τον πηγαινα στο πρωτο τμημα στο δρομο η θα τον πεταγα με κλωτσομπουνιδια εξω αντι να κατεβω εγω.Τωρα με την περιγραφη σου το θυμηθηκα!Οπως και να εχει πλεον εχω ενα μοτο στη ζωη μου,τιποτα δεν επιτρεπω να περασει ατιμωρητο,ειτε συμβαινει σε εμενα ειτε συμβαινει μπροστα μου.Ακομα και οταν δεν μιλαμε για ποινικα κολασιμες πραξεις και ειναι εστω ανηθικη συμπεριφορα.Τιποτα,ποτε και για κανεναν!Αν χτυπησει τη δικη μου πορτα κατι τετοιο θα επιδιωξω τη δικαιωση μου και την τιμωρια,οποια και αν ειναι,αυτου που το εκανε,αν ειναι στην πορτα του διπλανου απλα δεν θα αδιαφορησω μηπως και σταθω τυχερη και προσπερασει τη δικη μου.Τιποτα και για κανεναν!Απο εμενα τουλαχιστον ο ανθρωπος που θα προσπαθησει να με εκμεταλλευτει,να με χρησιμοποιησει,να με πατησει θα το βρει μπροστα του οπως μπορω!Η ατιμωρησια για εμενα μεταφραζεται σε επιβραβευση και δεν το επιτρεπω!
Υπήρχε και το άλλο σύστημα που έκρυβΑν το ξεκουμπωτο παντελόνι τους και το σηκωμρνο τους όργανο που εξειχε και πηγσιναν σε κοπέλες με φούστα τη σηκωνσν και το ακουμπούσαν στο μπούτι ψηλά. Μου είχε συμβεί και μετά εμσθα πως ήξεραν πολλοί γι αυτό!!!! Εγώ εκείνη τη μέρα ούσα 19 ετών βρήκα το κουράγιο να απομσκρυνθω και να φωνάξω δυνατά "πάρε τα χέρια σου από πάνω μου". Τότε φυσικά δεν είχα τολμήσει να πιστέψω πως δεν ήταν χέρι. Είχε αποτέλεσμα πάντως αυτός σηκώθηκε κι έφυγε. Εννοείται πως κάνεις στο λεωφορείο δεν είπε τίποτα ούτε ασχολήθηκε....
#7 Σοκαρίστηκα πραγματικά... Κ πόσο άσχημα νιώθω για την γιαγιά σου κοπέλα μου, που το κουβαλάει αυτό μέσα της τόσα χρόνια κ μένει κ δίπλα του! Δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να της εξηγήσεις ότι δεν θα γίνει ρεζίλι στη γειτονιά αυτή, αλλά αυτός;;; Δεν ξέρω τί θα κανα στη θέση σου πραγματικά, ίσως να περίμενα μέχρι η γιαγιά να μην ήταν πια εν ζωή κ να τον ξεμπρόστιαζα να τον κάνω ρεζίλι - αλλά ακόμα κ αυτό δεν ξέρω πόσο αποτελεσματικό θα ήταν τελικά. Καλή τύχη σου εύχομαι..#4 Είχα κάποτε ένα αγόρι που ροχάλιζε σαν μπουλντόζα ο καλούλης. Ε ήμουν τόσο ερωτευμένη που κοιμόμουν αγκαλιά του κιόλας, ροχάλιζε μες τ αυτί μου όλο το βράδυ κ εγώ χαμπάρι δεν έπαιρνα - δήλωνα πως με νανούριζε κιόλας! Οπότε ίσως να μην είναι τόσο ενοχλητικό όσο νομίζεις, πες το στο αγόρι σου κ δες πώς θα πάει :) #2 Εμένα με προβλημάτισε το ότι έμαθες ότι έχει κατάθλιψη ενώ ήσασταν μαζί 3 χρόνια κ δεν το πήρες σοβαρά. Δηλαδή τί είναι για να μην το πάρεις σοβαρά, ένα καπρίτσιο της στιγμής ας πούμε;; Επειδή πέρασα κατάθλιψη όσο ήμουν σε σχέση κ επειδή κ εκείνος δεν το πήρε σοβαρά κ μόυ λεγε πως όλα έιναι στο κεφάλι μου κ τέτοια, δεν μπορώ να σου περιγράψω πώς αυτό μας κατέστρεψε γιατί ένιωσα ότι υποτιμάει εμένα κ την αρρώστεια αυτή που πέρναγα. Δεν έκανε τίποτα να με βοηθήσει ή να καταλάβει αυτό που πέρναγα, παρά προτίμησε να το αγνοήσει. Τελικά, μαζί με άλλα φυσικά, αυτό ήταν ένας απτους λόγους που τον χώρισα κ προχώρησα.
#2 Υπάρχουν πάρα πολλές θεωρίες που εξηγούν γιατί πέφτει κάποιος σε κατάθλιψη.Εάν είκοσι άνθρωποι ζήσουν ένα τραυματικό γεγονός,ένα θάνατο οικείου για παράδειγμα,θα αντιδράσουν πιθανών με είκοσι διαφορετικούς τρόπους ,οι οποίοι εν τέλει θα αποκαλύψουν τον χαρακτήρα τους.Θα στενοχωρηθούν όλοι,αλλά κατάθλιψη δεν θα πάθουν όλοι.Η κατάθλιψη έχει διαβαθμίσεις,είναι σοβαρή ασθένεια και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται.Σαφώς θα μπορούσε να είναι αιτία διάλυσης μιας σχέσης και από τις δύο πλευρές,για διαφορετικούς λόγους.Δεν αγνοείται πάντως σε καμία περίπτωση.Απλά επιλέγει ο καθένας πώς θα σταθεί απέναντι σ αυτήν την κατάσταση,αν υποθέσουμε ότι αφήνει σε όλους περιθώρια επιλογής.
#1#7 Διαβάζω το ένα και μετά το 7. Και θυμώνω τόσο πολύ που ακόμα και σήμερα άνθρωποι μεγαλώνουν όπως το αγόρι του 1 για να καταλήξουν ο παππούς του 7. Μία φορά έπρεπε να έχω κινήσει κι εγώ νομικές διαδικασίες. Δεν το έκανα. Έχουν περάσει 7 χρόνια κι ακόμα σκέφτομαι «κι αν το έκανε σε άλλες;». Επίσης βλέπω ότι έχει επηρεάσει την προσωπικότητά μου. Μακάρι να μπορείς να κάνεις κάτι αγαπητό 7 και για εσένα και για τη γιαγιά σου. Όπως λέει η Λένα ο κόσμος είναι έτσι αλλά ζηλεύω πολύ αυτούς που μπορούν να μην το σκέφτονται.
#7 και #3 Διαβάζω "...Μία φορά έπρεπε να έχω κινήσει κι εγώ νομικές διαδικασίες. Δεν το έκανα. Έχουν περάσει 7 χρόνια κι ακόμα σκέφτομαι «κι αν το έκανε σε άλλες;» Ας πούμε ότι τη λένε Ελένη. Και έπρεπε μια φορά έπρεπε να είχε κινήσει και εκείνη νομικές διαδικασίες. Εχουν περάσει 18 χρόνια από τότε και ακόμη αναρωτιέται.Έφταιγε; Μα της είπε (ήταν 13 τότε, μπορεί και 14), "θα πας στο δωμάτιο, θα βγάλεις το εσώρουχό σου και θα έρθω . Θα κάνεις ησυχία". Και έκανε. Για χρόνια. Συνηγόρισε, ένοιωθε έρωτα, αηδία, ντροπή, απελπισία, θυμό, απελπισία. Μέχρι που τα άφησε όλα πίσω της. Και πλέον έγινε όπως η φίλη στο #3 τύπου ..."ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι, να φάω σοκολάτα και να αποκοιμηθώ με καμιά βλακώδη σειρά. Σχέση δεν έχω..."Μπορεί να φταίει κ αυτό. Μπορεί και όχι. Διαμόρφωσε το χαρακτήρα της, όμως. Είναι δυνατή. Λέει. Και μόνη. Είναι καλά;υ.γ. Ποια δυνατή και αηδίες, ποιος θα καταγγείλει, ποιον...; Δεν θα καταγγείλει η γιαγιά. Να το βγάλει από πάνω της ήθελε. και να φυλάξει την εγγόνα της. Αυτό. Της φτάνει.
#7, δυστυχώς η κουλτούρα του βιασμού είναι ισχυρή στην Ελλάδα. Η σεξουαλικοποίηση ακόμα και ανήλικων κοριτσιών, ο διάχυτος σεξισμός της ελληνικής κοινωνίας, ο στιγματισμός του θύματος,το victim blaming (τι φορούσε, τι και πόσο ήπιε, τι δουλειά είχε τέτοια ώρα στο μπαρ κλπ), αναγκάζουν πολλά από τα θύματα να το κρύβουν. Έτσι μόνο το 6% των βιασμών στην Ελλάδα καταγγέλονται. Δεν θα αναφέρω πόσοι φθάνουν σε δίκη και ποσοι καταδικάζονται τελικά γιατι θα μας πιάσει απελπισία.Επίσης, η νοοτροπία των δικηγόρων, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να αθωωσουν τον πελάτη τους κατηγορούν το θύμα για έκλυτο βίο, κοινώς ότι τα θελε, με αποτέλεσμα το θύμα να βιάζεται για δεύτερη φορά μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, λιετουργεί επίσης αποτρεπτικά. Μια δίκη, η οποία θα πάρει χρόνια για να ολοκληρωθεί με τις συνεχείς αναβολές. Για όλους τους παραπάνω λόγους η γιαγιά σου δεν το κατήγγειλε. Θέλει τεράστιο ψυχικό σθένος για να το καταγγείλεις και να επιμείνεις μέχρι να φτάσει σε δίκη και να καταδικαστεί ο ένοχος.Για αυτό, θέλω να συγχαρω τη φίλη μου που έδειξε και δείχνει ακόμα αυτό το τεράστιο ψυχικό σθένος. Και να της πω δημόσια ότι εγω θα είμαι πάντα δίπλα της σε αυτό, για όσο χρόνο χρειαστεί.
#1Η εξυπναδα ειναι υπερκτιμημενη (επισης το "ξερει ολοκληρους χαρτες απεξω" πώς στο καλο υποδεικνυει εξυπναδα και κριτικο πνευμα κι οχι παπαγαλια?)Η ενσωματωση και πλαγια κινηση στον κοινωνικο ιστο ειναι που φερνει τα μεγιστα ανταποδωτικα οφελη σε συναρτηση με τον λογο προσπαθεια/αποτελεσμα.Ο συμμαθητης σου δεν το εχει συνειδητοποιησει ακομα, αλλα θα το συνειδητοποιησει.Οσο για την ουσια της ατακας του, εννοειται οτι δεν εχει να κανει με ενγενεις νοητικες λειτουργιες μιας οι γυναικες το ιδιο εξυπνες και ικανες ειναι, ομως η κοινωνικη πιεση να ειναι αρεστες και πιο πολιτικα ορθες απο τους χυμα αντρες τις ωθει να μην χρησιμοποιουν καποιες φορες την δεδομενη κριτικη τους ικανοτητα με την ιδια οξυτητα. Πραγμα που επιβεβαιωνεται σε 5...4...3...2...1...#7Δεν εχω λογια.
Πάντως στη σχολή που φοιτώ τώρα τα 2-3 αγόρια που είναι αριστούχοι έχουν ακριβώς αυτή τη σωβινιστική και ελιτίστικη συμπεριφορά .Και είμαστε στο τέταρτο έτος ,μιας αντικειμενικά απαιτητικής σχολής ,με πολλά κορίτσια να διακρίνονται για τις επιδόσεις τους.Νομίζω ότι είναι θέμα οικογένειας και κουλτούρας η στάση του καθενός .
Την περίπτωση οι αριστούχοι αυτοί να έχουν σοβαρό κόμπλεξ κατωτερότητας την έχεις σκεφτεί; Συχνά άντρες που προσπαθούν πολύ στον ακαδημαικό χώρο,συμβαίνει να είναι και πολύ άσχημοι στην όψη,αντιδημοφιλείς κλπ.
Ανατρίχιασα σύγκορμη γιατί έχω μια σχεδόν συνομήλικη γιαγιά που είναι ίσως ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος στον κόσμο.Είχα φρικάρει όταν απλώς της είχαν αρπάξει λεφτά μέσα από την τσάντα. Αυτό που περιγράφεις όμως είναι εφιαλτικό.Δυστυχώς, καταλαβαίνω πώς νιώθει, για μια γυναίκα στα χρόνια της, που μεγάλωσε σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον. Εκείνη τη στιγμή τον σοκ και η ντροπή την εμπόδισαν να μιλήσει, τώρα πλέον υπάρχει το επιπλέον εμπόδιο ότι είναι ο λόγος της ενάντια στον δικό του, για κάτι που (λογικά) δεν μπορεί να στηριχθεί από κανέναν απτό αποδεικτικό στοιχείο.Αλλά η ατιμωρισία μου ακούγεται ανυπόφορη! Εξάλλου μιλάς και για άλλες γυναίκες: Μπορείς να συνεχίσεις το αρχικό σου πλάνο, αφήνωντας την γιαγιά σου απ' έξω; Όχι να πας να τον βρεις κατ' ιδίαν, φυσικά!Μπορείς να προσπαθήσεις να εντοπίσεις αυτές της υπαλλήλους του; Να δεις αν υπάρχουν ίσως περιστατικά πιο πρόσφατα, εις βάρος νεώτερων γυναικών που να έχουν τις δυνάμεις να κυνηγήσουν αυτήν την υπόθεση; Ειδικά αν υπάρχουν πολλά περιστατικά δεν θα είναι πιο εύκολο να αποδειχθούν; Ο Κόσμπι διώκεται για εγκλήματα που έκανε πριν πολλά χρόνια!