__________________
1.
Αγαπητή Ά μπα,
Θα μπω κατευθειαν Στο θεμα: Είμαι φοιτητρια και έχω Έχω μια κολλητή !-ας την ονομάσουμε Λιζα- από την 2α γυμνασίου! Έχουμε μια πάρα πολύ ανοιχτη σχέση και όχι αυτα τα σημερινά ψευτικα (εαν καταλαβαίνεις τι εννοω) και μιλάμε για τα πάντα, χωρίς τυπικότητες και ενδοιασμούς! Μου αποκαλυψε λοιπόν μια μερα πάνω στην Κουβέντα ότι της αρέσει ενα παιδι και οτι εαν έκανε αυτός κίνηση, θα εκανε και Αυτή! Αυτό έγινε πριν προλαβω να της πω οτι μου αρεσει και εμένα ο ίδιος...Επειδη εγω λοιπόν ε8χα εκδηλώσει συμπάθεια για τον εν λόγω Νέο εκείνη υποψιαστηκε και με ρώτησε εαν μου αρεσει! Δυστυχως....απαντησα Όχι,δηλαδή της ειπα ψέματα! Το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλω να της κρύβω πραγματα κι ουτε αυτός είναι ο έρωτας της ζωης μου όμως ανησυχω πως θα φθειρει τη σχέση μας! Τι πρεπει να κανω; Να κανω πως δεν τρεχει τιποτα και να το αφησω να φυγει ή να της αποκαλυψω οτι μου αρεσει και εμενα; Δεν θέλω να το κανω δραμα και θα ήθελα μια ειλκρινη -οπως πάντα αλλωστε- απάντηση απο εσενα! Ευχαριστώ!- Cat
Δεν χρειαζόταν το ψέμα. Δεν είναι καθόλου περίεργο να αρέσει ο ίδιος άντρας σε δύο καλές φίλες – ακριβώς επειδή είναι καλές φίλες. Συμφωνούν σε διάφορα, οπότε είναι πιθανόν να συμφωνούν και σε αυτό.
Δεν θα γίνει δράμα, αν δεν πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι δραματικό στην ιστορία. Και δεν υπάρχει κάτι δραματικό στην ιστορία. Υπάρχει μια αίσθηση παντού ότι πρόκειται για τεράστια υπόθεση και ο κόσμος κάνει τεράστιες ανοησίες, λέει ψέματα, τσακώνεται, χωρίζει, χαλάει φιλίες. Σχεδόν νιώθουμε υποχρεωμένοι να το αντιμετωπίζουμε σαν τεράστιο θέμα, λες και είναι κακά αποτελέσματα ιατρικών εξετάσεων.
Όμως, πραγματικά. Δεν χρειάζεται. Αρκεί να καταφέρετε κάτι που είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνετε, επειδή είναι ενάντια σε ό,τι διδάσκονται τα νέα κορίτσια εδώ και χιλιετίες: ότι η προσοχή ενός άντρα είναι η πιο σημαντική επιβεβαίωση. Αν τον μετατρέψετε σε σημαδούρα για την αξία σας, οι συνέπειες θα είναι πολύ δραματικές. Αν προσπαθήσετε από κοινού να κατανοήσετε ότι είναι απλώς κάτι που συμβαίνει, και δεν θα κερδίσει κανένα φοβερό βραβείο κάποια, αν υπάρξει ανταπόκριση προς μία κατεύθυνση, θα είσαστε μια χαρά.
Να θυμάσαι ότι είναι πιθανό να μην του αρέσει καμία από τις δύο. Αλλά να ξέρεις επίσης ότι αν καταλάβει ότι αρέσει σε δύο φίλες, και μπορεί να αποτελέσει σημείο τριβής, είναι πιθανό να ανέβει πολύ ψυχολογικά, να παρασυρθεί, και να το χρησιμοποιήσει εναντίον σας. Ξέρεις ποια είναι η πιο εύκολη περίπτωση; Αν κάποια από τις δύο τον ερωτευτεί στα αλήθεια, και την ερωτευτεί και αυτός στα αλήθεια. Τότε η άλλη φίλη δεν χρειάζεται να στενοχωριέται καθόλου, γιατί δεν ήταν η δική της ιστορία αυτή, ήταν κάποιας άλλης. Η δική της βρίσκεται κάπου αλλού.
Να είσαι ειλικρινής και να της πεις την αλήθεια. Μην το κάνεις τεράστιο θέμα με αναλυτικές εισαγωγές και μεγάλες δηλώσεις. Δεν θα «αποκαλύψεις» κάτι σπουδαίο. Σας γυάλισε το ίδιο αγόρι. Σιγά τα αίματα.
__________________
2.
Αγαπητή Λένα, ο προβληματισμός μου είναι επαγγελματικής φύσεως. Στην εταιρεία είμαι αυτό που λένε το δεξί χέρι του διευθυντή, κάνω τα πάντα, ξέρω τα πάντα εκεί μέσα, έχω αυξημένα καθήκοντα. Ο μισθός μου είναι ανάλογος της εποχής και πιο συγκεκριμένα ο βασικός 6ωρου. Έχω έναν συνάδελφο ο οποίος ως κύρια ασχολία έχει το ξύσιμο, έρχεται στο γραφείο με μισή ώρα καθυστέρηση, φεύγει μισή ώρα νωρίτερα, πού τον χάνεις πού τον βρίσκεις στο facebook είναι συνέχεια εν ώρα εργασίας. Ωστόσο, όταν θέλει να δουλέψει θα φέρει ένα αξιοπρεπές έσοδο στην επιχείρηση, αλλά υπάρχουν και άλλοι που λειτουργούν περισσότερο φιλότιμα στην επιχείρηση και φέρνουν μεγαλύτερα έσοδα από εκείνον. Να σημειώσω πως είναι στην εταιρεία σχεδόν 1 χρόνο περισσότερο από εμένα και πως μαζί με τον διευθυντή αποτελούν τους μοναδικούς άντρες της εταιρείας, αν παίζει αυτό κάποιο ρόλο. Αυτός ο συνάδελφος λοιπόν όποτε θέλει αύξηση μισθού «εκβιάζει» τον διευθυντή ότι θα παραιτηθεί, τύπου «νιώθω ότι έκανα τον κύκλο μου εδώ και θέλω να ψάξω κάτι άλλο» και τσουπ! στην επόμενη μισθοδοσία 100 ευρώ πάνω! Το έχει κάνει σύστημα θα έλεγα, πόσο μάλλον αφού βλέπει ότι η τακτική του πιάνει. Ζητάει χρήματα και για την παραμικρή υπηρεσία που προσφέρει εκεί μέσα (π.χ. να διαχειριστεί έναν δύσκολο πελάτη). Το θέμα μου όμως είναι ο διευθυντής, ο οποίος τις μισές μέρες τον κράζει σ' εμένα, μου ζαλίζει το κεφάλι αποκαλώντας τον «απόστημα», λέγοντας ότι δεν είναι καλός στη δουλειά του, ότι ο μισθός του και τα ένσημά του μας κοστίζουν παραπάνω από αυτά που βγάζει και οδηγούμαι σε πλύση εγκεφάλου κάθε φορά. Και ξαφνικά την επόμενη μέρα τον βλέπω να κάνει γέλια και χαρούλες με τον συνάδελφο σαν να μην ειπώθηκε ποτέ τίποτα. Αυτό έχει γίνει πλέον συνήθεια. Πριν λίγο καιρό και καθώς ήμουν μέσα στα νεύρα με αυτή την κατάσταση, ζήτησα αύξηση απαριθμώντας όλες τις υπηρεσίες που προσφέρω εκεί, του κακοφάνηκε αυτό, μου την αρνήθηκε και είπε να κάνω υπομονή κάποιους μήνες και έφερα ως παράδειγμα τον συνάδελφο και το μισθό που παίρνει (δουλεύουμε τις ίδιες ώρες –θεωρητικά- και παίρνει τα διπλάσια), το επιχείρημά του ήταν ότι αυτός φέρνει λεφτά στην επιχείρηση ενώ εγώ δε φέρνω λεφτά. Το δέχτηκα σ' εκείνη τη φάση γιατί πιστεύω στο αντικείμενο της εταιρείας, είναι σχετικά κοντά στο αντικείμενό μου και γενικώς υπάρχει ένα ικανοποιητικό περιβάλλον εργασίας. Ωστόσο, έμαθα πρόσφατα ότι ο διευθυντής είπε στον συνάδελφο ότι μπήκα στη διαδικασία να συγκρίνω το μισθό μου με τον δικό του και άρχισα να υποψιάζομαι ότι μάλλον ειπώθηκαν κι άλλα πράγματα γιατί ο συνάδελφος σταμάτησε να μου μιλάει, με διέγραψε από fb κτλ και δε σου κρύβω ότι έψαξα τα μηνύματα στο κινητό του αφεντικού μου για να καταλάβω τι συμβαίνει (έχω συχνά πρόσβαση σε αυτό) και του έγραφε ο συνάδελφος ότι μετά από αυτά που έμαθε ότι είπα για εκείνον δεν μπορεί ούτε στο γραφείο να έρχεται. Η αλήθεια είναι πως ό,τι αρνητικό έχω πει για εκείνον το έχω πει μπροστά του και δεν έχω πει κάτι διαφορετικό από αυτά που λέει ο διευθυντής. Το θέμα είναι ότι ο διευθυντής βάζει άπειρα λόγια όχι μόνο στον συγκεκριμένο συνάδελφο, αλλά και σε άλλους με τους οποίους έχουμε φιλική σχέση... σπέρνει τη διχόνοια, χωρίς να λέει ονόματα αλλά υπονοώντας. Για παράδειγμα μπορεί να του πω «ή θα κάνετε αυτή την υπάλληλο 8ωρη ή θα προσλάβουμε κι άλλον υπάλληλο με voucher γιατί δε φτάνει το 4ωρο για να βγει η δουλειά της» και πιάνει την αναφερόμενη υπάλληλο και της λέει «μου είπαν να πάρω άλλον υπάλληλο στη θέση σου με voucher...γι'αυτό να προσέχεις με ποιους κάνεις παρέα», ευτυχώς εγώ έχω άψογες σχέσεις με όλους και έχουν αντιληφθεί όλοι τι φίδι είναι. Δεν ξέρω λοιπόν πώς να το χειριστώ, πρώτη φορά βλέπω διευθυντή που να συμπεριφέρεται έτσι αντί ν'ασχολείται αποκλειστικά με τη δουλειά του. Πώς μου προτείνεις να το διαχειριστώ; Η αναξιοκρατία και η αδικία με πνίγει, την ανέχομαι όμως, αλλά αυτή την κακία και την πονηριά δεν την μπορώ, νιώθω προδομένη από εκείνον όταν μαθαίνω ότι μεταφέρει τα λόγια μου. Χίλια συγνώμη για το μεγάλο κείμενο αλλά σκέφτομαι σοβαρά να ψάξω άλλη δουλειά και θα ήθελα τη γνώμη κάποιου τρίτου σε όλο αυτό.
Δυστυχώς, αν και φαίνεται να έχεις δίκιο, έκανες ένα πολύ μεγάλο λάθος που έδωσε καλή πάσα σε κάποιον που όπως φαίνεται, δεν έχει ιδέα από διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού (ή από σκέτη, βασική ανθρώπινη συναναστροφή).
Το λάθος είναι ότι όταν ζήτησες αύξηση, το επιχείρημα σου ήταν «γιατί αυτός και όχι εγώ». Αυτό είναι πολύ μεγάλο λάθος όταν διεκδικείς αύξηση, και πρόσεχε να μην το κάνεις ποτέ ξανά. Είναι λάθος για πάρα πολλούς λόγους, και ο πιο βασικός είναι ουσιαστικά εντοπίζεις το λάθος του αφεντικού, μπροστά στο αφεντικό. Σαν τι να έλεγε; «Αχ σωστά, προτιμώ εκείνον από σένα» ή «ναι, σε θεωρώ δεδομένη»; Επίσης, γιατί να τον ενδιαφέρει αυτό; Δεν είναι δικαστής, αφεντικό είναι. Όσο λιγότερα λεφτά δίνει σε μισθούς, τόσο το καλύτερο γι'αυτόν. Η μόνη επιλογή που έχει είναι να υπερασπιστεί την επιλογή του – και του το κάνεις πολύ εύκολο να πει όχι.
Πρόσεξε πώς ο άλλος ζητάει αύξηση πάντα απαριθμώντας τα δικά του «προσόντα», όσα κι αν είναι, και ο μοχλός πίεσης δεν είναι κάποιος κώδικας ηθικής, αλλά η απειλή «θα φύγω». Για κάποιο λόγο η απειλή αυτή φτάνει. Να είναι ότι πραγματικά φέρνει λεφτά στην εταιρεία; (Αν ισχύει, γι'αυτό παίρνει μισθό, και είναι πολύ καλός λόγος, όσο και αν δεν ακολουθεί τους κανόνες). Να είναι ότι είναι ο μοναδικός άλλος άντρας; Δεν νομίζω ότι είναι ο μοναδικός λόγος, αλλά είναι πολύ πιθανό να αποτελεί έναν από τους παράγοντες. Να είναι ότι έχουν κάποιου είδους σχέση που δεν έχεις αποκωδικοποιήσει σωστά; Μπορεί να παίζονται παιχνίδια εξουσίας μεταξύ τους που δεν καταλαβαίνεις.
Τώρα που έγινε το κακό, πρέπει να αναγνωρίσεις το λάθος σου, και να επαναπροσδιορίσεις τη θέση σου, πριν σε περάσει ο οδοστρωτήρας. Μίλα με το αφεντικό και μόνο με το αφεντικό, ο άλλος δεν είναι δική σου δουλειά και ποτέ μην τον ανακατέψεις ξανά στην κουβέντα. Πες στο αφεντικό ότι όταν ζήτησες αύξηση, κακώς έκανες την σύγκριση, γιατί είναι διαφορετική περίπτωση αυτός, αλλά ότι πιστεύεις ότι αξίζεις περισσότερα χρήματα γιατί κάνεις όσα κάνεις και τα κάνεις καλά. Αν μπορείς να φέρεις το επιχείρημα «αλλιώς θα φύγω», κάνε το, αλλά μόνο αν το εννοείς, αλλιώς ξέρεις τι θα γίνει. Και μετά, πες του ότι δεν αισθάνεσαι άνετα με την συνεχόμενη ειρωνεία και τα υπονοούμενα και ότι πρέπει να τα σταματήσει.
__________________
3.
Αγαπητή α,μπα!
Τα έχω με ένα παιδί εδώ και ένα χρόνο, η σχέση μας ξεκίνησε από φιλία οπότε στηρίχθηκε σε καλά θεμέλια με την έννοια ότι -πάλι καλά- δεν είχα ποτέ τη ευκαιρία να φτιάξω την τέλεια φαντασίωση για το ποιος είναι πριν γνωρίσω ποιος πραγματικά είναι όντως. Θα περιέγραφα τη σχέση μας ως πολύ καλή με την έννοια ότι έχω εκθέσει όλο το είναι μου σε αυτόν τον άνθρωπο και ταιριάζουμε όσο δεν φαντάζομουν ποτέ ότι θα ταίριαζα με κάποιον. Ακόμα κι αν είναι η πρώτη μου σοβαρή σχέση πραγματικά δεν βλέπω κάποιο σοβαρό θέμα που πρέπει να με προβληματίσει εκτός βέβαια από το μυαλό μου. Νιώθω πως είμαι ανώριμη και δεν μπορώ να εκτιμήσω αυτό που μου συμβαίνει, λες και ο έρωτας της ζωής μου ήρθε σε λάθος στιγμή. Συγκεκριμένα, μου αρέσει κάποιος άλλος και όταν λέω μου αρέσει εννοώ επιφανειακά κοινώς μου γυάλισε. Υποψιάζομαι πως η έλξη αυτή προέρχεται από το γεγονός ότι βρίσκεται σε υψηλότερη βαθμίδα (διδακτορικός) και εμένα ως μικρότερη, μου φαίνεται επιτυχημένος σε έναν τομέα που θέλω να γίνω και εγώ. Νιώθω πως υπάρχει αμοιβαία έλξη αλλά έχει κι αυτός κοπέλα, δεν ξέρω αν δεν είχε αν θα το κυνηγούσα ή τι μπορεί όντως να σκέφτεται αυτός. Προς το παρόν μόνο η σκέψη πως θα προκαλούσα στεναχώρια στο αγόρι μου ειδικά με τέτοιο τρόπο με σκοτώνει. Πιστεύεις πως είμαι όντως ανώριμη και με σκέψη θα βρω την άκρη ή πως κρύβεται κάτι ποιο βαθύ?- εικοσάρα
Απολύτως τίποτα πιο βαθύ πέρα από αυτά που καταλαβαίνεις και εντοπίζεις μόνη σου. Ακούγεσαι πολύ έξυπνη και με την σκέψη θα λύσεις ό,τι λύνεται, ή θα μπλέξεις όπως μπλέκει όλος ο κόσμος τα ερωτικά του, γιατί και το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται.
Είναι αληθινό φαινόμενο το «μεγάλος έρωτας σε λάθος στιγμή», αλλά είναι λάθος η πίστη στον «ένα και μοναδικό μεγάλο έρωτα». Συμπληρώνω αυτό, και νομίζω ότι φτάνει.
__________________
4.
Γλυκιά μου α,μπά! Είμαι σε μία πολύ ωραία σχέση από πολλές απόψεις, ωστόσο υπάρχει ένα θέμα. Το αγόρι μου λόγω οικογενειακών προβλημάτων ξεκίνησε από τα δεκαέξι του τη χρήση κάνναβης. Νιώθει πως η κάνναβη ισορροπεί τη ζωή του και χωρίς αυτή σε δύσκολες καταστάσεις ίσως ξεσπούσε με τρόπο που δεν θα ήθελε. Κάνει χρήση καθημερινά, ωστόσο μπορεί να το διακόψει όποτε θέλει π.χ για ένα μήνα αλλά δεν έχει καμία πρόθεση να σταματήσει. Είναι τώρα 21 και εμείς σχεδόν συγκατοικούμε, και αντικειμενικά η εξάρτησή του αυτή δεν επηρεάζει αρνητικά τις ζωές μας με την έννοια της καθημερινότητας (άσχετα από ιατρικούς λόγους που μπορεί να προκύψουν ). Με έχει πείσει πως όπως εγώ χρειάζομαι καφέ αυτός έχει αυτό και πείθομαι διπλά βλέποντας πως όλα κυλούν ομαλά και ωραία π.χ διαβάζουμε μαζί για τη σχολή και είναι πολύ έξυπνος επίσης πάντα μου φέρεται καλά και δεν είχαμε κάποιο περίεργο περιστατικό. Η ερώτησή μου είναι να συνεχίσω να αναλύω τα δεδομένα που έχω ( καθημερινότητά μας) και εφόσον όλα πάνε καλά να συμπεριφερθώ ανοιχτόμυαλα και να τον δεχτώ εφόσον μιλάμε για μια συγκεκριμένη περίπτωση ή να ανησυχώ λόγω των όσων ακούγεται?
Αγαπητή φίλη, θα γίνω λίγο κυνική τώρα, και δεν θα σου απαντήσω με τακτ, αλλά όπως θα μιλούσα σε κάποια πολύ καλή φίλη.
Σκοπεύεις να τα έχεις καιρό μαζί του;
Αν όχι, υπάρχουν και λειτουργικές περιπτώσεις, και δεν είναι χειρότερο από ένα ποτό το βράδυ, και δεν προκαλεί βλάβες, και ο καθένας έχει άλλο τρόπο να χαλαρώνει, και αν κατά τα άλλα είναι όλα καλά, και δεν σε πιέζει να συμμετέχεις, εντάξει.
Αν ναι, είναι εξαρτημένος. Καμία εξάρτηση δεν είναι καλή, και η σύγκριση με τον καφέ είναι λάθος, γιατί α) εσύ δεν είσαι εξαρτημένη από τον καφέ, δεν χρειάζεται να το αναλύσω αυτό και β) ο καφές είναι νόμιμος και αυτό είναι τεράστια διαφορά. Επίσης, δεν το ξεκίνησε λόγω οικογενειακών προβλημάτων. Πολλοί έχουν οικογενειακά προβλήματα, για να μην πω οι περισσότεροι. Τα προβλήματα είναι η αφορμή, και η καθημερινή χρήση είναι η απόδειξη ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί την πραγματικότητα όπως είναι, ότι χρειάζεται ένα δεκανίκι για να αντιμετωπίσει τα αρνητικά σου συναισθήματα που ποιος ξέρει ποια είναι, και ΑΥΤΟ είναι το πρόβλημα που έχει, και όχι οι συνέπειες στην υγεία του, που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχει, ούτε «αυτά που ακούγονται» (ποια δηλαδή;)
Τώρα είναι μικρός, και είσαι μικρή, και αυτά που σπρώχνει κάτω από το χαλί, μπορεί να είναι σοβαρά, αλλά δεν είναι πολλά και εσύ δεν μπορείς να τα δεις. Να είσαι σίγουρη ότι υπάρχουν. Και θα εμφανιστούν. Και τότε δεν θα είναι εύκολα για σένα, γιατί αρχικά θα περάσεις πολύ καιρό κάνοντας ότι δεν βλέπεις, και μετά πολύ καιρό αρνούμενη να εγκαταλείψεις κάτι στο οποίο έχεις αφιερώσει πολύ χρόνο από τη ζωή σου.
Γι' αυτό, ξαναρωτάω. Σκοπεύεις να τα έχεις πολύ καιρό μαζί του;
__________________
5.
Α μπα, με αφορμή τη σημερινή ερώτηση περι δανεικών σε σχέση συνειδητοποίησα ότι θέλω να σε ρωτήσω και εγώ κάτι σχετικό με λεφτά που όμως για κάποιο λόγο μόνο και στη σκέψη ντρέπομαι. Γενικά έχω μάθει να μη με νοιάζει το πόσα λεφτά έχει ο άλλος και εννοείται δεν περιμένω να πληρώσει όταν βγούμε. Κι αν το κάνει φροντίζω να ανταποδώσω την επόμενη.
Όμως τώρα νιώθω ότι αρχίζω και ασχολούμαι με το οικονομικό θέμα και με νοιάζει και λίγο εγωιστικά αν θες. Στο θέμα, με το αγόρι μου είμαστε μαζί ένα χρόνο και εγώ έχω ξεκινήσει μια δουλειά με σχετικά ικανοποιητικά λεφτά ενώ εκείνος προσπαθεί ακόμα να πάρει πτυχίο. Έτσι τον συντηρούν οι δικοί του, οι οποίοι όμως δεν 'εχουν οικονομικό πρόβλημα. όμως εχω αρχίσει και νιώθω μια πίεση από το αγόρι μου, ότι αφού εγώ δουλεύω, θα πρέπει να του πληρώνω τις μετακινήσεις άμα έρθει σε εμένα (μένουμε σε διαφορετικές πόλεις) ή να πληρώνω και έξοδα παραπάνω και να συζήσουμε να τον θρέφω στην ουσία, τουλάχιστον το ενοίκιο. όλα αυτά μου τα λέει και καλά αστεία (γενικά του αρέσει η πλαγια οδος), αλλά νιώθω την πίεση πλέον σα να πρέπει να πω "στα βάζω". Όμως ρε Α μπα γιατί να τα βάλω, γιατί να μη βάλω δυο φραγκα στην ακρη/τα χαλασω για μενα/δώσω στους δικούς μου/στη ξαδέρφη μου την άφραγκη στο κάτω κάτω. Είμαι εγώ η εγω'ιστρια; το βλέπω περίεργα ενώ αν ήταν αντίθετα τα πράγματα θα έκανα αυτό που κάνει εκείνος τώρα; τα έχω σκεφτεί όλα αυτά αλλά δε το νομίζω. όμως τι κάνω με αυτή την εσωτερική πίεση που νιώθω ή μηπως είναι ιδέα μου; ή πως του το κόβω; ή απλά είμαι εγωίστρια;- μπερδεμένη
Θα ήταν απολύτως εντάξει αν μοιραζόσασταν τα λεφτά που συνολικά έχετε, σα να είναι και των δύο. Θα ήταν απολύτως εντάξει, σε αυτή την περίπτωση, αν ο ένας συμμετείχε περισσότερο στα έξοδα, επειδή έχει περισσότερο εισόδημα.
Μόνο που αυτός δεν ζητάει να μοιραστείτε από κοινού τα λεφτά που συνολικά έχετε. Ζητάει να πληρώνεις εσύ. Κι αυτός έχει λεφτά. Μπορεί να μην τα βγάζει δουλεύοντας. Αλλά είναι λεφτά, και είναι δικά του. Δικά σου δεν είναι πάντως σίγουρα.
Γι' αυτό νιώθεις πίεση, και δεν ξέρεις τι σου φταίει. Επειδή φέρεται σα να μην έχει λεφτά, μόνο που έχει, και θέλει τα δικά σου για δικά του, και τα δικά του, πάλι δικά του. Και το καλύτερο είναι ότι το κάνει πλαγίως, ασκώντας συναισθηματική πίεση.
Κελεπούρι ακούγεται. Δεν έχω ιδέα πώς του ήρθε να ζητάει κάτι τέτοιο, και πώς σε έκανε να αμφιβάλλεις για την αντίδραση σου, πρόσεχε πολύ. Μην μείνεις μαζί του πριν ξεκαθαρίσει αυτό το θέμα.
__________________
6.
Σήμερα πέθανε ο παππούς μου. Αφού η μαμά μου με πήρε με κλάματα να μου το πει και με ξύπνησε, τα ειπαμε λιγο, κλείσαμε για να δω πως θα το χειριστω κ με τη δουλειά. Ξαναχτύπησε το τηλέφωνο, για να μου επισημάνει, ψύχραιμη ,ότι πρέπει να βρω να βάλω μαύρα ,γιατί θα έρθει πολύς κόσμος στη γιαγιά(και μην είμαι προφανώς, παρδαλη). Με ξαναπήρε, μες την ημέρα, για να με ρωτήσει ποτέ θα πάω προς τα εκεί που είναι όλοι μαζεμένοι, ξανά επισημαίνοντας μου ότι μου βρήκε κάτι μαύρα φορέματα για την κηδεία ,και μου ανέφερε μες το άγχος ότι έψαχνε όλη μέρα να βρει κλειστά παπούτσια, γιατί είχε κόκκινα νύχια ποδιών οποτε δε μπορουσε να κυκλοφορει ετσι.Μετά από μία ολόκληρη μέρα με τύπους, δηθεν επισκέψεις ενδιαφέροντος,ένα ελεεινό σοι ανευρων δεσμων, ηρθε σπιτι κ ψαχνεται τρεις ωρες τι να βαλει στην κηδεια, επιβεβαιώνοντας για κάθε έναν μας. Κ ενώ δε χρειάζεται να αναρωτηθω γιατί άνθρωποι διαχειρίζονται τόσο διαφορετικά τέτοιες στιγμές κ πως εκπορευονται οι κομπλες του καθενα με το φαινεσθαι, θέλω να μου πειτε με ειλικρίνεια πως διαχειριζεστε τέτοιες ανυποφορες φάσεις πχ από κοντινά σας άτομα? Μου φαίνεται αδιανόητο κ ήθελα να την χαστουκισω, κ να της πω σταμάτα να ασχολείσαι με μαλακιες κ το αν θα σε σχολιάσει η θεία Πιπιτσα για ένα γαμωνυχο, είναι ο πατέρας σου που να πάρει, τι σημασία έχουν όλα αυτά? όχι,δεν την κρατούσαν απλά ψύχραιμη τέτοιες σκέψεις,θεωρώ είναι ο μηχανισμός default κάποιων ανθρωπων, να τους έχει διαποτισει τον εγκέφαλο όλο αυτό. Ποσο χαμενος χρονος κ ουσια σε τετοιες στιγμες. Έτσι μου έρχεται να βάλω ένα ξωπλατο στραπλες εμπριμε φόρεμα κ να πάω να γελαω όλη την ώρα.- Mairy
Ο θάνατος δεν εξυψώνει τους ανθρώπους. Του αποδίδουμε τόσα πολλά μεταφυσικά, που περιμένουμε ότι θα μας εξαγνίσει, αλλά όπως βλέπεις, όχι. Όσο και να μας σφυροκοπάει η θρησκεία, η παραθρησκεία, και τα πολλά πόδια αυτού του χταποδιού που χρησιμοποιούμε για να αντέξουμε, οι άνθρωποι παραμένουν αυτοί που είναι.
Αν πιστεύεις ότι η αντίδραση της μαμάς σου είναι τα τυπικά και τετριμμένα αντανακλαστικά της μίζερης και στενόμυαλης φύσης, και ότι δεν είναι ο τρόπος της να αντιμετωπίσει το χτύπημα, κι εγώ σε πιστεύω. Θα άφηνα ένα περιθώριο για την πιθανότητα που αποκλείεις, αλλά κάτι στον τρόπο που το γράφεις με κάνει να σε πιστεύω.
Θα σου πω ακόμη μια, ακόμη τρισχειρότερη ερμηνεία αυτής της συμπεριφοράς. Μερικές φορές δεν είναι μόνο η ανάγκη του φαίνεσθαι, αλλά ένα είδος μεγαλοπιασίματος επειδή κάποιος ξαφνικά βρέθηκε πρωταγωνιστής μιας ανθρώπινης τελετουργίας. Οι άνθρωποι έχουν μια τεράστια και ασίγαστη δίψα για αναγνώριση, για να είναι το κέντρο της προσοχής, για να νιώσουν ξεχωριστοί, για να είναι πρωταγωνιστές σε κάτι. Η δίψα αυτή τους κάνει πολλές φορές γελοίους. Το τέρας που τους τρώει, τους κάνει να βγάζουν χίλια σέλφι, ή να πιστεύουν πραγματικά ότι έχει σημασία τι χρώμα έχουν τα νύχια τους.
Μόνο που το ντόμινο συνεχίζεται. Όπως εσύ κατηγορείς τη μαμά σου ότι χάνει αυτές τις σημαντικές στιγμές, έτσι κι εσύ χάνεις τις δικές σου σημαντικές στιγμές κριτικάροντας τη μαμά σου. Δεν μπορείς να ξέρεις τι πραγματικά σκέφτεται και αισθάνεται. Μπορεί να θέλει να είναι όλα τέλεια επειδή πιστεύει ότι έτσι τιμάει τον πατέρα της. Άσε την να το χειριστεί όπως νομίζει, και προσπάθησε κι εσύ από τη μεριά σου να χειριστείς όσο πιο καλά μπορείς την δική σου απώλεια.
__________________
7.
Αγαπημένη μου Λένα, συγχαρητήρια για την στήλη σου καταρχάς. Είμαι λίγο τρομαγμένη με αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό... Είμαι 30 χρονών, αρκετά επιτυχημένη στα επαγγελματικά μου, με προοπτικές να φύγω στο εξωτερικό και με έναν υπέροχο αρραβωνιαστικό που με αγαπά και τον αγαπώ. Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα. Ο Γιάννης, ο αρραβωνιαστικός μου, με τον οποίον συζούμε και είναι εξίσου επιτυχημένος και αυτός και που συμμερίζεται την επιθυμία μου να φύγουμε από την Ελλάδα για έναν καλύτερο μισθό ανηκεί στου ανθρώπους που ρατσιστικά ονομάζουμε ψυχικά ασθενείς. Έχει Οριακή Διαταραχή, κάτι που ποτέ δεν μου έκρυψε και πηγαίνει τακτικά σε έναν υπέροχο γιατρό που τον στηρίζει. Τον τελευταίο χρόνο μπήκε 4 φορές σε κλινική με βαριά κατάθλιψη, ήταν μαύρες μέρες για μένα που δεν μπορούσα να τονσ τηρίξω με τίποτα, όσο κι αν προσπαθούσα, γιατί ήταν αυτοκτονικός και όπως καταλαβαίνεις, ό,τι και αν του έλεγα εκείνος τα έβλεπε πίσω από ένα μαύρο πέπλο θλίψης και απελπισίας. Στο νοσοκομείο μπήκε από φίλους που τον εγκατέλειψαν για διάφορους λόγους. Η παραμικρή ιδέα εγκατάλειψης μπορεί να τον στείλει, αν και έχει κάνει προόδους με την διαταραχή και πλέον δεν τα παίρνει όλα τόσο βαριά (πχ παλιά δεν με άφηνε ούτε σούπερ μάρκετ να πάω μόνη μου, μιας και αυτό στο μυαλό του ήταν ίσο με εγκατάλειψη). Οι μαύρες μέρες είναι πίσω μας. Ώσπου μου αποκάλυψε ότι εκτός από οριακή έχει και διπολική διαταραχή τύπου δύο. Κοινώς μανιοκατάθλιψη, κάτι που μου έκρυβε τα τελευταία χρόνια που είμαστε μαζί. Διαγνώστηκε στα 25 μετά από απανωτά επεισόδια μανίας και κατάθλιψης. Μου έλεγε ότι όταν ήταν μανιακός δεν μπορούσε να κοιμηθεί πάνω από δύο ώρες, ήταν ακούραστος, αναλάμβανε διαρκώς νέα πρότζεκτ, μιλούσε ακατάπαυστα, ξόδευε αλόγιστα (σε ένα μήνα 1000 ευρώ για ρούχα), έτρεχε με το αμάξι, περνούσε στην κυκλοφορία με κόκκινο πεζή και ένα σωρό άλλες τρέλλες. Και όταν έπεφτε σε κατάθλιψη δεν διέφερε από τις φορές που τον έχω ζήσει εγώ ετσι. Τρομάζω όμως Λένα μου. Κι ας παίρνει τα φάρμακά του και ας είναι σταθερός εδώ και καιρό. Γιατί η διπολική είναι κληρονομική ασθένεια και φοβάμαι ότι θα την έχουν και τα παιδιά μας. Τι θα γίνει τότε; Πώς θα είναι τα πράγματα; Πώς θα μπορέσω να διαχειριστώ ένα ψυχικά ασθενές παιδί; Τον αγαπάω όσο τι και δεν σκέφτομαι να τον χωρίσω καν, πόσο μάλλον για αυτόν τον λόγο, αλλά φοβάμαι. Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη ερώτηση απλά θέλω να μου πεις την γνώμη σου εσύ και οι υπόλοιποι που ενδεχομένως είναι στην ίδια θέση. Θα μου έκανε καλό. Παρόλα αυτά, αποφάσισα να κάνω και γω μια δυο συνεδρίες με τον γιατρό του για να μου εξηγήσει κάποια πράγματα... Σε παρακαλώ απάντα όσο πιο νωρίς γίνεται... Σε φιλώ.
Η ερώτηση σου αγαπητή φίλη είναι πολύ πέρα από τα όρια του 'Α μπα'. Χρειάζεται ψυχίατρος, χρειάζεται γενετιστής, χρειάζεται παπάς αν είσαι αυτού του τύπου. Η γνώμη μου είναι ότι χρειάζεσαι ειδικούς, και όχι γνώμες. Και δε νομίζω ότι θέλεις γνώμες. Αν ήθελες γνώμες, δεν θα απέκλειες το ενδεχόμενο του χωρισμού. Να σε καθησυχάσουμε θέλεις, επειδή φοβάσαι, και δε νομίζω ότι είναι σωστό να κάνω κάτι τέτοιο, γιατί υπάρχουν πράγματα που πολύ σωστά φοβάσαι.
Φοβάσαι επειδή δεν ξέρεις. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να πας εσύ, για σένα, σε έναν δικό σου ψυχίατρο, και όχι στον ψυχίατρο του φίλου σου, και να αρχίσεις συνεδρίες. Πρέπει να συζητήσεις, να καταλάβεις, και να συνειδητοποιήσεις πολλά πράγματα για την επιλογή που κάνεις.
σχόλια