________________
1.

Ήρθε η ώρα λοιπόν και εγώ να σε ρωτήσω αγαπημένη Λένα καθώς και την πολύ ενδιαφέρουσα παρέα σου/-μας, τη γνώμη σου για την αποκαλουμένη «μανιέρα» στην καλλιτεχνική δημιουργία.- ως τέτοια αντιλαμβάνομαι ότι ορίζεται η κατ' εξακολούθηση χρήση της ίδιας και απαράλλακτης τεχνοτροπίας και οπτικής για την δημιουργία ενός καλλιτεχνικού έργου.

Έχοντας μόλις επιστρέψει από την παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης- διαβάζω σχόλια με ύφος: η τάδε σκηνοθέτης (στην προκείμενη η Κιτσοπούλου αλλά θα μπορούσε να είναι κπ άλλος σκηνοθέτης, ζωγράφος, συγγραφέας) μας παρουσίασε το έργο Ματωμένος Γάμος με το γνώριμο ύφος της και άποψη- δλδ: Μεταμοντέρνα στοιχεία, επιθετική αποδόμηση, μείξη πολλών διαφορετικών καλλιτεχνικών ειδών, κριτική στην κοινωνική υποκρισία κα- γνώριμο από το παρελθόν να προσθέσω.

Από την άλλη, διαβάζω, ακούω και οι περισσότεροι συμφωνούν ότι ο Picasso ήταν μεγάλος καλλιτέχνης διότι κατάφερε να κάνει το φαινομενικά ακατόρθωτο: να πειραματιστεί με διαφορετικά καλλιτεχνικά ρεύματα και να δημιουργήσει έργα τελείως διαφορετικά μεταξύ τους.

Και αναρωτιέμαι: Το πολύ το Κύριε Ελέησον το βαριέται και ο Παπάς???- και αν ναι, πότε σας κουράζει ο καλλιτέχνης και η μανιέρα του?

Γλυκοφιλώ σε..- Gati

Ωραία ερώτηση, νομίζω ότι θα δώσει αφορμή για πολλά σχόλια.

Ο καθένας θα έχει την άποψή του, η δική μου είναι ότι βαριόμαστε τη μανιέρα (και την εντοπίζουμε, την σχολιάζουμε), όταν δεν μας αρέσει ο ίδιος ο καλλιτέχνης.

Για παράδειγμα, δεν θα αντέξω άλλο βιβλίο του Μουρακάμι γιατί δεν θέλω να διαβάσω για τον ίδιο εγωκεντρικό ήρωα που δηλώνει ασήμαντος αλλά για κάποιο λόγο όλοι είναι γοητευμένοι μαζί του. Την πρώτη φορά μου άρεσε πολύ, την δεύτερη έτσι κι έτσι, τώρα θα διαβάσω το επόμενο βιβλίο λόγω ψυχαναγκασμού. Η μανιέρα με έκανε να καταλάβω ότι τελικά, δεν μου αρέσουν τα βιβλία του Μουρακάμι.

Αντιθέτως ο Φίλιπ Ροθ έχει μανιέρα ουρανοξύστη, με έναν επίσης εγωκεντρικό, μάλλον αχώνευτο ήρωα, που για μένα τιμωρείται/βασανίζεται/υποφέρει, οπότε βλέπω ένα πιο ολοκληρωμένο κύκλο στις ιστορίες του, και τα βιβλία του εξακολουθούν να μου αρέσουν, χωρίς να με ενοχλεί στο παραμικρό η επανάληψη.

Οπότε, καταλήγω: το πότε ενοχλεί η μανιέρα είναι ζήτημα προσωπικού γούστου.

________________
2.

εδω και 2 χρονια τραβαω τα ζορια μου με μια κοπελα που δουλευαμε μαζι.ηταν στα χωρισματα και ηρθαμε κοντα και ανταλαζαμε ομορφα λογια και καποια σχεδια για το οταν θα χωριζε..με τον καιρο δεν χωρισανε,εκανα μια αλλη σχεση για την ξεχασω,ζηλεψε και ολο κακιες πεταγε.εγω με τον καιρο χωρισα τελικα γιατι δεν μπορουσα να την ξεχασω.Καταλαβα οτι την αγαπω πολυ!!!ακομα ανταλλασουμε ωραια λογια αλλα παρ'ολο που ειναι στη σχεση εκεινη ακομα δεν μου το κοβει λεγοντας μου οτι ποτε δεν ξερεις η ζωη πως τα φερνει..αλλα οταν τη ζοριζω λιγο για εμενα και εκεινη μου λεει οτι αγαπαει τον δικο της..τι να κανω???- Ανέστης

Να σταματήσεις να λες στον εαυτό σου ότι την αγαπάς πολύ, γιατί το πίστεψες. Λόγια είπατε, τι είναι τα λόγια; Οι πράξεις είναι φωτεινά μπάνερ στην εθνική οδό, και εσύ αρνείσαι να τα δεις, και επιμένεις στους ψιθύρους που ειπώθηκαν στα κρυφά. Επιλογή σου είναι το τι θα πιστέψεις – αυτά που βλέπεις ή αυτά που ακούς; - και μη ζητάς τα ρέστα από τους άλλους. Το ίδιο να κάνεις και όταν έρθει η ώρα να ψηφίσεις.

________________
3.

Αγαπητή Α μπα, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου και με τους αναγνώστες σου την ακόλουθη ιστορία. Η μητέρα μου είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερος! Ούσα στη ζωή της σχεδόν εμμονικά παραδομένη σε κάθε λογής φθηνούς συναισθηματισμούς και στις εκάστοτε παρορμήσεις της εισέπραξε στη ζωή της καλά χαστούκια. Προδοσία για ένα μάτσο τούβλα (κυριολεκτικά) από τον πιο κοντινό της, εξ'αίματος, άνθρωπο, αποτυχίες στις ανθρώπινες σχέσεις, τοποθέτηση του εαυτού της στη πλευρά του θύματος σχεδόν πάντα. Μιλάω για ένα πολύ παρορμητικό άνθρωπο, με κακή σχέση με τη λογική θέαση των πραγμάτων! Από την άλλη, και εγώ και ο αδερφός μου αντιμετωπίσαμε ή αντιμετωπίζουμε κάποια προβλήματα ψυχολογικής υφής. Ο αδερφός μου είναι δυνατό παιδί και μετά από κάποα σκαμπανεβάσματα έχει καταφέρει να βρει μια ισορροπία. Εγώ πάλι, βρίσκομαι σε ένα υπαρξιακό μεταίχμιο, και χρειάζεται μια γενναία υπέρβαση από μέρους μου. Το θέμα μου όμως είναι αυτό: θεωρώ άρρηκτα συνδεδεμένα τα όποια προβλήματα, με τον χαρακτήρα της μητέρας μου. Πιστεύω ότι σίγουρα, με βάση το παρελθόν της το οποίο ξέρω βιωματικά, θα έσφαλε και στην ανατροφή μας και γι'αυτό το λόγο πολλές φορές την κρίνω, την κατηγορώ, νευριάζω μαζί της, τελικά τείνω να μην την εκτιμώ! Έχω την επίγνωση βέβαια, ότι ένας γονιός δεν εκπαιδεύεται για να γίνει γονιός, αλλά όλα τα παραπάνω συναισθήματα δεν μπορώ να τα αποφύγω. Να σου πω επίσης, ότι ο αδερφός μου που είναι στην Αμερική δεν πολυ-μιλάει με την μητέρα μου..κάποτε της είχε πει ευθέως "Δεν θέλω να μου ξαναμιλήσεις", τώρα μιλάνε, αλλά το ρήγμα έχει δυστυχώς δημιουργηθεί. Τέλος, πρόσθεσε, ότι ο πατέρας μου ήταν πάντα δοσμένος στη δουλειά του, αφήνοντας τον πρώτο λόγο στη μητέρα μου για τα ενδοοικογενειακά.

Όλα αυτά, είναι πράγματα που δεν τα μοιράζομαι με κανένα. Θα ήθελα πάρα πολύ να μάθω την γνώμη σου και τις σκέψεις που σου δημιουργούνται με βάση τα παραπάνω. Φιλιά! -καταραμένη Ελληνική οικογένεια

Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι κακώς έχεις επικεντρωθεί στα λάθη της μητέρας σου και έχεις αφήσει τον πατέρα να ξεφύγει έτσι εύκολα επειδή ήταν «δοσμένος στη δουλειά του». Η ευθύνη είναι και των δύο. Μαζί έκαναν τα παιδιά τους. Γιατί φταίνε πάντα μόνο οι μητέρες για ό,τι κακό συμβαίνει στα παιδιά; Και αυτός γονιός είναι, και δεν «άφησε» τον πρώτο λόγο στη γυναίκα του στα οικογενειακά, τον φόρτωσε. Τον έριξε πάνω της γιατί είναι πολύ δύσκολος και κρύφτηκε πίσω από τη δουλειά του.

Καταραμένη οικογένεια, πράγματι. Μας διαμορφώνει και μετά μας καθορίζει. Κάποτε πρέπει να συγχωρήσεις τη μητέρα σου και μετά να αναλάβεις τις ευθύνες σου για όσα δε φταίει – γιατί για πολλά φταίει, και για πολλά παραδόθηκες στις κατηγορίες. Και επιπλέον πρέπει να παραδεχτείς και τον ρόλο του πατέρα σου σε όλα αυτά. Από μια ηλικία και μετά δεν γίνεται να φταίνε μόνο οι γονείς. Για να ξεμπλεχτούν όλα αυτά μέσα σου πρέπει να κάνεις τη δική σου ζωή, και για να κάνεις τη δική σου ζωή, πρέπει να ξεμπλέξεις όλα αυτά μέσα σου. Η απομυθοποίηση των γονιών είναι δύσκολη διαδικασία και τραυματική για όλους, και φαίνεται ότι την περνάς κάπως βαριά. Η γνώμη μου είναι ότι αν θέλεις να δουλέψεις σε βάθος σε όλα αυτά και επειδή δεν μιλάς σε κανέναν για όλα αυτά το καλύτερο είναι να πας σε ψυχολόγο.

________________
4.

Λοιπον, ειμαστε fuck buddies ξεκάθαρα.

Απλά πάνε 10 χρόνια, με πολλά στη μέση και για τους δύο. Με διάφορες φάσεις ο καθένας μας για τον άλλον (άλλωτε εγώ τρελά ερωτευμένη, η αλήθεια ειναι μόνο στην αρχη, άλλωτε αυτός σε πιο μετά φάσεις). Δεν νομίζω ότι θα βοηθήσει να σου πω πολλά. Απλά η ερώτηση που με βασανίζει είναι, είναι κάτι που αξίζει εκεί πέρα ή μπορεί κάποιος να ειναι σε αυτού του τύπου σχέση τόσα χρόνια. Οι παύσεις μας είναι μικρής διάρκειας όταν προσπαθούμε να είμαστε πιστοί σε κάποια σχέση μας. Αυτό δν έχει κρατήσει πάνω απο 1,5 χρονο ποτέ. Επισης μιλαμε για όλη τη δεκαετία των 20. Πες μου κάτι Αμπα. Πες μου τι να σταματήσω να κάνω, αν όχι τι νομίζεις ότι θα πρεπε να κάνω.- τ.

Πώς γίνεται να είναι ένα μέρος της ερώτησης «αν μπορεί να είναι κάποιος σε αυτού του τύπου σχέση τόσα χρόνια;»

Δεν είναι αυταπόδεικτο ότι μπορεί;

Ο μόνος λόγος που μπορώ να φανταστώ ότι σε κάνει να το ρωτάς είναι ότι κι εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις πώς κατάφερες να περάσεις δέκα χρόνια με έναν fuck buddy και μετά να φτάσεις τα 30.

Νομίζω ότι αυτό που σκέφτεσαι είναι μόνο ένα μικρό μέρος αυτού που συμβαίνει: «Παναγία μου, έγινα τριάντα». Ισχύει, αλλά αυτό που είναι πιο σημαντικό – γιατί το «30» δεν λέει και τίποτα - είναι να σταματήσεις να πιστεύεις ότι έχεις άφθονο χρόνο μπροστά σου για να αφήνεσαι τεμπέλικα στις περιστάσεις. Μερικές φορές χρειάζεται να παίρνεις αποφάσεις που θα σε ξεβολέψουν, και αυτό συμβαίνει πολύ πριν τα τριάντα.

Για το άλλο σκέλος του διλήμματος: «αν αξίζει κάτι εκεί πέρα».

Τι εννοείς; Αν υπάρχει συναίσθημα; Ή αν μπορείτε να κάνετε αποκλειστική σχέση που θα κρατήσει;

Τα τελευταία δέκα χρόνια (!) δεν έχουν δώσει την απάντηση και στις δύο ερωτήσεις; 

________________
5.

Το γεγονός ότι χάνω μαλλιά σε νέα ηλικία με κομπλεξάρει..σχεδόν δυσκολεύομαι να κυκλοφορήσω και ακόμα είναι σε πολύ αρχικό στάδιο. Εσύ ως γυναίκα το βλέπεις ως σημαντικό μείον για έναν άντρα (παρακαλώ και τις αναγνώστριες μα εκφράσουν άποψη). Υ.Σ.: Το στέλνω σε σένα γιατί ξέρω ότι δεν θα φτιασιδώσεις την άποψή σου για να με ..."φτιάξεις", θα πεις ξερά αυτό που νιώθεις. Ευχαριστώ!- τρίχες

Η άποψη μου είναι ότι οι γυναίκες ασχολούνται με τα μαλλιά των αντρών πολύ λιγότερο απ' όσο νομίζουν οι άντρες, γιατί οι γυναίκες δεν έχουν το ίδιο περιθώριο να απορρίψουν άντρα λόγω εμφάνισης - συγκριτικά πάντα, μην αρχίσετε να λέτε ότι και οι γυναίκες κοιτάνε την εμφάνιση, ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ. Αν κατά τα άλλα είσαι οκ εμφανισιακά, ντύνεσαι καλά και έχεις μια στοιχειώδη προσωπικότητα, νομίζω ότι το θέμα εκμηδενίζεται. Συγκεντρώσου σε αυτά που έχεις και βελτίωσε τα, όχι σε αυτά που χάνεις και επιπλέον δεν μπορείς να ελέγξεις, και όλα θα πάνε καλά.

________________
6.

Καλησπέρα Α μπά!!!
Είναι χιλιάδες τα ζητήματα που με απασχολούν είτε υπαρξιακά, είτε κοινωνικά, είτε ηθικά αλλά επειδή με έχουν κουράσει αυτά θα σε ρωτήσω κάτι τελείως άσχετο.
Όταν πίνω καφέ γίνομαι άλλος άνθρωπος ρε παιδί μου, θα 'θελα να είμαι μονίμως έτσι. Πέρα από το γεγονός ότι γίνομαι πιο εύστροφη και δραστήρια ξαφνικά αποκτώ μια πιο θετική σκοπιά για τη ζωή. Και όλα φαντάζουν πανέμορφα! Πως στο καλό εξηγείται αυτό; Δεν μου γίνεται με όλους τους καφέδες..ο φραπέ και ο capuccino όμως κάνουν θαύματα. Α και έχω παρατηρήσει και κάτι ακόμα..ο καφές εντείνει τις σεξουαλικές μου ανάγκες..δεν ξέρω είναι φυσιολογικό;;
Πολλά φιλιά και να περνάς όμορφα :*- nothumanbuthuwoman

Αχ, η δύναμη της αυθυποβολής...

________________
7.

Τι σημαίνει βρίσκω τον εαυτό μου και τελικά πως τον βρίσκω;
Στεφανος

Κάτσε να συμπυκνώσω αιώνες φιλοσοφίας και συγγραμμάτων στην ανθρώπινη ιστορία σε πέντε παραγράφους, μόνο δώσε μου ένα λεπτάκι.

Για το πρώτο μέρος ίσως και να γίνεται να πάρεις μια απάντηση. Σημαίνει καταλαβαίνω τον μηχανισμό που κρύβεται πίσω από τις σκέψεις μου, αναλύω τις προκαταλήψεις, τα κολλήματα, τις αγκυλώσεις, τους περιορισμούς μου, με συγχωρώ και απελευθερώνομαι. Ως ελεύθερο πλάσμα και άδειο δοχείο είμαι δεκτικός στους άλλους, απορροφώντας, αλλά χωρίς να ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά μικροπρέπειας, ζήλειας και φθόνου. Δεν είμαι υποχωρητικός και θύμα, είμαι ολοκληρωμένος επειδή ξέρω μέχρι πού μπορώ να φτάσω και επειδή είμαι εντάξει με αυτό, μπορώ να περιφρουρήσω και τα όρια μου.

Πώς το κάνεις αυτό... Τελικά, ζώντας, αρκεί να έχεις αυτόν τον στόχο. Αν τον έχεις, θα βρεις το δικό σου μονοπάτι.