________________
1.
Αγαπητή Α μπα ημουν με ενα παιδι πεντε μηνες. Ηταν παρα πολυ καλος μαζι μου και υπομονετικος και δεν ειχαμε τσακωθει ουτε μια φορα. Πριν μια εβδομαδα ειχα βγει με μια παρεα στην οποια ηταν καποιος που μου αρεσε απο πριν. Ηπιαμε αρκετα και βρεθηκαμε λοιπον να φιλιομαστε. Εγω ηθελα. Μολις ομως το συνειδητοποιησα το σταματησα. Την επομενη μερα το ειπα στον φιλο μου και δεν δεχτηκε καν να το συζητησει και με χωρισε αμεσως. Απο τοτε εγω αισθανομαι απαισια και ειμαι γεματη τυψεις που εκανα κατι τετοιο σε ενα τοσο καλο παιδι. Δεν μπορω να πω οτι ημουν ερωτευμενη μαζι του αλλα μου λειπει πολυ. Τι να κανω?- Jeanne94
Δεν έχεις κάνει ήδη αρκετά;
________________
2.
Αγαπητη Α μπα; Εχω ενα προβλημα. Καθε φορα που μπαινω στη διαδικασια της σχεσης νιωθω οτι χανω την ελευθερια μου. Οσο πιο πολυ δενομαι με καποιον τοσο πιο πολυ νιωθω σα φυλακισμενη. Δεν μπορω να καταλαβω το γιατι αφου οταν ειμαι ελευθερη μου λειπει το να εχω μια σχεση. Οποτε καθε φορα χωριζω για αυτον το λογο και φτου απο την αρχη. Μηπως οντως οι αντρες εχουνε δικιο που λενε οτι δεν ξερουμε τι θελουμε? Η μηπως πρεπει το παρω αποφαση οτι εγω δεν ειμαι για τετοια?
Μια χαρά ξέρεις τι θέλεις. Θαυμαστές θέλεις. Και για την ώρα το καταφέρνεις περίφημα.
Είσαι νέα και άπειρη, και δε φοβάσαι τη μοναξιά. Νομίζεις ότι έτσι θα είναι για πάντα η ζωή σου. Ότι όποτε χωρίζεις, θα εμφανίζεται ένας επόμενος, που θα θέλει να τα φτιάξει μαζί σου. Το πρόβλημα που νομίζεις ότι έχεις θα λυθεί από μόνο του, αργά η γρήγορα. Το πραγματικό πρόβλημα σου είναι κρυμμένο. Τώρα έχεις μια ευκολία που αμβλύνει (ακυρώνει ίσως) τα κριτήρια σου. Αν συνεχίσεις να πορεύεσαι έτσι, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι τι κάνεις, όταν οι επιλογές θα είναι δραματικά λιγότερες, δεν θα έχεις προλάβει να καταλάβεις ποιος σου ταιριάζει, και κάποτε οι αποφάσεις σου θα έχουν περισσότερη σημασία από τώρα.
________________
3.
Θέλουμε πολύ και προσπαθούμε να κάνουμε παιδί. Μέσα στις διάφορες ανησυχίες που μπορεί να έχει κάποιος που πρόκειται να τεκνοποιήσει είναι και κάτι που δεν ξέρω αν θα ακουστεί χαζό: από την μικρή μου εμπειρία με παιδιά γνωστών/αγνώστων, φίλων, συγγενών, βλέπω ότι δεν έχω ιδέα τι να πώ ή πώς να μιλήσω στα παιδιά. Χτες για παράδειγμα ήμασταν σε μια επίσκεψη σε φίλους και ήταν κι ένα ζευγάρι με παιδιά 2 και 3 ετών. Πέρα από ένα «γεια σου, πώς σε λένε;» , δεν ήξερα τι άλλο να πω στα παιδάκια! Εντάξει, μπορούσα να ρωτήσω και πόσο χρονών είσαι, αλλά μέχρι εκεί! Άλλο παράδειγμα, σε παρέα με ένα άλλο μικρό παιδάκι , έκανε λίγο ψύχρα και το ρωτάω «μήπως κρυώνεις; Θέλεις να σε βοηθήσω να βάλεις το ζακετάκι σου;» και με ακούει η μαμά του η οποία λίγο αργότερα μου λέει ευγενικά ότι τα παιδάκια δεν τα ρωτάς γιατί από αντίδραση μπορεί να σου πουν το αντίθετο, τους βάζεις ζακέτα και τέλος! Ο σύζυγός μου μου λέει ότι όταν κάνουμε δικά μας παιδιά και επομένως θα τα γνωρίζω από τη μέρα 1, θα μπορώ να τους μιλάω, να τα παιδαγωγώ, να τα «διασκεδάζω», αλλά εγώ φοβάμαι ότι θα είμαι σα μουγκή! Αυτός πάλι έχει εκπληκτική σχέση με τα παιδιά, δεν ξέρω πού τα κατεβάζει και τους λέει τόσο διασκεδαστικά και συνάμα εκπαιδευτικά πράγματα! Να σημειώσω ότι διαβάζω βιβλία παιδαγωγικά, προετοιμάζομαι, πάντως αποσβολώνομαι όταν συναντώ παιδιά, δεν βλέπω διαφορά. Γενικώς δεν είμαι ανασφαλής σαν άνθρωπος. Όμως από τη μικρή μου μέχρι τώρα εμπειρία με παιδιά άλλων φοβάμαι πολύ ότι δεν θα τα καταφέρω καλά. Πάντως, σαν κλασικό θηλαστικό, αγάπη, φροντίδα και στοργή έχω να δώσω. Το έχεις ξανακούσει αυτό το «πρόβλημα»;
Ναι. Πολλές γυναίκες ανησυχούν για το αν θα είναι καλές μητέρες, με διάφορες παραλλαγές στις ανησυχίες, και πάρα πολλές ανησυχούν αν είναι καλές μητέρες. Ανησυχούν και όταν τα παιδιά τους κάνουν τα δικά τους παιδιά. Όταν κάνεις δικό σου παιδί θα αλλάξουν τόσο πολύ όλα, που αυτά που σκέφτεσαι τώρα ούτε που θα τα θυμάσαι. Θα αποκτήσεις άλλες ανησυχίες, και θα κάνεις άλλες σκέψεις. Είναι καλό που νιώθεις ότι έχεις αγάπη και στοργή μέσα σου (δεν είναι επειδή είσαι κλασικό θηλαστικό, και δεν είναι καθόλου αυτονόητο) αλλά μην βασίζεσαι μόνο στο ένστικτό. Ο άντρας σου έχει δίκιο ως ένα σημείο, αλλά δεν θα γίνεις σοφή και ειδική στα παιδιά επειδή θα γεννήσεις. Ζούμε στο 2015, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να λύσεις διάφορες απορίες. Όταν κάνεις παιδί και τις αποκτήσεις, μην βασίζεσαι μόνο στο ένστικτο, και μην βασίζεσαι στα διάφορα που θα σου λένε διάφοροι και θα σε βομβαρδίζουν με διάφορες θεωρίες. Πάρε βιβλία από αξιοσέβαστες πηγές και μάθε!
________________
4.
Τι γίνεται αν νιώθεις σα να μην αγαπάς τη μητέρα σου; Ξέρω ακούγεται λίγο τρομακτικό, όμως σχεδόν έτσι νιώθω, με την έννοια του ότι, οκ, θέλω να είναι καλά γιατί είναι «μητέρα» μου, αλλά και αν για παράδειγμα μετανάστευα και δεν την ξαναέβλεπα ποτέ, δε θα με ένοιαζε νομίζω καθόλου. Δεν είναι ότι της κρατάω κακία για τον τρόπο που μας μεγάλωσε, απλά δεδομένου ότι δε θυμάμαι να έχω καμιά σχεδόν ευχάριστη/τρυφερή παιδική ανάμνηση μαζί της, έχει δημιουργηθεί όλη αυτή η απόσταση μεταξύ μας. Για να καταλάβεις καλύτερα, ήταν πάντα ψυχρή και μες τις φωνές και τις υστερίες για τους πιο ασήμαντους λόγους. Τώρα οι σχέσεις μας έχουν βελτιωθεί αρκετά, παραμένει όμως η ψυχρότητα και μια εριστική διάθεση και από τις δύο πλευρές, σε κάθε μας συναναστροφή (την οποία εννοείται προσπαθώ να δουλέψω όσο μπορώ). Θέλω να ρωτήσω λοιπόν, αν πιστεύεις ότι πρέπει να αναζητήσω σε τι σε άλλες πτυχές της προσωπικότητάς μου ενδεχομένως με έχει επηρεάσει αυτή σχέση με τη μητέρα μου , με αφορμή μια απάντησή σου πριν λίγο καιρό στην οποία έλεγες ότι ο μητρικός δεσμός είναι κάτι που κουβαλάμε μέσα μας μια ζωή και μας επηρεάζει βαθύτατα.
Υ.Γ. Είσαι πραγματικά απίστευτα εύστοχη στις απαντήσεις σου, σκεφτόμουν να σου στείλω ένα μήνυμα μόνο και μόνο για να σου πω αυτό, όμως δεν κρατήθηκα.
Ο μητρικός δεσμός μας επηρεάζει βαθύτατα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι καταδικαστικός. Υπάρχει η επιρροή, και μετά είμαστε εμείς, που μεγαλώνοντας αποφασίζουμε με ποιο τρόπο θέλουμε να επεξεργαστούμε την επιρροή και να την χρησιμοποιήσουμε. Όλοι μας μπορούμε να εξηγήσουμε πτυχές του χαρακτήρα μας μέσω της μητέρας μας, όλοι μπορούμε να κάνουμε συσχετισμούς με τις αποτυχίες μας και την ανατροφή μας, αλλά δεν ενδιαφερόμαστε όλοι το ίδιο για το θέμα. Εννοώ ότι αυτή η διαδικασία είναι διαθέσιμη για όλους – δεν είναι πιο υποχρεωτικό για σένα, επειδή περιγράφεις την μητέρα σου με αρνητικό τρόπο. Δεν 'πρέπει', αν δεν νομίζεις ότι πρέπει. Εσύ ξέρεις αν σε ενδιαφέρει να αναλύσεις τον εαυτό σου ή όχι.
________________
5.
Πριν λίγο καιρό ήρθα για επίσκεψη σε μια πολύ μακρινή χώρα όπου έχω συγγενείς. Εδώ, λοιπόν, υπάρχουν πολλοί Έλληνες οι οποίοι κάνουν παρέα κυρίως με Έλληνες και παρά τα σαράντα χρόνια που έχουν σε αυτή τη χώρα, παρά το γεγονός ότι έρχονται στην Ελλάδα κάθε 6-7 χρόνια και παρά το γεγονός ότι θεωρούν πλέον τη νέα χώρα τους τόπο τους (λένε) λατρεύουν να μιλούν και να κατακρίνουν με κάθε ευκαιρία - μάντεψε - την Ελλάδα.
Από τη στιγμή που ήρθα ακούω συζητήσεις για την πολιτική, για το δημόσιο, για τα σχολεία, για τον κόσμο και γενικά είμαι σε μια φάση που νιώθω σαν να με ρωτάνε όλη την ώρα "μα πώς ζείτε έτσι μέσα σε σπηλιές και καλύβια;" Ρωτάνε για γεγονότα για τα οποία έχουν ήδη άποψη, προλαβαίνουν να κάνουν επίθεση για τον τρόπο ζωής στην Ελλάδα πριν προλάβω να τελειώσω μία απλή παρατήρηση για κάτι που κάνει ο κόσμος εδώ (και απλά το παρατηρώ καθώς βρίσκομαι σε μια ξένη χώρα). Δεν λέω φυσικά ότι το κάνουν όλοι (δεν μπορώ να τους ξέρω όλους), το κάνουν όμως όσοι έχω γνωρίσει μέχρι τώρα με έναν τρόπο επιθετικό, κατακρίνοντας και περιμένοντας κάποια απάντηση (δικαιολογητική ή απολογητική, δεν έχω καταλάβει) από εμένα μια που είμαι το φρέσκο αίμα από την πατρίδα.
Εγώ από την άλλη θέλω να φωνάξω ένα "σκάστε επιτέλους, δεν έχετε ιδέα για το τι γίνεται στην Ελλάδα" αλλά φυσικά δεν μπορώ.
Η ερώτησή μου (και με συγχωρείς για την μεγάλη εισαγωγή) δεν είναι γιατί το κάνουν – δεν είναι δική μου δουλειά - αλλά αν έχεις καμιά ιδέα για το πώς θα μπορούσα να απαντάω ή να αντιδρώ σε κάτι τέτοιες επιθέσεις ευγενικά και αποθαρρυντικά(;); Αν έχεις να προτείνεις κανένα politically correct τρόπο απάντησης από τη μεριά μου είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτος.
(Πολλοί από αυτούς είναι στενοί συγγενείς μου)
ευχαριστώ
Πρώτα μια ερώτηση: γιατί θεώρησες αναγκαίο να μας κρατήσεις στα σκοτάδια για το ποια είναι η χώρα που επισκέφτηκες; Τι προσθέτει, ή τι αφαιρεί από την ιστορία το μυστήριο αυτό, κατά τη γνώμη σου;
Νόμιζα ότι οι Έλληνες που ζουν χρόνια αλλού θυμούνται την Ελλάδα με νοσταλγία. Μπορεί να θυμούνται μια χώρα που δεν υπάρχει πια, αλλά είναι συνδεδεμένη με τους γονείς τους και τους προγόνους τους. Τέλος πάντων, εσύ έχεις συγγενείς που θέλουν να νιώθουν ότι καλά έκαναν που έφυγαν, και γι' αυτό είναι απαραίτητο γι' αυτούς να υποτιμούν την Ελλάδα. Έχουν πάρει την απόφαση τους, και αυτή η απόφαση είναι σημαντική για τον αυτοπροσδιορισμό τους, οπότε δεν μπορείς να τους αποθαρρύνεις, είναι πολύ σημαντικό θέμα, πιο σημαντικό απ' ό,τι για σένα. Δεν είσαι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας σε Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ούτε εκπρόσωπος όλων των Ελλήνων στο εξωτερικό, οπότε μη μπαίνεις σ' αυτό το ρόλο. Σε κάποια μπορεί να έχουν δίκιο, σε κάποια θα έχουν άδικο. Πες τη γνώμη σου, χωρίς να προσπαθείς να τους δείξεις ότι έχουν άδικο στα πάντα.
________________
6.
Αγαπητή Λένα,
Με το σύντροφό μου είμαστε μαζί σχεδόν 10 χρόνια και είμαστε συνομήλικοι γύρω στα 30. Τα 9 ήταν σχέση από απόσταση λόγω σπουδών και μόλις τον τελευταίο χρόνο είμαστε στην ίδια πόλη και οι δυο, χωρίς να συγκατοικούμε. Μένουμε ο καθένας με τους γονείς του. Εγώ έχω μόνο τη μητέρα μου. Έναν άνθρωπο αυστηρό και σκληρό που πέρασε δύσκολα κι αφοσιώθηκε στο μεγάλωμά μου από τα 35 της που έμεινε χήρα. Λυπάμαι που το λέω αλλά νομίζω πως η μάνα μου είναι ο λεγόμενος «τοξικός άνθρωπος». Μου μιλάει μόνο για δυσκολίες, μου λέει μόνο δυσοίωνα πράγματα για το μέλλον μου με αυτόν τον άνθρωπο και πολλές φορές με κατηγορεί που επέστρεψα στο πατρικό μου μετά από τόσες σπουδές γιατί πίστευε πως εγώ μορφώθηκα για να ξεκολλήσουμε(!!) από εδώ. Το σύντροφό μου τον θεωρεί τροχοπέδη. Αντιπαθεί αυτόν και την οικογένειά του χωρίς να τους ξέρει, αλλά μου κάνει τρομερές σκηνές όταν της ανακοινώνω ότι θα πάω κάπου μαζί του, π.χ. σε ένα γάμο, επειδή δεν έχει έρθει να με ζητήσει (!!). Παράνοια...Το αστείο είναι ότι η ίδια, όσες φορές της είπα να τον γνωρίσει, το αρνείται. Σημειωτέων, πως συνήθως δεν της αντιμιλάω και την αφήνω να τα λέει, καταπίνοντας όλα τα αρνητικά συναισθήματα και τις σκέψεις που μου δημιουργούνται με αποτέλεσμα διάφορα ψυχοσωματικά προβλήματα επειδή δε θέλω να τη στεναχωρώ και να θυμώνει. Αν τυχόν, αναφέρω κάτι από αυτά στο φίλο μου ή περί γάμου, η απάντηση είναι «πνίγομαι». Και κάπου εδώ έρχεται και η δική μου θέση σε όλο αυτό. Από τη μια θέλω να προχωρήσουμε με το σύντροφό μου, ανεξάρτητα με τις επιθυμίες της μάνας μου φυσικά, από την άλλη όταν εκείνη με πιέζει να παντρευτώ για τους τύπους και μόνο σε συνδυασμό με την αντίδραση του φίλου μου, όλο αυτό παγώνει μέσα μου. Ουσιαστικά δεν ξέρω τι θέλω. Ή μάλλον θέλω να αποφασίσω εγώ και μόνο εγώ για τη ζωή μου και να μη με πιέζει κανείς για τόσο σοβαρές αποφάσεις. Θέλω να είμαι ελεύθερη να κάνω ό,τι θέλω. Ξέρω ότι το πρώτο βήμα είναι να ανεξαρτητοποιηθώ και να μείνω σε άλλο σπίτι. Όμως τα οικονομικά μου, παρά τη δουλειά μου, δε μπορούν να στηρίξουν ένα τέτοιο βήμα. Φυσικά, δε θέλω να μείνω ούτε με το φίλο μου, γιατί μου έχει ξεκαθαρίσει πως κ εκείνος θέλει να μείνει χωρίς γονείς για ένα διάστημα, πριν φτιάξουμε τη δική μας οικογένεια. Οπότε δε θέλω να του φορτωθώ. Ώρες-ώρες μου έρχεται να τους παρατήσω όλους, να επιστρέψω εκεί που ήμουν τόσα χρόνια, εκεί που είναι και όλοι μου οι φίλοι γιατί εδώ δεν έχω κανέναν δικό μου κοντά, αλλά με κρατάει το γεγονός ότι εκεί δεν ξέρω αν θα βρω δουλειά. Από τη μια η μάνα μου που μου μαυρίζει την ψυχή, από την άλλη ο σύντροφός μου που δε θέλει δεσμεύσεις παρά τους όρκους για αγάπη και τα όνειρα για οικογένεια που μου εκμυστηρεύεται και στη μέση εγώ να θέλω μια ήρεμη, ελεύθερη ζωή. Πώς να το διαχειριστώ όλο αυτό;
Αυτό που προέχει, είναι να καταφέρεις, με όσες θυσίες και αν είναι απαραίτητες, να μην εξαρτάται η ζωή σου από τις διαθέσεις των άλλων. Αυτή τη στιγμή είσαι έρμαιο μεταξύ δύο ανθρώπων, και το τι θα κάνεις κάθε μέρα εξαρτάται από τις διαθέσεις τους. Δεν γίνεται να ζεις έτσι. Σωστές αποφάσεις θα πάρεις μόνο όταν είσαι σε θέση να πάρεις αποφάσεις που δεν εξαρτώνται από τους άλλους.
Ναι, πρέπει να μείνεις μόνη σου, και πρέπει να δημιουργήσεις προϋποθέσεις για να ανεξαρτητοποιηθείς. Όταν γίνει αυτό, θα δεις πόσο εύκολο θα σου είναι να καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις, θα γίνει αυτονόητο. Λες ότι δεν είναι δυνατό να μείνεις μόνη σου, ενώ δουλεύεις. Εγώ ξέρω ότι δεν το έχεις πάρει απόφαση ακόμα, και γι'αυτό δεν μπορείς να βρεις τη λύση. Δεν ξέρω αν θα είναι ένα σπίτι εκεί, συγκατοίκηση με φίλη ή φίλο αλλού, μια καλύτερη δουλειά – αν δεν προσανατολιστείς προς αυτή την κατεύθυνση, δεν θα σου παρουσιαστεί με μαγικό τρόπο.
Σταμάτα να ασχολείσαι με το τι θα κάνει ο φίλος σου. Είσαι πολύ νέα ακόμα, και προσπάθησε να μην νιώθεις κάποια υποχρέωση απέναντι στο νούμερο δέκα, για τα χρόνια που έχουν περάσει. Ούτε δέκα ούτε εκατό χρόνια παρελθόντος δεν είναι αρκετά για να αποφασίσεις να μπεις σε ένα αβέβαιο μέλλον.
Σκέψου καλά για ποιο λόγο θέλεις να παντρευτείς αυτόν τον άνθρωπο. Προσπάθησε να καταλάβεις αν θέλεις να τον παντρευτείς, ή αν θέλεις να θέλει να σε παντρευτεί. Είναι η ζωή σου. Είναι η ζωή σου, και είναι πιο σημαντική από τις προσδοκίες και τον εκβιασμό της μαμάς, πιο σημαντική από τα όποια κολλήματα του άλλου. Εσύ θέλεις να ζήσεις μια ζωή με αυτόν; Τον ξέρεις αρκετά καλά για να το κάνεις αυτό;
Αυτά και πολλά άλλα πρέπει να απαντήσεις πριν κάνεις κάτι επειδή σε οδήγησαν οι περιστάσεις, αλλά δεν αποφάσισες ποτέ. Για να το κάνεις αυτό πρέπει να φτιάξεις πρώτα το δικό σου σύμπαν, να έχεις τη δική σου ζωή, αλλιώς δεν θα καταλάβεις τι θέλεις, και τι προτιμάς να θέλεις, προκειμένου να ξεμπερδεύεις. Γι' αυτό, ξαναλέω: βρες τον τρόπο να ανεξαρτητοποιηθείς. Πάντα υπάρχει ένας τρόπος. Βρες τον.
________________
7.
Αγαπητή Α μπα, είμαι φοιτήτρια και το αγόρι μου ζει σε διπλανή πόλη. Έχουμε δεκαπέντε χρόνια διαφορά., εγω 22 εκείνος 37.Το θέμα είναι ότι μόλις το έμαθε η μάνα μου με την αδερφή μου αντέδρασαν πολύ άσχημα λόγω της ηλικίας του. Συγκεκριμένα μου ειπαν ότι έψαξαν γι αυτόν (ο θεός ξέρει με ποιόν τρόπο)και μου είπαν πως είναι ένας αλήτης και μεγάλο λαμόγιο. Ήδη αυτές οι λέξεις από μόνες τους είναι τόσο άσχημες. Εκείνος στενοχωρήθηκε μόλις του τα είπα και η αλήθεια είναι πως δεν μου είχε δώσει δικαίωμα να νομίζω κάτι τέτοιο γι αυτόν, άσε που είχα συχνά έπιανα την αδερφη μου και τη μάνα μου να ψυθιρίζουν κρυφά για να μην τις ακούσω. Τέλος πάντων μετά από κάποιες κουβέντες στο τηλέφωνο μεταξύ τους κατάλαβα πως υπαρχει μεγάλη πιθανότητα να μου έλεγαν ψέματα, μόνο που δεν μπορώ να το αποδείξω γιατι αναγκάστηκα από αυτό το γεγονός να κρατήσω κρυφή τη σχέση μου μαζί του εδώ και δυο χρόνια. Η αδερφή μου με απειλούσε πως θα το πεί στον πατέρα μου ο οποίος είναι αρκετα συντηρητικός και πως θα πάνε να τον σαπίσουν στο ξύλο, ναι ακριβώς τις ίδιες λέξεις σου μεταβιβάζω. Μαζί του περνάω καταπληκτικά, εχουμε τα καλά μας έχουμε και τα κακά μας, και από την αρχη της σχεσης λέει ότι με βλέπει σοβαρά και μου αποδεικνύει συνεχώς με τις πράξεις του. Το θέμα είναι πως κάποια στιγμή θα το μάθουν ότι είμαι ακόμα μαζί του και θα γίνει ο κακός χαμός αλλά αν και θέλω να το σκεφτώ κι άλλο πιστεύω πως θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μαζί του. Ίσως σου τα γράφω αυτά γιατι θέλω σε κάποιον να τα πω, αλλα πες μου σε παρακαλώ ποια είναι η γνώμη σου για όλα αυτά? Θα μπορούσαν οι δικοί μου να μου πουν ψεματα ενώ με έβλεπαν τόσο χαρούμενη? γιατι τόση υπερβολή εφόσον εμένα δεν με ενοχλεί η διαφορά ηλικίας? στο κάτω κάτω δική μου η ζωή, δικά μου και τα λάθη. Θέλουν να ανακατεύονται παντού στη ζωη γιατι??-ενοχλημένη φοιτήτρια.
Δεν έχει σημασία αν σου λένε ψέματα ή όχι. Αυτό θα είχε σημασία σε μια άλλη ζωή. Έχουν ξεπεράσει κάθε όριο, έτσι κι αλλιώς, είτε λένε αλήθεια, είτε ψέματα. Έχουν ξεπεράσει τόσο τα όρια, που πλέον τα βλέπουν μόνο από το Google Earth.
Θα σου απαντήσω στο 'γιατί'. Γιατί στο συντηρητικό περιβάλλον που έχεις μεγαλώσει εσύ, και στο οποίο μεγάλωσαν οι γονείς σου, και οι γονείς τους πριν από αυτούς, το τι πρέπει να κάνουν τα παιδιά είναι δεδομένο και άκαμπτο, είναι κανόνες που δεν αλλάζουν ποτέ, και κανείς τους, ποτέ, δεν τόλμησε να αναρωτηθεί γιατί και πώς. Κάθε παιδί έμαθε να αποδεικνύει τον σεβασμό απέναντι στους γονείς του, κάνοντας ακριβώς αυτό που υποδεικνύεται, και κάθε γονιός έμαθε να ασκεί εξουσία, απαιτώντας υποταγή για θέματα που θεωρεί απαράβατα. Μεταξύ άλλων, το τραγικό της ιστορίας είναι ότι τα θέματα αυτά είναι ασήμαντα, αλλά αν σε έχουν μάθει να υπακούς χωρίς να αναρωτιέσαι, όλα σου φαίνονται το ίδιο σημαντικά, και το μόνο που ξέρεις είναι ποια είναι σωστά και ποια είναι λάθος. Μην ψάχνεις λογική. Η λογική τους είναι η λογική της υπακοής στις αόρατες γραφές. Εσύ είσαι η νέα γενιά, που τόλμησε να αμφισβητήσει έναν από τους απαράβατους κανόνες, που είναι η διαφορά ηλικίας.
Έχεις διάφορες επιλογές. Μπορείς να υπακούσεις στις διαταγές. Μπορείς να κάνεις επανάσταση. Μπορείς και να μπεις σε stealth mode, μέχρι να ανεξαρτητοποιηθείς και να ζήσεις τη ζωή που θέλεις. Μη βιάζεσαι να δηλώσεις με ποιον θέλεις να περάσεις την υπόλοιπη σου ζωή. Αυτή η απόφαση θα είναι αξιόπιστη μόνο όταν είσαι σε θέση να την πάρεις χωρίς εξωτερικές πιέσεις. Όσο σε πιέζουν άλλοι προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, μην εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου. Θα αποφασίσεις με ποιον θα μείνεις όλη σου τη ζωή όταν κανένας δεν ασχολείται ιδιαίτερα αν θα το κάνεις ή όχι.
σχόλια