Ανηκω στις γυναικες που ειχα την τυχη να εχω μακροχρονιες σχεσεις βασισμενες σε εντονα συναισθηματα, ταυτοχρονα ομως εχω περασει κ μεγαλες περιοδους σινγκλ. Τον περισσοτερο καιρο της ζωης μου ειμαι σινγκλ. Δεν θα πω οτι δεν περναω περιοδους που ζηλευω οταν βλεπω ζευγαρακια ή που δεν μου λειπει μια αντρικη αγκαλια, αλλα ταυτοχρονα δεν ξερω αν αξιζει, ή για να το θεσω καλυτερα, αν εγω ειμαι διατεθειμενη πλεον να κανω ολη αυτη την προσπαθεια που απαιτει μια σχεση. Κ οταν μιλαω για σχεση, αναφερομαι σε μια υγιη σχεση, οχι στο να εχω καποιον διπλα μου που θα με καταπιεζει, που θα με περιοριζει κλπ. Για να βρεις λοιπον εναν ανθρωπο με τον οποιο θα καταλαβαινεστε, θα συνεννοειστε κλπ θεωρω οτι θελει πολληηη προσπαθεια. Θελει να επικοινωνεις ο,τι σε ενοχλει, θελει ο αλλος να ειναι ωριμος ωστε να συνειδητοποιησει οτι πρεπει να αλλαξει καποιες συμπεριφορες του κ γενικα θελει μια συνεχη προσπαθεια να μαθεις στον αλλον πως να συνυπαρχει μαζι σου. Κ κακα τα ψεματα, ποσες φορες ειχατε συντροφο που του εκφρασατε κατι που σας ενοχλει κ αυτος το αλλαξε? Ναι, μπορει να προσπαθησει λιγο στην αρχη να κρυψει τα αρνητικα του για χαρη σου, αλλα ο χαρακτηρας ολων μας εχει διαμορφωθει απο τα βιωματα μας. Κ οταν το παρελθον σου εχει επηρεασει το ποιος εισαι σημερα, αυτο δεν μπορει ετσι απλα να αλλαξει επειδη η συντροφος σου θα σου πει "δεν μ αρεσει να φερεσαι ετσι". Κοινως, αν νομιζεις οτι ο αλλος θα αλλαξει, πιθανοτατα αυτο δεν θα συμβει, ισως απλα εσυ θα μαθεις να συμβιβαζεσαι με τα αρνητικα του. Μα γιατι να εισαι με καποιον κ να πρεπει να συμβιβαζεσαι? Ναι συμφωνοι, συμβιβασμοι υπαρχουν παντου στη ζωη μας, αλλα γιατι να ειμαι σε σχεση και αν μου δοθει πχ μια μεγαλη επαγγελματικη ευκαιρια στην Αυστραλια να πρεπει να επιλεξω μεταξυ του συντροφου μου ή της καριερας μου? Γιατι να μην ειμαι απλα ελευθερη να παω οπου θελω, να κανω ο,τι θελω χωρις να πρεπει να συνυπολογιζω καποιον αλλον?
Εχω εδω κ 7 χρονια ενα σκυλο που υπεραγαπω αλλα δεν σας κρυβω οτι παρολο που υπερλατρευω ολα τα ζωα, οταν τον πρωτοπηρα, περασα μια φαση που μου φαινοταν βουνο η φροντιδα του, σε σημειο που αναρωτιομουν αν εκανα καλα που τον πηρα. Δυσκολευομουν πολυ να του μαθω εντολες ωστε να συμβιωνουμε αρμονικα κ γενικα ολο ενιωθα οτι κατι κανω λαθος. Τωρα βεβαια συνεννοουμαστε με τα ματια. Ε με ανθρωπους θεωρω οτι ειναι πολυ δυσκολο να φτασεις σε τετοιο σημειο. Γιατι καποιες φορες αλλα λενε κ αλλα εννοουνε, γιατι συχνα περιμενουν απο σενα να καταλαβεις τι θελουν χωρις να το εκφρασουν, ενω ο σκυλος παρολο που δεν μπορει να μιλησει, ειναι πολυ πιο ικανος να σου εξηγησει τι θελει ανα πασα στιγμη.Τουλαχιστον εγω επικοινωνω με το σκυλο μου αριστα, ενω αντιθετως δεν θα ελεγα το ιδιο για την πλειοψηφια των ανθρωπων που εχω γυρω μου. Γενικα αναρωτιεμαι γιατι να υπαρχουν αυτα τα κοινωνικα στερεοτυπα που μας κατευθυνουν στο να πρεπει να βρουμε εναν "μονιμο" συντροφο οταν πλησιαζουμε τα 30-35. Ποσοι ανθρωποι ειναι σε σχεση πανω απο 5-6 χρονια κ μπορουν να πουνε οτι τα βρισκουν με τον αλλον? Κατα πασα πιθανοτητα εχουν καποιες καλες στιγμες κ ισως υπαρχουν συναισθηματα, αλλα κατα τ αλλα σιγουρα ο βασικος λογος που μενουν μαζι ειναι η συνηθεια. Προς θεου, δεν αμφισβητω οτι υπαρχουν ζευγαρια που ειναι πραγματικα ευτυχισμενα, αλλα απο αυτα που βλεπω γυρω μου μαλλον η συντριπτικη πλειοψηφια δεν ανηκει στην κατηγορια των ευτυχισμενων.
Κ πιστεψτε με, δεν τα λεω ολα αυτα απο κακια ή απο ζηλεια, αλλα κοντευω 30 χρονων κ εχω καταληξει οτι ειναι κουραστικο να προσπαθεις καθημερινα να ερθεις πιο κοντα με εναν ανθρωπο με τον οποιο πιθανοτατα θα εχετε διαφορετικα βιωματα, διαφορετικη ανατροφη, διαφορετικες πεποιθησεις, διαφορετικες αντιληψεις κ να προσπαθεις συνεχως να πεισεις τον εαυτο σου οτι παρολες τις διαφορες σας, θα μπορεσετε να βρειτε κοινα σημεια. Ειναι γενικα ανουσιο κατα την ταπεινη μου γνωμη να παλευεις τοσο πολυ κ να αφιερωνεις τοση ενεργεια σε κατι που δεν ξερεις καν αν θα κρατησει. Κ να πονας, κ να χτυπιεσαι, και να περνας ωρες ατελειωτες υπεραναλυοντας καταστασεις κ ολα αυτα για λιγες στιγμες χαρας. Ναι μπορει στην αρχη να περνας μια honeymoon περιοδο που ζεις κ αναπνεεις για τον αλλον, αλλα αυτο γρηγορα φευγει κ μετα ερχεται η βαρεμαρα, η συνηθεια, η ασυμφωνια, τα προβληματα. Κ θα μου πειτε κανεις δεν σε αναγκαζει να εχεις σχεση ρε κοπελια αν δε θες! Ναι, το ξερω, απλα ηθελα να εκφρασω το ποσο υπερεκτιμημενες θεωρω οτι ειναι οι σχεσεις! Δεν καταλαβαινω γιατι υπαρχει αυτο το κοινωνικο στερεοτυπο που μας κατευθυνει στο να βρουμε τον "παντοτινο" μας συντροφο οταν φτανουμε τα 30-35. Γιατι να μην εχουμε απλα ενα σπιτι με 30 σκυλους και να πρεπει να συγκατοικουμε με εναν συντροφο για να βιωσουμε την ολοκληρωση? Ειλικρινα ποτε δεν το καταλαβα. Κ μπαινουμε κ ολοι θελοντας κ μη στο τρυπακι να αγχωνομαστε που μεγαλωνουμε κ δεν εχουμε βρει "το αλλο μας μισο". Ειλικρινα ποτε θα κανονικοποιησουμε το να επιλεγουν διαφορετικους δρομους οι ανθρωποι μεγαλωνοντας εκτος απο το να παντρευονται και να κανουν παιδια? Γιατι να μην ειναι νορμαλ το να συγκατοικεις με τον κολλητο σου ή με την αδερφη σου μεχρι τα γεραματα? Αυτα ειχα να πω!
