Πριν λίγες μέρες η Lifo μου ζήτησε να πάω να συναντήσω τον συντοπίτη μου ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο, εδώ στη Θεσσαλονίκη.
Διαβάζω πάντα στις συνεντεύξεις που του παίρνουν (κυρίως νεαροί και νεαρές) πόσο περίεργα και στριφνά τους φέρεται οπότε ήμουν προετοιμασμένος για τα χειρότερα.
Όμως όταν τον κάλεσα μου φέρθηκε με απίστευτη ευγένεια. Παρ' όλα αυτά έζησα μια τελείως σουρεαλιστική τηλεφωνική εμπειρία.
Ο Χριστιανόπουλος κατευθειαν ξέκοψε ιδέα για συνάντηση-συνέντευξη: "Πνίγομαι, σας το λέω αλήθεια" είπε με τον χαρακτηριστικό του αργόσυρτο αλλά σταθερό και στακάτο τρόπο, σα να διαβάζει φωναχτά από ένα αόρατο βιβλίο. "Κάθε μέρα σχεδόν έχω μια πρόταση για συνέντευξη, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ! Ξέρετε πόση κούραση θα μου δημιουργήσετε; Ο Στάθης είναι φίλος μου και θέλω να του συμπαρίσταμαι πάντοτε, αλλά τώρα δε μπορώ. Έχω αγγαρίες. ΔΕΚΑΔΕΣ ΑΓΓΑΡΙΕΣ, δε φαντάζεστε, αχ καλέ μου νεαρέ, που να σας εξηγώ την κούραση."
Και όταν προσπάθησα λίγο ακόμα να επιμείνω το ξέκοψε ακόμα περισσότερο: "Δεν αντέχω άλλο. Είναι πολλή η κούραση. Θέλω πολύ να μιλήσουμε αλλά αυτή την περίοδο δε μπορώ. Σε τρεις μήνες. Σε τρεις μήνες ακριβώς. Δώστε στον Τσαγκαρουσιάνο την αγάπη μου, χίλια συγνώμη, σε τρεις μήνες να το κάνουμε, λυπάμαι δεν προλαβαίνω ούτε λεπτό να σας μιλήσω."
Οπότε ενώ ετοιμάζομαι να το κλείσω, αυτός αρχίζει να μιλάει για τις δουλειές και τις αγγαρείες που του τρώνε όλη τη μέρα. Αρχίζει να μιλάει ώρα ατελείωτη, να μην το κλείνει με τίποτα!
Σκόρπιες αναμνήσεις, παλιές ενδιαφέρουσες ιστορίες με παλιούς μεταφραστές και λεπτομερείς εξιστορήσεις για αρχαίες τραγωδίες, για το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν (και τη φορά που κοιμήθηκε στο δωμάτιο του Κουν όταν αυτός ήταν ήδη νεκρός και το συνειδητοποίησε εκ των υστέρων).
Μετά πήγε στη γνωριμία του με τον Κάρολο Κουν - δεν τα πήγαιναν καλά στην αρχή αλλά μετά αλληλοεκτιμήθηκαν- με εξονυχιστικές προσωπικές λεπτομέρειες που φυσικά δε θα μεταφέρω. Για τα έργα του, για την ποίηση, για την καθημερινότητά του, για τον εκδοτικό οίκο που βγάζει το νέο του βιβλίο, για την ιστορία πίσω απ' το όνομα του οίκου, για Ρώσους συγγραφείς κλπ.
[Όλα αυτά αφού έχει αρνηθεί με γλυκειά αυστηρότητα να δώσει συνέντευξη λόγω κούρασης και χρονικών περιορισμών. Εγώ να ακούω στο τηλέφωνο και να μην ξέρω τι να κάνω.]
Σε κάποια στιγμή μου είπε ότι στις 2 Μαϊου θα παρουσιάσει το νέο βιβλίο του στο Θέατρο Τέχνης στην Αθήνα ("Άλλη αγγαρεία, δε φαντάζεστε, θα κατέβω ολομόναχος στην Αθήνα, μόνος, απίστευτη ταλαιπωρία, ούτε μπορείτε να φανταστείτε, ολομόναχος, που πάω και μπλέκω, τουλάχιστον είναι για καλό").
Μετά από κανά μισάωρο μου είπε ξαφνικά, "Σας κούρασα, σας κούρασα πολύ και ζητώ συγνώμη, να κάνουμε τη συνέντευξη σε κανά τρίμηνο που θα έχω χρόνο και όρεξη;"
Το κλείσαμε βιαστικά. Ήταν ο πιο τέλειος άνθρωπος. Περιμένω πώς και πώς να περάσουν οι επόμενοι τρεις μήνες.
σχόλια