Και να ξέρεις όταν βγαίνει το φεγγάρι σε σκέφτομαι. Όχι πως δεν το κάνω και την μέρα αντιθέτως.Δεν βγαίνεις από το μυαλό μου. Αλλά το βράδυ είναι αλλιώς. Το βράδυ σκέφτομαι ο,τι έχουμε πει. Όλες μας τις συζητήσεις.
Το βράδυ οι σκέψεις αποκτούν εικόνα για κάποιο λόγο. Μ' αρέσει να θυμάμαι όλα όσα είπαμε. Τα λόγια σου. Τις υποσχέσεις σου. Τα μάτια σου! Αχ αυτά τα μάτια σου. Δεν φαντάζεσαι ποσο μου έχουν λείψει. Πώς γίναμε έτσι; Χάσαμε το ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον. Ή μάλλον εσύ το έχασες για μένα. Εγώ πάλι... 1 χρόνος, 4 μήνες, 17 μέρες και 2.5 ώρες. Κάθομαι και μετράω μέχρι και τις ώρες που σε θέλω. Κατάντια. Εξαρτώμαι από 'σένα. Το μισώ αυτό. Δεν θέλω να εξαρτώμαι απο κανέναν. Θέλω να είμαι μόνη μου. Να μην χρειάζομαι το μήνυμα σου για να είμαι χαρούμενη. Ούτε φωτογραφία σου. Ούτε τα μάτια σου. Ούτε το χαμόγελο, ούτε την φωνή σου. Να μην χρειάζομαι εσένα. Με κουράζεις. Ή μάλλον μόνη μου κουράζομαι αλλά δεν έχει σημασία. Εσύ έχεις σημασία.
Κι όπως έλεγα λοιπόν πολύ πούστικα τα βράδυα. Μια τόσο ωραία νύχτα καταστρέφεται εξαιτίας των αναμνήσεων. Δεν ξέρω όμως γιατί σε σκέφτομαι περισσότερο τα βράδυα. Ίσως γιατί οι πιο ωραίες στιγμές μας ήταν βράδυ. Ίσως γιατί όλοι στο μυαλό μας έχουμε την εικόνα της τελείας νύχτας με τον άνθρωπο μας. Ναι καλά διάβασες. "Με τον άνθρωπό μας". Για μένα αυτό ήσουν και θα είσαι. Ο άνθρωπός μου. Αυτός που με έκανε να χαμογελάω με ένα μόνο μήνυμα. Ένα απλό τηλεφώνημα. Ήσουν αυτός που συνδίαζε το ιδανικό για μένα.
Αυτό που ψάχνω στον καθένα μα δεν βρίσκω πουθενά άλλου. Τα βράδυα σε σκέφτομαι. Και θα συνεχίσω να το κάνω. Όμως σου υπόσχομαι ότι θα βάλω τα δυνατά μου και κάποια στιγμή θα πάψω. Θα είναι καλύτερα έτσι θα το δεις. Καλύτερα για μένα, για σένα, για όλους. Θέλω μόνο να ξέρεις ότι πάντα θα σε αγαπάω μάτια μου. Και ότι πάντα θα υπάρχει χώρος για σένα στην ζωή μου. Συγγνώμη αν ποτέ σε στεναχώρησα. Εγώ φεύγω. Δεν θέλω αλλά πρέπει. Στο υπόσχομαι, σε αφήνω ήσυχο τώρα. Να σε προσέχει. Θα μου λείψεις. Αντίο...
