«ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΕΓΩ ΑΓΑΠΩ.ΤΟ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ,ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΔΟΥΛΕΙΑ.»
Έτσι έγραψε ο Λουντέμης κάποτε.
Εγώ αγαπώ κρυφά. Κόβω και ράβω ό,τι έχω γράψει για σένα, ενώνω και απομονώνω για να μην καταλάβεις.
Αλήθεια γιατί όχι; Από εγωισμό που δεν θα βρω αντίκρισμα ή από φόβο μην σε χάσω. Η θεραπεύτρια λέει το πρώτο αλλά εμένα με αφορά πολύ το τελευταίο.
Πόσους μήνες προσπαθούσα να με πείσω πως απλά σε θαύμαζα γιατί ήσουν ο μέντοράς μου. Επέμενε πάλι η θεραπεύτρια «είσαι ερωτευμένη» κι εγώ δεν τολμούσα να το παραδεχτώ στον εαυτό μου.
Τώρα είναι η μόνη που ξέρει γιατί τα μάτια μου μετά από πολύ καιρό λάμπουν ξανά με ένα τρόπο που οτιδήποτε άλλο δεν τα έκανε να έχουν αυτό το ελαφρύ πέπλο γλυκάδας.
Οι άλλοι με βρίσκουν ξαφνικά όμορφη. Αγνοούν ότι στην σκέψη σου και μόνο ζεσταίνεται το μέσα μου ως τα σωθικά μου.
Κι άλλες φορές ερωτεύτηκα, αλλά να υπομένω τόσα δεν με ξαναθυμήθηκα. Όχι, εσύ δεν μου έκανες τίποτε κακό ως τώρα. Απλά υπέμενα καιρό τώρα και τις άλλες δυο που ήταν σπασμένα τα δόντια τους από τις λαμαρίνες που δάγκωσαν για σένα.
Αν ήξερες πόσες σε αγαπάμε τόσο πολύ κι εσύ μισείς τον εαυτό σου, ίσως και να αναθάρρευες λίγο. Πως το καταφέρνεις αλήθεια, να είμαστε όλες κάτω αλλά να αντέχουμε την απουσία σου και το ότι δεν χαρίζεσαι;
Στα μάτια σου νιώθω έφηβη, νεράιδα κι αερικό όπως παλιά. Αλλά όταν λείπεις νιώθω χαμερπής. Τα λόγια σου είναι θεία μετάληψη, στο λέω εγώ που δεν είμαι καθόλου χριστιανή. Μπορώ μόνο να σε ακούω και να νιώθω την ψυχή μου να ανυψώνεται υπεράνω κάθε βρωμιάς.
Δε μπορώ να πιστέψω πως η τύχη παίζει πάντοτε τόσο άτιμα παιχνίδια και συναντάμε τη λάθος στιγμή, στο λάθος τόπο, στις λάθος ηλικίες εκείνη τη φλόγα που σιγοκαίει τις ψυχές μας.
Και δεν επιτρέπω ούτε στα δάκρυά μου να φύγουν... μην τύχει εσκεμμένα να δεθώ περισσότερο με τη σκέψη σου.. και τις πολλές φορές που τάχα μου κλαίω για κάτι που με συγκίνησε, είναι το βαρύ φορτίο της χαράς που ξεχείλισε γιατί είσαι εδώ..
Θέλω μία βραδιά να αγιάσεις τα χείλη μου με τα δικά σου...
Αλλά μπορεί εγώ απλά όπως λες, να είμαι το όμορφο κορίτσι που σε αφήνει στη γειτονιά σου και τίποτε παραπάνω..
Και δεν θα διακινδύνευες ποτέ ούτε για σένα ούτε για μένα...
Κι αυτό το βλέμμα το χαρίζεις και αλλού και εντείνεις τη συνήθειά σου αυτή μπροστά μου...
Και 100 διαφορετικά θαυμαστικά από λιγωμένα ερωτευμένα μάτια δεν σου αρκούν..
Κακώς όμως στα λέω όλα αυτά, γιατί δεν φταις εσύ αν η δική μου καρδιά σπαρταράει για το χαμόγελό σου και σκοτεινιάζει για τη λύπη σου. Ποτέ δεν απαίτησες και είναι άδικο να ζητάω ρέστα.
Έδωσες όμως εν αγνοία σου τον υπέροχό σου κόσμο στις μέρες μου να πάρει η ευχή!
Να πορεύομαι, να θυμάμαι και να ξεχνιέμαι..
Θα χαθούμε πάλι... Πάλι θα βρεθούμε...
Και πάλι θα τραυλίζω γιατί τα χάνω όταν σε βλέπω...
Δική σου,
Κάτια
σχόλια