Τουλάχιστον έτσι μας το είπαν στην σχολή. Αναδυόμενη ενηλικίωση! Η αναπτυξιακή περίοδος δηλαδή από τα 18 μέχρι τα 25. Χαρακτηρίζεται από έντονες αλλαγές και εξερεύνηση της ταυτότητας. Το άτομο αναζητά τον εαυτό του, από πού ήρθε, που πάει, γιατί βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο, τι θέλει να προσφέρει σε αυτόν μπλα μπλα.
Εγώ θα το αποκαλούσα απλά Θρήνος Για Τα Χαμένα Μας Όνειρα Στον Καιρό Της Κρίσης. Η γενιά των 90's είχε την πολυτέλεια να ονειρευτεί. Ναι ναι ! Μεγαλώσαμε οι περισσότεροι από εμάς χωρίς να μας λείπει τίποτα (από τα βασικά τουλάχιστον), με ταινίες της Disney που σου έδειχναν πως όλα ήταν δυνατά, με πλαστικά ροζ σπίτια της Barbie και τηλεκατευθυνόμενα αυτοκινητάκια. Ξένες γλώσσες, υπέρογκα ποσά κάθε μήνα σε σχολές μπαλέτου και καράτε, πιάνα, βιολιά, θέατρα, πάρτι, οικογενειακές γιορτές με 60 καλεσμένους. Με μια ελληνική οικογένεια να υποστηρίζει (και να προσδοκεί) την είσοδο σου στο πανεπιστήμιο σαν μια σίγουρη διέξοδο και μια ακόμα πιο σίγουρη δουλεία.
Ας μην κοροϊδευόμαστε και ας μην είμαστε αχάριστοι. Είμαστε μια από τις πιο ευνοημένες γενιές. έχουμε όλα τα σωστά φόντα για να διαπρέψουμε στον μάταιο τούτο κόσμο. Και εκεί που ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς για την είσοδο μας στο πανεπιστήμιο, ή βρισκόμαστε στην μέση των σπουδών μας.. Τσουπ ! Κρίση.
Οικονομική κρίση σου λέει. ΔΝΤ, τρόικα, μνημόνιο, ανεργία 20%, μείωση μισθών, «ο/η μαμά/μπαμπάς μου είναι άνεργος/οι» είναι μια φράση που ακούμε πολύ συχνά από συνομήλικους μας πλέον κλπ. Και εμείς; Τι κάνουμε εμείς; Η νέα γενιά. Εμείς που πιστεύαμε πως (αφού φτύσαμε αίμα) όταν μπούμε στο πανεπιστήμιο, θα γυρίσουμε τουλάχιστον 2 φορές την Ευρώπη, θα ζήσουμε μόνοι μας κάπου στο κέντρο της Αθήνας, σε ένα μικρό ρετιρέ, θα μετακινούμαστε με το δικό μας αυτοκίνητο και θα γυρίζουμε σπίτι το πρωί.
Εμείς λοιπόν, δουλεύουμε σε καφετέριες, σε τηλεφωνικές εταιρίες, σε εταιρίες promotion κάνοντας κάτι που ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΕΛΑΜΕ. Γιατί είμαστε καταδικασμένοι 20 χρονών παιδιά, να χάνουμε την δουλεία μας (με πενιχρό μισθό πάντα) και να κάνουμε σαν τρελοί; Να έχουμε το άγχος των 40δων για τα 200-300 ευρώ που θέλοντας και μη ΠΡΕΠΕΙ να έχουμε γιατί αλλιώς δεν θα μπορούμε να βγούμε από το σπίτι μας;
Που είναι τα όνειρα μου.; Θα τα εκπληρώσω ποτέ; Πιστεύω σε κάτι; Και αν ναι σε τι; Έχω την δύναμη να παλέψω για κάτι καλύτερο; Για εμένα και για την γενιά μου ! Αυτά σκέφτομαι όσο ψήνω καφέδες.
1 ζάχαρη 1 καφέ.
Κάποτε μου είχαν πει κάτι πολύ σπουδαίο. Να γίνεις εκείνη που θα θαύμαζε ο 5χρονος εαυτός σου.
Έναν γλυκό χωρίς γάλα. Έτοιμος.
Θα τα καταφέρουμε άραγε; ΕΜΕΙΣ μπορούμε; Μπορούμε να διεκδικήσουμε όσα μας αξίζουν;
Έναν καπουτσίνο με σαντιγί.
Ναι, θα τα καταφέρουμε. Πιστέψαμε σε κάτι, πιστέψαμε σε έναν πιο όμορφο, υγιή και αξιοκρατικό κόσμο, σε έναν κόσμο με ίσες ευκαιρίες για όλους, όμορφες εικόνες, τέχνη, πολιτισμό και νέες ιδέες. Πιστέψαμε σε έναν κόσμο που ο καθένας μπορεί να ονειρευτεί.
Η σαντιγί δεν πέτυχε. Μάλλον φταίνε τα δάκρυα.
