Άνθρωποι, περίεργα πλάσματα, γεμάτα αισθήματα αναστολές και φόβους. Πάνε και έρχονται, τρέχουν και περπατούν κάθε μέρα μέσα στην πόλη. Και ένας από αυτούς και εγώ, ένα ακόμα θηρίο ανάμεσα στα θηρία· και εγώ όπως και οι άλλοι κουβαλάω μια ανθρώπινη ιστορία. Όπως περπατώ «Ολομόναχος, ξένος παντάξενος» -όπως λέει και ο πεζογράφος-, συναντώ ανθρώπους, ανταλλάσσουμε κλεφτές ματιές· για μια στιγμή για ένα δευτερόλεπτο, υπήρξε κάτι, μια απορία, μια ματιά. Και εγώ όπως και πολλοί άλλοι αναζητώ την αγάπη, κάποιον να μοιραστώ μια ζωή μαζί του. Ίσως να ζητάω πολλά, ίσως όμως να έχω και πολλά να δώσω. Και κάθε μέρα, σε κάθε κλεφτή ματιά, αναρωτιέμαι... αυτός ο άνθρωπος, αυτός που τώρα βρίσκεται κοντά μου, ο γνωστός-άγνωστος είναι ικανός να αγαπήσει τον οποιονδήποτε, να δωθεί ολοκληρωτικά στη φλόγα του έρωτα για κάποιον που αξίζει να αγαπήσει; Ή είναι ακόμα και αυτός ένα θύμα της κοινωνίας του φαίνεσθαι; Εκείνης της κοινωνίας/ της ομάδας ανθρώπων που κοιτάει την ομορφιά της σάρκας και του σώματος και ξεχνάει την ανθρώπινη ψυχή και καρδιά. Είναι ικανός κανείς να αγαπήσει πραγματικά μια αιώνια ψυχή και όχι ένα πρόσκαιρο σώμα; (Φταίνε οι άλλοι όχι εγώ... )
Μήπως τελικά φταίω εγώ; Μήπως είμαι ένας ακόμα άνθρωπος που αναζητά την πραγματική αγάπη στα όμορφα σώματα και όχι στις αιώνιες ψυχές; Μήπως τελικά η φύση δεν έκανε λάθος; Μήπως τελικά εγώ κάνω το λάθος που προσπαθώ απελπισμένα να ταιριάξω στα κοινωνικά στερεότυπα; Μήπως έπεσα και εγώ στην παγίδα της κοινωνίας του φαίνεσθαι;
Και εγώ που είμαι ικανός να αγαπήσω και έχω πολλά να δώσω σε κάποιον γιατί κανείς δεν δίνει και σε εμένα; Γιατί κανείς δεν είναι εκεί στο κρεβάτι το βράδυ, δίπλα μου, κοντά μου, να με αγκαλιάσει παρά μόνο οι έγνοιες και η απελπισία. Ίσως να φταίει η μοναδική φύση μου, εκείνη η φύση που εναντιώνεται στα κοινωνικά στερεότυπα, η δύναμή μου και ταυτόχρονα η αδυναμία μου, η ομοφυλοφιλία μου. (Φταίνε οι άλλοι όχι εγώ! Σκέφτομαι)
Ίσως να φταίει ότι δεν ανήκω στα μοντέλα με τα καλλίγραμμα σώματα και τα υπέροχα πρόσωπα, όχι δεν ανήκω σε εκείνους. Δεν ταιριάζω ούτε στο πρότυπο άντρα-γυναίκα, ούτε στα καλλίγραμμα σώματα, είμαι διαφορετικός, με διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικές αντιλήψεις, με καρδιά που ξέρει να πληγώνεται και ξέρει να ερωτεύεται.
Φταίνε οι άλλοι όχι εγώ! Διχάζομαι και αναρωτιέμαι. Μήπως τελικά φταίω εγώ; Μήπως είμαι ένας ακόμα άνθρωπος που αναζητά την πραγματική αγάπη στα όμορφα σώματα και όχι στις αιώνιες ψυχές; Μήπως τελικά η φύση δεν έκανε λάθος; Μήπως τελικά εγώ κάνω το λάθος που προσπαθώ απελπισμένα να ταιριάξω στα κοινωνικά στερεότυπα; Μήπως έπεσα και εγώ στην παγίδα της κοινωνίας του φαίνεσθαι;
Τεράστιο λάθος, να κατηγορείς τους άλλους για λάθη που κάνεις και εσύ ο ίδιος.
σχόλια