Δεν πάνε ούτε δυό μέρες από εκείνο το απόγευμα που είχα αράξει στην πλατεία Μοναστηρακίου. Η Αθήνα είναι σίγουρα μια πόλη που λατρεύεις να μισείς. Μη βιαστείς να απορήσεις με τη σκέψη μου. Δεν υπάρχει κάτι το οποίο να την ασχημαίνει αισθητικά, παρά μόνο οι άνθρωποι (...)
Εκείνοι οι άνθρωποι που είναι γεμάτοι από ξενοφοβία, κόμπλεξ, ανασφάλειες αλλά και βαθιά, απέραντη μιζέρια. Τέτοιους ανθρώπους συναντάς διαρκώς στην καθημερινότητά σου σε στάσεις λεωφορείων, σε πάρκα, σε τρένα, σε δημόσιες υπηρεσίες, σε τράπεζες, σε νοσοκομεία... σε κάθε πικραμένη και άχαρη γωνιά της παγωμένης πόλης. Δεν φημίζομαι για τη διακριτικότητα μου γι'αυτό αν θίχτηκες ήδη, μην κάνεις τον κόπο να διαβάσεις παρακάτω.
Δεν είμαι μισάνθρωπος, ούτε και θα 'θελα να ζω σε κάποιο σπήλαιο. Το μόνο που θα ευχόμουν είναι να υπήρχε λίγη ανθρωπιά παραπάνω. Λίγο περισσότερη ελευθερία βούλησης και λίγο λιγότερη μνησικακία. Λίγη παραπάνω περιέργεια για να μάθεις το διαφορετικό κι όχι για να το κρίνεις.
Καιρό τώρα, ζώντας σε μια κοινωνία περίσσειας ανοχής, ο «καλός» θεωρείται και μαλάκας. Όσο πιο πολλές καλές πράξεις κάνεις, τόσο πιο μαλάκας είσαι. Σου φαίνεται απαισιόδοξο ή απόλυτο; Ναι, μπορεί και να' ναι.
Αυτή η θέση όμως δεν παύει να επιβεβαιώνεται σε κάθε ευκαιρία. Ευκαιρίας δοθείσης, μιας και αποφασίσαμε να λέμε μόνο αλήθειες, όλοι φοβόμαστε να κάνουμε το καλό, ενίοτε. Φοβόμαστε ναι. Κι αυτό γιατί δεν θέλουμε να θεωρηθούμε μαλάκες. (!)
Πολλές φορές είμαστε βουτηγμένοι στην αβεβαιότητα, ακριβώς επειδή δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε ορθά. Αν δηλαδή το να πράξει κανείς το σωστό ή το κοινό για όλους «καλό» είναι πράγματι η καλύτερη προτιμώμενη επιλογή που έχει. Ενδεχομένως, οι πιο πολλοί από εμάς θέλουμε να φαινόμαστε κάπως αλλιώς στον έξω κόσμο, περισσότερο σοβαροφανείς ή λιγότερο σουρεάλ απ'ότι στην πραγματικότητα είμαστε. Χωρίς τρωτά, χωρίς ατέλειες, σκληροί, άψυχοι ή και άδειοι ακόμα. Από το να χαρακτηριστούμε μαλακές, ε; Ποιος μπορεί να ζήσει άλλωστε μ' αυτό το «φορτίο»;!
Η αναισθησία είναι υποφερτή όμως, έτσι δεν είναι; Καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει ευθεία κάτω από το μπαλκόνι μου. Περιεργάζομαι το κενό απ' τον τρίτο και κοιτάζω ξανά πάλι τριγύρω μου. Δεν ξέρω ποιο κενό φοβάμαι περισσότερο. Τούτο εδώ το υπαρκτό ή αυτό που κρύβεται μέσα μου; Κλείσε το στόμα σου αν βιαστείς να με κρίνεις και άνοιξε διάπλατα το στενό μυαλό σου...
Μην προτρέξεις.
Μόνο κοίταξε το κενό απ'το μπαλκόνι σου...
Κι έπειτα το κενό μέσα σου...
Ποιο απ' τα δύο σε φοβίζει περισσότερο;
σχόλια