Η γνωστή μου, η Χ, είναι φοιτήτρια. Δουλεύει παράλληλα με τις σπουδές, για να βοηθάει και λίγο στο σπίτι γιατί ο πατέρας είναι άνεργος εδώ και δύο χρόνια. Η διασκέδασή της είναι ένας καφές μέσα στη βδομάδα και καμιά μπύρα το σαββατοκύριακο.
Ο γνωστός μου, ο Ψ, ξεκίνησε ιδιωτικό κολλέγιο πριν δύο χρόνια. Το παράτησε γιατί τα μαθήματα έπεφταν την ίδια ώρα με το κρόσφιτ και δε τον βόλευε. Τώρα λοιπόν που έχει ελεύθερο χρόνο, αλωνίζει τα διάφορα καφέ και μπαρς της περιοχής, ανοίγει σαμπάνιες τα σαββατοκύριακα και πίνει μόνο συγκεκριμένη μάρκα premium βότκα, γιατί οι απλές του γαργαλάνε τον οισοφάγο.
Αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν μία πόλη, μία περιοχή, μια γειτονιά, να χωρίζεται σε δύο πραγματικότητες;
Για να προλάβω αυτούς που θα θεωρήσουν αυτές τις κουβέντες «στερεοτυπικές», υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν καλή οικονομική κατάσταση και δεν προσπαθούν, και άλλοι, που υπήρξαν λίγο πιο τυχεροί, κι έχουν όλα τα εφόδια, και τελικά σκίζονται και πετυχαίνουν. Και εν πάση περιπτώσει, δεν πρόκειται για θέμα «τσέπης», αλλά νοοτροπίας.
Το μεγαλύτερο προτέρημα του ανθρώπου τελικά είναι η θέληση να εξελιχθεί και να δημιουργήσει. Σε μια κοινωνία τόσο ανταγωνιστική, που αν δεν παλέψεις θα σε καταπιεί, το πρώτο πράγμα που θα σε κάνει καλύτερο είναι να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει γύρω σου και να προσαρμοστείς.
Γιατί όμως η πλειοψηφία των ανθρώπων που ξέρω και μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν στη ζωή τους, προτιμούν να εμπλουτίσουν τη ντουλάπα τους αντί τον εγκέφαλό τους; Αυτό που με προβληματίζει είναι πως όσο κοιτάω γύρω μου, τόσο βλέπω ανθρώπους σαν τον Ψ, να σπαταλούν χρήμα, χρόνο και ουσία στο βωμό της επίδειξης και της καλοπέρασης, αγνοώντας τη λέξη «υποχρέωση». Υποχρέωση προς τον εαυτό τους. Είναι εκείνοι δεν καταδέχονται να δουλέψουν σε δουλειά χωρίς πρεστίζ, εκείνοι που θα κάνουν ότι σε συμπαθούν γιατί το μόνο που τους απασχολεί είναι να είναι δημοφιλείς, εκείνοι που όταν μιλάνε με τους φίλους τους, θέματα συζήτησης είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ γκόμενοι, νύχια, μαλλιά, σέλφιζ, ή, αντίστοιχα, γκόμενες, αυτοκίνητα, γυμναστήρια.
Και απ'την άλλη βλέπω άτομα σαν την Χ, που γίνονται χίλια κομμάτια για να καταφέρουν κάτι. Κι ας δουλεύει η Χ για λιγότερα απ'όσα παίρνει χαρτζιλίκι ο Ψ, κι ας πηγαίνει μέσα στο μήνα για όσους καφέδες πηγαίνει ο Ψ μέσα στη βδομάδα, άτομα σαν την Χ θα είναι ικανά (καλώς ή κακώς) «να πουλήσουν και να αγοράσουν» όσους Ψ θέλουν στο μέλλον. Γιατί εκείνη καταλαβαίνει ότι το φοιτητικό «πάρτυ» και το κοπροσκυλίκι αυτής της περιόδου που λίγο πολύ όλοι ζήσαμε, κάποια στιγμή τελειώνει.
Γιατί δεν αρνείται να μεγαλώσει και να κοιτάξει την πραγματικότητα κατάματα. Γιατί ό,τι έχει, το εκτιμάει και παράλληλα προσπαθεί για περισσότερα.
Δεν έχει σημασία αν έχει λεφτά η Χ, ο Ψ (ή οποιοδήποτε άλλο γράμμα θες), ή αν είναι διάνοια. Το μεγαλύτερο προτέρημα του ανθρώπου τελικά είναι η θέληση να εξελιχθεί και να δημιουργήσει. Σε μια κοινωνία τόσο ανταγωνιστική, που αν δεν παλέψεις θα σε καταπιεί, το πρώτο πράγμα που θα σε κάνει καλύτερο είναι να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει γύρω σου και να προσαρμοστείς. Αυτό είναι μια αρχή. Να καταλάβεις πως δε θα ζεις πάντα στην πλάτη των γονιών σου, δε θα έρχονται πάντα όλα εύκολα, και αν δεν δημιουργήσεις εσύ τις προϋποθέσεις για να στηρίζεις τον εαυτό σου, δε θα το κάνει κανείς. Ελπίζω λοιπόν όσοι και όσες «Ψ» διαβάζουν αυτό το κείμενο τώρα, να ξυπνήσουν αύριο το πρωί και να προσπαθήσουν να επαναπροσδιορίσουν. Στόχους, κίνητρα, όνειρα, νοοτροπία. Να επαναπροσδιορίσουν γενικώς.
σχόλια