Άλλο ένα πρωινό με βρίσκει, φτιάχνω καφέ κάνω ένα-δύο τσιγάρα και με την ενεργοποιήση του εγκεφάλου μου, ενεργοποιούνται και οι σκέψεις μου, αυτές οι βασανιστικές σκέψεις. Ανοίγω τον υπολογιστή, μαθαίνω τα νέα, από πίσω η χαλαρή μουσική και ξανά οι σκέψεις...Γιατί αυτή η κατάσταση; Δεν ξέρω.! Τι είμαι, τι κάνω , που βαδίζω, που θα καταλήξω, τι μπορεί να με βλάψει.
Δεν είμαι κανένας ληστής, ταραξίας που απασχολώ την αστυνομία για μικρές παρατυπίες, μα ένας γκέι!
Χτυπάει το τηλέφωνο, είναι η μάνα μου, με καλημερίζει με την άκρως αγαπητή εύηχη φωνή της, συζητούμε για το τι συνέβη την προηγούμενη νύχτα και ο κόμπος στο λαιμό μεγαλώνει. Τύψεις; Ναι τύψεις που δεν μπορεί να ξέρει την αλήθεια..αυτή την αλήθεια που σίγουρα θα την ταράξει και θα καταστρέψει κάθε σκέψη που κάνει ο κάθε γονέας για το παιδί του, για το καλό του παιδιού του (γάμοι, παιδιά, βαφτίσια. Με λίγα λόγια τυπική οικογένεια). Ποτέ δεν με εντυπωσίαζαν αυτά! Ανέκαθεν διατηρούσα μια απόσταση!
Η ώρα πέρασε, φτιάχνω κάτι στα γρήγορα να ξεγελάσω το στομάχι μου και πάω για μάθημα και μετά για καφέ με την παρέα. Στήνουμε πηγαδάκι ! Λίγο τα νέα μας, λίγο χιούμορ, λίγο κους-κους. περνάει η ώρα. Λίγο βόλτα στα σοκάκια, στη λίμνη, στα μαγαζιά, άντε και ένα τσιπουράκι για το καλό. Πάλι συζητήσεις, ωραίες συζητήσεις, άλλοτε ανέμελες και άλλοτε πιο σοβαρές από ποτέ. Έρχεται πάλι το θέμα περί γκέι, αφού τσεκάρω το περιβάλλον αν είναι ελεύθερο ξεκινάω να μιλάω, να μιλάω, να μιλάω..όχι για να εντυπωσιάσω, μα κυρίως αυτά που θα πω να τα ακούσουν κυρίως τα δικά μου αυτιά. Έτσι δεν τα χάνω, ίσα-ίσα διευθετώ κάποιες σκέψεις στον λαβύρινθο του εγκεφάλου και συνεχίζω δυνατός. Δυνατός να αντιμετωπίσω τον καθένα που μπορεί να με βλάψει και να ταράξει την ισορροπία μου.
Η επιστροφή στο σπίτι τη νύχτα-δύσκολη! Λίγο το φεγγάρι και τα αστέρια, λίγο τα ζευγαράκια που βαδίζουν δίπλα μου στο πεζοδρόμια, γεμάτα χάρη, γεμάτα αισθήματα και πάθος. Εγώ; Εγώ το τσιγάρο μου και συνεχίζω τον δρόμο μου.. λίγα λεπτά κρατάνε οι σκέψεις πόνου και μελαγχολίας..μετά μαλώνω το μυαλό μου, το δασκαλεμένο μυαλό που παλεύω να μην τρελαθεί.
Φθάνω σπίτι, τσιμπάω κάτι ανοίγω πάλι το pc,ξεκινούν τα πρώτα μελαγχολικά τραγούδια να παίζουν και πάλι οι σκέψεις αυτές. κάθε τραγούδι και μια σκέψη..Πάλι πέρασε η ώρα! Το ρολόι μου λέει 6 παρά τα ξημερώματα. Ξαπλώνω, και το διάστημα μέχρι να με πάρει ο ύπνος πάλι οι σκέψεις ,που στη συνέχεια γίνονται πιο θετικές, ελπίζοντας πως θα ξημερώσει κάτι καλύτερο..κάθε βράδυ το ίδιο, κάθε μέρα η ίδια αλλά και η ελπίδα είναι η ίδια.
Σίγουρα κάτι έρχεται, ο σκοπός του; Άγνωστος! Το αποτέλεσμά του; Καθοριστικό!
