Σε σένα μιλάω...
Ναι σε σένα μιλάω άξεστε «πατέρα» που αισθάνθηκες περήφανος όταν ο γιός σου είπε στα τρία του την λέξη «μαλάκας» και καυχιόσουν κιόλας, όταν στα επτά του έβρισε έναν συμμαθητή του «πούστη» και του έλεγες να το πει και να το ξαναπει, όταν στα δώδεκά του κατέβασε τη φόρμα ενός κοριτσιού στο σχολείο του για να γελάσουν, όταν στα δεκαπέντε του σου είπε ότι «πήδηξε» ένα κορίτσι και του έδωσες περισσότερο χαρτζηλίκι γιατί έγινε άντρας...
Σε σένα μιλάω ανεγκέφαλε «δάσκαλε» που έκανες τα στραβά μάτια όταν στο δημοτικό ορισμένα τσογλάνια χλεύαζαν συμμαθητές τους και τους έβριζαν και εσύ απλά υπήρχες θεατής υπερασπιζόμενος τον εαυτό σου λέγοντας ότι «μικρά είναι....δεν καταλαβαίνουν....».
Σε σένα μιλάω γείτονα και γειτόνισσα που «συμπάσχεις» με τον συνάνθρωπό σου και τον αγκαλιάζεις στο «πρόβλημά» του αλλά πίσω του κρυφογελάς και νουθετείς το δικό σου παιδί να μην γίνει σαν το παιδί του...
Σε σένα μιλάω ανίκανη μάνα που όταν διαπίστωσες ότι το παιδί σου δεν είναι «φυσιολογικό» άρχισες να πηγαίνεις σε ξεματιάστρες για να το φέρουν στον «ίσιο δρόμο», που έταζες σε όλους τους Αγίους για να του δείξουν τον «σωστό δρόμο»...
Σε σένα μιλάω συνάδελφε που όταν μαθαίνεις κάτι μη συμβατικό για τα δικά σου δεδομένα, για το παιδί του ανθρώπου που είσαστε 10-20-30 χρόνια μαζί στην ίδια δουλειά, στο δίπλα γραφείο, αρχίζεις και κρατάς αποστάσεις λες και είναι κολλητικό οτιδήποτε συμβαίνει...
Σε σένα μιλάω συγγενή που όταν διαπιστώνεις κάτι «μη φυσιολογικό» για τον ανηψιό σου, τον βαφτισιμιό σου, τον ξάδελφό σου, αρχίζεις και βρίσκεις χίλιες δικαιολογίες για τον λόγο που δεν επικοινωνείς, δεν πηγαίνεις επισκέψεις ή έχεις χαθεί τελείως...
Σε σένα μιλάω ανίκανη μάνα που όταν διαπίστωσες ότι το παιδί σου δεν είναι «φυσιολογικό» άρχισες να πηγαίνεις σε ξεματιάστρες για να το φέρουν στον «ίσιο δρόμο», που έταζες σε όλους τους Αγίους για να του δείξουν τον «σωστό δρόμο», που κρυβόσουν πίσω από τις κλειστές κουρτίνες μήπως σε δει κανείς και γελάσει μαζί σου, που πήγαινες σπίτι σου ή στη δουλειά σου από άλλο δρόμο για να μην συναντηθείς με κάποιον από τη γειτονιά, που δεν συζητούσες καθόλου για το θέμα του παιδιού σου, που έλεγες ψέμματα σε όλους...
Σε όλους εσάς μιλάω και ακούστε με καλά...
Ναι....το δικό μου παιδί είναι gay αγαπητέ συγγενή...
Ναι...το δικό μου παιδί είναι αδελφή αγαπητέ γείτονα...
Ναι....το δικό μου παιδί είναι πούστης αγαπητέ «πατέρα»...
Αλλά είναι το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί....
Είναι το παιδί που για να το γεννήσω έμεινα 4 μήνες στο κρεβάτι, είναι το παιδί που ακόμα τώρα που είναι 21 χρόνων δεν έχει βρίσει μπροστά μου, είναι το παιδί που μιλάει στον πληθυντικό στους συγγενείς του όσο κοντινοί ή μακρινοί και να είναι, είναι το παιδί που σέβεται και πονάει για τον συνάνθρωπό του, είναι το παιδί που σπουδάζει και δουλεύει ταυτόχρονα, είναι το παιδί που θα τρέξει και θα συμπαρασταθεί στο πρόβλημα ή στην χαρά του φίλου του, είναι το παιδί που έχει αξίες στη ζωή του, είναι το παιδί που θα κλάψει μαζί μου σε μία λύπη μου και θα χορέψει μαζί μου σε μία χαρά μου....
Αυτό είναι το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί και είμαι ΠΕΡΗΦΑΝΗ που είμαι ΜΑΝΑ του...
Αυτό είναι το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί και ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ δικαίωμα επάνω του... ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ δικαίωμα να το πληγώσει... ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ δικαίωμα να μου το στερήσει...
ΑΚΟΥΤΕ;;;;;
ΚΑΝΕΙΣ...
σχόλια