Σεπτέμβρης. Μια συνηθισμένη μέρα σαν όλες τις άλλες. Ξεκινάς την καθημερινή σου ρουτίνα. Τρως πρωινό, φτιάχνεις καφέ-μάλλον με την αντίστροφη σειρά- και μηχανικά, σχεδόν ρομποτικά πληκτρολογείς fb. Μπαίνεις στην αρχική σελίδα σου και αρχίζεις το scroll down παρακάμπτοντας μια σειρά από selfies, αναρτήσεις τραγουδιών και check-in. Και ξαφνικά, βλέπεις μια εικόνα που ταρακουνά την ρουτίνα σου, σε αναγκάζει να κάνεις page up και να παραμερίσεις την κούπα του καφέ σου στο τραπεζάκι.
Ναι είναι μια φωτογραφία από τη φιλόζωη φίλη σου που δείχνει ένα πεθαμένο σκύλο. Όχι όποιον και όποιον πεθαμένο σκύλο όμως. Δεν είναι ένας αδέσποτος ή οικόσιτος σκύλος που πέθανε από γερατειά και κατευθύνεται προς τον σκυλίσιο παράδεισο να συνεχίσει την σκυλίσια του ζωή. Πρόκειται για ένα βασανισμένο ζώο, που έχει τρυπώσει την μουσούδα του στην άμμο για να βρει ανακούφιση από τους πόνους που κάποιο άλλο ζώο με την επιστημονική ονομασία homo sapiens του προκάλεσε.
Η φωτογραφία αυτή δεν είναι κάποια ψαγμένη φωτογραφία κάποιου καλλιτεχνικού διαγωνισμού ή φωτορεπορτάζ. Είναι απλά μια εικόνα που αποτυπώνει τον πόνο, τον βασανισμό ενός αθώου αδέσποτου ζώου που ζει με την μοναξιά του στην μέση του πουθενά, δίχως να προσβάλει την «αισθητική» κανενός, δίχως να μολύνει την αποστειρωμένη και «καθαρή» κοινωνία. Αλήθεια, αν οι σκύλοι σκέφτονται-γιατί δεν μπορείς να αρνηθείς ότι αισθάνονται- ποιες να ήταν οι τελευταίες σκυλίσιες του σκέψεις;
Άραγε να μετάνιωσε που στην πορεία της εξέλιξης πάνω στην Γη έδειξε εμπιστοσύνη στον άνθρωπο; Που τον ακολούθησε κατά την εξάπλωσή του στον γνωστό σύγχρονο κόσμο; Που εξελίχθηκε δίπλα του αποτελώντας αρωγό και σύντροφό του;
Μάλλον όμως δεν θα δείξει τέτοια μικροψυχία. Γιατί δεν μπορεί να τα βάλει με την φύση του. Γιατί η φύση του επιτάσσει την συνύπαρξή του με τον άνθρωπο. Γιατί η εξέλιξή του συμβαδίζει με αυτή του ανθρώπου.
Από όλα τα ζώα που έχουν μάθει να συμβιώνουν με τον άνθρωπο, μόνο ο σκύλος έχει το μοναδικό γνώρισμα να μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του μέσω της οπτικής επαφής. Εκείνος ο άτυχος όμως τετράποδος φίλος είχε οπτική επαφή για τελευταία φορά στη ζωή του με τον δολοφόνο του. Ίσως για αυτό να έκρυψε την ματιά του στην άμμο. Για να αποστρέψει το βλέμμα του από τον άνθρωπο που του προκάλεσε τόσο πόνο αναίτια, αρρωστημένα. Για να φύγει από τη ζωή έχοντας στο βλέμμα του τα πρόσωπα μόνο όσων ανθρώπων πραγματικά το αγάπησαν.
Από ό,τι φαίνεται ο Canis lupus familiaris εξημέρωσε τον homo sapiens.
Συνεχίζεις το scroll down και έρχεσαι αντιμέτωπος αυτή την φορά με μια είδηση. Μια είδηση που δεν σε βοηθά καθόλου να επανεκτιμήσεις την αξία του ανθρώπου και να πειστείς ότι υπάρχουν και «άνθρωποι», ας μην απογοητεύομαι. 10 μέλη μιας αυτόχθονης φυλής του Αμαζονίου- ναι εκείνης που δείχνανε στην τηλεόραση και στόχευαν τα αεροπλάνα με τόξα- βρέθηκαν σκοτωμένα με τον πιο βάναυσο και σκληρό τρόπο που θα μπορούσες να φανταστείς. Διαμελισμένοι άνθρωποι- ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά- πεταγμένοι στο ποτάμι. Φήμες λένε ότι χρυσοθήρες παινεύονταν στην περιοχή για το «κατόρθωμά» τους. Τα γεγονότα όμως λένε- όσο και αν κάποιοι στρουφοκαμηλίζουν και δεν θέλουν να τα δούνε- ότι η απληστία, η ακόρεστη δίψα για κέρδος σε συνδυασμό με μεγάλα συμφέροντα- θέλουν τον Αμαζόνιο άδειο από τους «άγριους, τους βάρβαρους». Αυτοί οι άγριοι, βάρβαροι, απολίτιστοι όμως, έχουν μάθει να ζούνε σε απόλυτη αρμονία με την φύση, να τη σέβονται και να συλλέγουν από αυτήν μόνο ό,τι πραγματικά έχουν ανάγκη. Γιατί έχουν σοφία και πολιτισμό γνήσιο, που πηγάζει από τα ενδότερα της ψυχής τους. Έχουν πολιτισμό που δεν γράφεται σε βιβλία και δεν απαιτείται dress code για να τον παρακολουθήσεις.
Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, μέσα στην ίδια μέρα βλέπεις ότι στη Συρία ξαναέγιναν βομβαρδισμοί έναντι αμάχων. Με νεκρούς. Με νεκρά παιδιά. Αλλά ξέχασα. Αυτά είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού, δεν είναι φωτογενή, καθαρά, δυτικά. Και εξάλλου οι βομβαρδισμοί, οι θάνατοι αμάχων, είναι καθημερινό φαινόμενο στην Συρία. Το συνηθίσαμε.
Δεν μας προκαλεί πια δέος. Δεν σε τρομάζει η εξοικείωση με την βία, τον τρόμο και την πόνο;
Εμένα πάντως και με τρομάζει και με νοιάζει. Το παίρνω προσωπικά, γιατί σύντομα ίσως με αφορά περισσότερο από όσο φαντάζομαι.
Και δεν βάζω τελεία γιατί η αρχή του κακού έχει περάσει προ πολλού, και το κουτί της Πανδώρας είναι ορθάνοικτο για τα καλά...
σχόλια