Ας πούμε ότι είμαι ένας άστεγος, κάποιος που αγαπά τα κείμενα, που όλα τα πράγματα τα θεωρεί κείμενα, μα που δεν τα κοιτά με μάτι φιλολόγου. Τα βλέπει με μάτια άλλων. Η ματιά μου βρίσκεται σε ένα όριο. Η υποκειμενικότητά μου αγγίζει τη μεθοριακότητα. Τα κείμενά μου περνούν στη σφαίρα του μη διανοητού για το σινάφι μου (ναι, τυπικά ανήκω σε ένα σινάφι), επειδή δεν βλέπω με τα μάτια τους.
Ζω, βιώνω, ενοικώ έναν τόπο ακατοίκητο. Έναν μη τόπο για άλλους. Έναν χώρο μη κανονικό. Ωστόσο, αυτός ο τόπος με διαμορφώνει και τον διαμορφώνω. Ωστόσο, ο τόπος μου είναι μη τόπος για μια ακαθόριστη προς εμέ ετερότητα. Ωστόσο, ο χώρος μου νοηματοδοτείται ως μη κανονικός από έναν λόγο εξουσιαστικό στον οποίο προσπαθώ να αντιταχθώ.
Δεν ξέρω αν βρίσκομαι σε ένα «μέσα» ή σε ένα «έξω». Υπάρχει ένα πανοπτικό στο οποίο οφείλω να συμμορφωθώ. Μάλλον υπάρχει ένα πανοπτικό το οποίο με έχει κάνει να ρυθμίζω τη ζωή μου, το σώμα μου, τις κινήσεις και τα λόγια μου στις επιταγές του. Εγώ μέσω τακτικών καθημερινών και στρατηγικών βιοτικών προσπαθώ να διαπραγματευτώ, να αμφισβητήσω και να επανορίσω ένα νόημα. Ένα νόημα που με αφορά, που νιώθω ότι καθορίζει την υποκειμενικότητά μου.
Αποτυγχάνω στο να γκρεμίσω τα είδωλα, να τα βάλω με ένα status quo, να νιώσω ότι δεν επικαθορίζομαι. Νιώθω τον εαυτό μου ως ένα ειρωνικό υποκείμενο, υπάρχει μία διάσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις επιθυμίες μου.
Δεν περιμένω τον άγγελο της ιστορίας να με δικαιώσει. Δεν περιμένω τον φιλεύσπλαχνο θεό να με ελεήσει. Δεν περιμένω φιλάνθρωπο χέρι να με σηκώσει. Όχι. Εδώ που είμαι κανένας δεν θα έρθει – όλους τους έδιωξα.
Απλά και μόνο, θέλω, χρειάζομαι μία φαντασιακή κοινότητα ανθρώπων σαν και μένα. Σε αυτούς θέλω να μιλήσω. Νομίζω ότι θα καταλάβουν. Νομίζω ότι θα δουν με τα μάτια μου.
Απομονωμένος από όλους, εδώ, σε αυτόν τον τόπο μιλώ με τον εαυτό μου. Σκηνοθετώ μία ζωή με φωνή, με λόγο, με διάλογο. Εδώ σε αυτόν τον τόπο, στο σύνορο, σχεδιάζω μία ζωή και μία εποχή που είτε θα ενσωματωθώ στο σινάφι μου είτε μερικοί θα έρθουν να κατοικήσουν μαζί μου αυτό το όριο.
Θέλω να με συγχωρέσεις για το ύφος και το είδος του κειμένου μου. Έχει μία διαλογικότητα μπαχτινικού τύπου. Μην ξεχνάς ότι είμαι φιλόλογος. Αλλά, όπως σου είπα, βλέπω με μάτια άλλων. Γι’ αυτό και μιλώ για μένα, για την υποκειμενικότητά μου, για τον τρόπο που βιώνω τη γραφή μου, τον εαυτό μου και την εποχή μου.
