Τα μάτια μου ερεθισμένα από την ασχήμια και τον όλεθρο
Τον όλεθρο της ζωής εκείνης που οι υποσχέσεις έπλαθαν
Έπλαθαν με πλαστελίνες αγρούς γεμάτους χαμομήλι και αμύγδαλα
Αμύγδαλα που τα 'τρωγα χλωρά και άγουρα
Άγουρα και τα χρόνια τ' αμπαλαρισμένα, που γίνανε χίλιες αράχνες
Αράχνες αρπακτικές και σαρκοβόρες που υφαίνουν το κορμί μου που σαπίζει
Σαπίζει και ευωδιάζει τα πτυχιοθηρικά μας όνειρα, που υγρά χύνονται σαν βούρκος
Βούρκος πια το πράσινο των λιβαδιών, ντυμένα τώρα με επίπεδες αλουμινένιες στρώσεις
Στρώσεις από ελαφρότητα, μετάνοιες και γυροβολιές στα καρφωμένα τα τραπέζια
Τραπέζια στρωμένα τις αλάδωτες Τετάρτες, πάντα συνοδεία ομοφοβικών εξάρσεων και μισοαρθρωμένων προσευχών
Προσευχών που ακούς και παρελαύνεις με σημαία ένα γενίτσαρο κακό
Κακό σαν τον κακοπληρωμένο αλλοδαπό που σου 'χτισε το σπίτι
Το σπίτι εκείνο που πούλησες προχθές σκεπτόμενος τις πολεμικές αποζημιώσεις
Τις αποζημιώσεις που μισάνθρωποι θες να σου τις φέρουν πίσω
Πίσω από κάθε μπουνιά τους θρέφεται η αγάπη σου για αίμα
Αίμα που δε βλέπεις αλλά το γεύεσαι σε κάθε μπουκιά που δεν τρως
Τρως λιβάνι και φιλάς χέρια χρυσά, μετουσιώνοντας το μίσος σου σ’αλήθεια
Αλήθεια που μαθαίνεις στα παιδιά σου να ξερνούν με ποιήματα πατριωτικά
Πατριωτικά σαν τα τσιμπλιασμένα σου μάτια
Μάτια που ηδονικά γουρλώνουνε στη “χλίδα” και εκστασιάζονται στο μίσος
Αξίες ανεκτίμητες, πορευθείτε!
ΥΓ: αφιερωμένο σε σένα που σε συναντώ συχνά σε (α)διάφορα μέρη, με διαφορετικά πρόσωπα, ιδιότητα και γένος κάθε φορά: πες μου πότε θα καταλάβεις ότι το φρικιό δεν είναι αυτό που εχθρεύεσαι˙ ΕΣΥ είσαι!
