Εκείνος όμορφος, νέος, πετυχημένος, πλούσιος, γνωστός player***

Μια φορά και έναν καρό,... όχι εντάξει, η παρακάτω ιστορία δεν είναι ένα κλασσικό παραμύθι που τελειώνει με αγάπη, ευτυχία και όλα αυτά τα κλισέ. Για την ακρίβεια δεν είναι καν παραμύθι, θυμίζει περισσότερο βασανιστήριο, χαρακτηρίζεται από ένταση, θυμό, συναισθήματα που βιώνονται από τους "ήρωες" μόνο στα άκρα. Είναι αρρώστια, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είναι μία ιστορία που αναφέρεται σε δύο ανθρώπους, που έχασαν τα λογικά τους αλλά δυστυχώς με διαφορετικό τρόπο. Ιστορία που δεν έχει καν τέλος, ή έχει αλλά δεν είναι ευδιάκριτο, ή είναι αλλά κανείς δε μπόρεσε έστω να το προσεγγίσει.

Εκείνος όμορφος, νέος, πετυχημένος, πλούσιος, γνωστός player που κατακτούσε ό,τι έβαζε στο μυαλό του, αλαζόνας όσο δε πάει, μερικές φορές επιπόλαιος, σκληρός φαινομενικά, ακολουθώντας πάντα μία δική του λογική που στα μάτια των άλλων δεν έβγαζε κανένα νόημα. Περιττό να αναφερθεί το γεγονός ότι ήξερε πως να περνάει καλά, με ότι αυτό συνεπάγεται. Εκείνη ακόμα πιο νέα, με πολλές κατακτήσεις, αρκετές εμπειρίες, party animal, ωραίο σώμα και πρόσωπο, που δε περνούσαν απαρατήρητα όπου και αν πήγαινε. Κοπέλα που έκανε τα κεφάλια να γυρνάνε όταν περπατούσε, μερικές φορές προκλητική, εριστική, ειρωνική, απόλυτη στις απόψεις της και σκύλα. Αν και οι δυο τους δεν ήταν ίδιοι με την πρώτη ματιά, είχαν πολλά κοινά.

Θα μπορέσει ποτέ να είναι ευτυχισμένος; Αν είναι θα μπορέσει να είναι και αυτή; Και αν είναι και αυτή γιατί να μη μπορέσουν άραγε να είναι ευτυχισμένοι μαζί;

Το πως συναντήθηκαν και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία. Εξάλλου ήταν θέμα χρόνου να της κινήσει την περιέργεια η υπεροπτική του συμπεριφορά. Σωστά, αυτό δεν αναφέρθηκε πιο πριν, λόγω της δικής της, ιδιόρρυθμης συμπεριφοράς, την έλκυαν άνδρες, κάθε άλλο παρά συνηθισμένοι, τουλάχιστον όσον αφορά τον χαρακτήρα. Ήταν επίσης θέμα χρόνου, να τραβήξει το ενδιαφέρον του, το διαπεραστικό της βλέμμα και ο τρόπος που προκαλούσε τους άλλους κάνοντας τους να νομίζουν ότι την έχουν προκαλέσει πρώτα εκείνοι. Όπως είναι αναμενόμενο, η αρχή της σχέσης τους, (σχέση γιατί εκείνος δεν άντεχε την ιδέα ότι μπορεί να την κοιτάξει άλλος), ήταν τουλάχιστον εκρηκτική. Αυτό που συνέβαινε ανάμεσα τους δεν θα το χαρακτήριζες έρωτα από την αρχή, θα το έλεγες περισσότερο παιχνίδι εξουσίας και επιβολής.

Παρά το νεαρό της ηλικίας της είχε δει και δυστυχώς ζήσει πολλά, έτσι εξηγείτε και το γεγονός ότι ήταν δύσπιστη μέχρις εσχάτων. Αυτός από την άλλη ήταν αρκετά ανασφαλής και φρόντιζε όλα να πηγαίνουν σύμφωνα με τη θέληση του. Η κοπέλα δε κατάφερε να αντισταθεί στη γοητεία του και την έντονη πολιορκία του, ακριβώς όπως δεν είχαν καταφέρει να αντισταθούν τόσες άλλες. Μεταξύ μας δεν είχε άδικο. Και αυτός όμως δε μπόρεσε να αγνοήσει τον ερωτισμό της κοπέλας. Αν θεωρείτε ότι όλα όσα περιέγραψα μέχρι τώρα οδηγούν σε βράδια γεμάτα πάθος και ανιδιοτελή αγάπη κάνετε μεγάλο λάθος. Έτσι και αλλιώς η ιδέα της ανιδιοτελούς αγάπης είχε εκλείψει στο μυαλό της κοπέλας χρόνια τώρα, δεν ήταν πια αυτό που επιζητούσε, δεν πίστευε σε αυτό. Για ένα διάστημα βγαίνανε κάθε μέρα, την πήγαινε στα καλύτερα μαγαζιά, είχε άριστους τρόπους και ήξερε τους περισσότερους ιδιοκτήτες, βιάστηκε να της γνωρίσει όλο του τον κύκλο, φίλους  οικογένεια, συνεργάτες και κάθε φορά της έκανε εντύπωση το γεγονός ότι όλοι όσοι γνώριζε ήξεραν αρκετά για αυτήν, από το τι δουλειά έκανε μέχρι τα μέρη που της άρεσε να πηγαίνει, και την περιέγραφαν με τα καλύτερα λόγια. Όλα ιδανικά και τέλεια, ή και όχι.

Ξεπέρασε τις άμυνες της, που δεν ήταν λίγες, από σκύλα έγινε γλυκιά και προσιτή, τον ερωτεύτηκε, άρχισε να νιώθει πράγματα για αυτόν, έπιανε συχνά τον εαυτό της να νοιάζεται για την καθημερινότητα του και αυτό δε της άρεσε καθόλου, δε της άρεσε να νοιάζεται για κανέναν άλλο παρά για τον εαυτό της. Εγωίστρια; Μάλλον ναι. Καθώς περνούσε όμως ο καιρός, αυτός άρχισε να απομακρύνεται. Συχνά της έλεγε πως η μόνη διαφορά που είχε η ηλικία του με τη δική της (τους χώριζαν μόλις δύο χρόνια) ήταν το πλήθος των προβλημάτων. Συνέχισε να απομακρύνεται και αυτή ένιωθε να τον χάνει μέσα από τα ίδια της τα χέρια. Να χάνει αύτο που τόσο πολύ ποθούσε. Κάποια στιγμή αυτός εξαφανίστηκε, τελείως. Σταμάτησε να σηκώνει τα τηλέφωνα, δεν απαντούσε σε μηνύματα και αγνοούσε την ύπαρξη της ολοκληρωτικά.

Έχετε συναναστραφεί με γυναίκα που δε ξέρει αν έχει χωρίσει και δε της δίνεται η ευκαιρία να μάθει; Με γυναίκα που έβαλε πίσω τα πάντα παρά τις άμυνες, τους φραγμούς και τις φωνές που άκουγε στο μυαλό της να ουρλιάζουν "μη"; Με ερωτευμένη γυναίκα που εμπιστεύτηκε ξανά ενώ είχε υποσχεθεί στον εαυτό της να μην αφήσει αυτό να ξανασυμβεί; Αν όχι τότε δυστυχώς όσο και να προσπαθήσω να περιγράψω αυτά που την τυραννούσαν καθημερινά, μετά από κάθε μήνυμα χωρίς απάντηση, μετά από κάθε φορά που άκουγε τη φράση "ο συνδρομητής που καλέσατε δεν είναι διαθέσιμος", δε θα καταφέρω να τα αποτυπώσω ούτε στο ελάχιστο. Έχανε τα λογικά της σιγά – σιγά, τη διάθεση της να βγει, να περάσει καλά, να ζήσει.

Έχετε βρεθεί ποτέ στο δρόμο άνδρα που δε ξέρει τι θέλει; Πριν βιαστείτε να πείτε ναι, αφήστε με να τελειώσω. Που δε ξέρει τι θέλει λοιπόν, και βασανίζεται από τους δικούς του δαίμονες, από όλα όσα του έχουν συμβεί και δε μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει; Που έχει τα δικά του θέματα, που μάχεται με την κατάθλιψη. Οι μέρες που πέρασαν και δε μίλαγε μαζί της ήταν δύσκολες και για εκείνον. Κάθε φορά που έβλεπε το τηλέφωνο να χτυπάει και να είναι αυτή εκνευριζόταν, το έκλεινε. Αγνοούσε τα μηνύματα με μαθηματική ακρίβεια και μέρα με τη μέρα κλεινόταν όλο και πιο πολύ στον εαυτό του. Δε του έφταιγε αυτή, δεν ήξερε γιατί της φερόταν έτσι.

Ο έρωτας του για εκείνη ήταν μία άβυσσος. Άφηνε μια γλυκόπικρη γεύση. Οι βασανιστικές αυτές μέρες της θύμισαν το αίσθημα που της προκαλούσε στην καλή τους εποχή. Μόλις κατάφερνε να τον πλησιάσει αρκετά και αυτός της ανοιγόταν και εξέφραζε -με το σταγονόμετρο- αυτά που ένιωθε αμέσως μεταλλασσόταν και ξαφνικά γινόταν ακόμα πιο απόμακρος από πριν. Επικοινώνησαν ξανά και από ότι ξέρω τώρα είναι μαζί ή τουλάχιστον προσπαθούν να ξαναβρούν αυτό που χτίζανε, το φαινομενικά τέλειο που μάλλον δεν ήταν, ή για αυτούς ήταν. Μπορεί οι δύο περίεργοι και πολλές φορές ακραίοι χαρακτήρες τους να ταίριαξαν τελικά. Μπορεί απλά να βρίσκουν και οι δύο τρόπο να ξεγελούν τη μοναξιά τους και να βολεύονται σε αυτόν τον χείμαρρο, επειδή δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον ίδιο τους τον εαυτό. Και επειδή αναφέρθηκα σε αρρώστια στην αρχή, τολμώ να ομολογήσω ότι δε ξέρω αν χειρότερη μορφή αρρώστιας ήταν η κατάθλιψη του ή η ανάγκη της να είναι κοντά του. Και η ανάγκη της συγκεκριμένης κοπέλας για τον συγκεκριμένο άνθρωπο είναι μάλλον διαφορετική από κάθε άλλη.

Έφταιγε κάποιος; Μάλλον όχι. Μάλλον και οι δύο. Ξέρετε μερικές φορές κάποια πράγματα δεν είναι γραφτό να συμβούν, ή είναι και με τις πράξεις μας τα αποτρέπουμε. Κανείς δε ξέρει αν τελικά βρήκαν αυτό που έψαχναν. Κανείς δε ξέρει πόσο θα αντέξει μια πληγωμένη σκύλα- εγωίστρια να βάζει σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό της χωρίς να παίρνει κανένα αντάλλαγμα. Κανείς δε ξέρει πόσο θα αντέξει να τον αγαπάει με όλο της το είναι και, όχι να μη βλέπει ανταπόκριση αλλά να μη ξέρει αν βλέπει. Ίσως ποτέ να μη μάθουμε, ίσως να μη χρειάζεται, να μη χρειαστεί . Άραγε θα μπορέσει ποτέ εκείνος να της δώσει αυτό που θέλει, αυτό που έχει ανάγκη; Λέτε να το έχει νιώσει; Να το νιώθει και να τον βασανίζει καθημερινά; Θα μπορέσει ποτέ να είναι ευτυχισμένος; Αν είναι θα μπορέσει να είναι και αυτή; Και αν είναι και αυτή γιατί να μη μπορέσουν άραγε να είναι ευτυχισμένοι μαζί;