Ήταν μια ανυπόφορη μέρα του καλοκαιριού που συνέβησαν τα χειρότερα, τουλάχιστον έτσι πίστευα. Λόγω ζέστης αναγκαζόμουν να πηγαίνω για μπάνιο με μια κουραστική ηλικιωμένη που έμενε στο ίδιο συγκρότημα με εμένα. Δούλευα καθημερινά στο σπίτι ακριβώς πάνω από το δικό μου για να προσέχω τη γριά και όλα αυτά για ένα ασήμαντο "ρε"....που να το φανταζόμουν!
Ήταν τότε που ο αδερφός μου με είχε εξαγριώσει λέγοντας μου ότι έχει πάρει από τον υπολογιστή ένα βίντεο και θα το δημοσίευε σε περίπτωση που του φερθώ άσχημα. Το θέμα είναι ότι προσπαθούσε να με κάνει να του φερθώ άσχημα προκαλώντας με, έχοντας ως απώτερο σκοπό την αφορμή για να το ανεβάσει στο διαδίκτυο.
Παρόλο που κρατήθηκα, είχε συσσωρευτεί τόσος θυμός μέσα μου που ήμουν ικανή να σκοτώσω άνθρωπο άθελα μου. Έτσι, όταν ένας γείτονας χτύπησε το κουδούνι για να ζητήσει λίγο αλεύρι του απάντησα τελείως αυθόρμητα "Άσε μας και εσύ ρε άνθρωπε μου"! Ούτε εγώ πίστευα ότι ξεστόμισα τέτοιο πράγμα και δυστυχώς από τότε φροντίζω μια γριά ως τιμωρία. Κάθε καλοκαίρι γίνεται το ίδιο πράγμα για ένα αυθόρμητο "ρε".
Ένας καλοκαίρι όμως εκεί που γκρίνιαζα καθ' οδόν για το εξοχικό μου λέγοντας ότι δεν γίνεται ένα παιδί της ηλικίας μου να περνάει περισσότερο χρόνο με μια ηλικιωμένη κυρία -έτσι την έλεγα μπροστά στους γονείς μου- παρά με τα παιδιά της ηλικίας του, ξαφνικά ακούω το κινητό του μπαμπά μου να χτυπάει. Το σηκώνει και εκεί που κάθεται και μιλάει παρατηρώ μια πίκρα στο βλέμμα του. Προσπάθησε πολύ για να μη δακρύσει αλλά δεν τα κατάφερε. Και εκεί που περιμένω να δω τι έγινε ακούω "Είσαι ελεύθερη να κάνεις ότι θέλεις, τη ξεπάστρεψες με τη γκρίνια σου τη γυναίκα και σου έκανε τη χάρη και έφυγε."
Κρύος ιδρώτας κύλησε στο σώμα μου......τότε συνειδητοποίησα πόσο ανάγκη την είχα.
Όλα αυτά τα χρόνια είχα ωριμάσει χάρη σε αυτήν. Μου είχε μεταφέρει τόσες εμπειρίες και άλλες τόσες ιστορίες που κανένας άνθρωπος δεν είχε βρεθεί μέχρι στιγμής να μου προσφέρει τόσα πολλά. Και έτσι...με ένα απλό τηλεφώνημα κατάλαβα την αξία της ζωής.Ήταν σαν να πάγωνε ξαφνικά ο χρόνος και η μόνη μου δύναμη ήταν η σκέψη, τίποτα άλλο. Καθώς έκλαιγα συνειδητοποίησα ότι η κυρία Στέλλα δεν ήταν απλώς μια τιμωρία αλλά μια επιλογή, που παρόλο που μου την επέβαλλαν στην πραγματικότητα ήξερα πόσο νοιαζόμουν για αυτήν αλλά ποτέ μου δεν το παραδέχτηκα. Κι έτσι απλά....κατάλαβα πως η ζωή περνάει, όλα αλλάζουνε και αυτό που μένει τελικά είναι οι αναμνήσεις. Η αξία της ζωής είναι αν μη τι άλλο η Ευτυχία και η κυρία Στέλλα τελικά ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της Ευτυχίας μου.
Και τι είναι τελικά η Ευτυχία; Η ευτυχία είναι....να βρίσκεις άμεση και συνειδητή ευχαρίστηση στα μικρά πράγματα. Και τελικά πηγάζει από απλές συνήθειες.
