Η μέρα περνάει φεύγει και ξαναέρχεται. Ο κύκλος συνεχίζει και αναρωτιέμαι που είμαι εγώ σε όλο αυτό. Που θα μπορούσα να είμαι, μήπως παρατημένη σε μια σχεδία να κοιτάζω την στεριά που απομακρύνεται; Μήπως τελικά η ζωή μας να είναι μια μοναχική διαδρομή, ένας μονόλογος; Μήπως τελικά όλοι είμαστε πάντα μόνοι μας, μόνοι να παίζουμε με σκιές;
Στην ανασκόπηση του χρόνου, το πριν δεν αφήνει και τόσο χαρούμενες σκέψεις. Δυστυχώς θα πρέπει να σκεφτώ επίμονα και το μετά που έρχεται. Το μέλλον μου και ότι αυτό μου επιφυλάσσει... Τι σημαίνει μέλλον τελικά και τι σημασία έχει το περασμένο; Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την επίμονη συνήθεια με την ανασκόπηση της χρονιάς που φεύγει. Αυτή τη μανία που πιάνει όλους κάθε τέλος του χρόνου να αναπολούν την χρονιά που έφυγε, καταλήγοντας πάντα στο ίδιο συμπέρασμα, πως όσο χαοτική, άσχημη ή αποκαρδιωτική και να ήταν η χρονιά που φεύγει, πάντα θα υπάρχει κάποιος που είναι σε πολύ χειρότερη θέση από εμάς. Αυτή η αίσθηση που σε κάνει να νιώθεις καλύτερα όταν βλέπεις τη μιζέρια του άλλου. Και εφησυχάζει λέγοντας πως υπάρχουν και χειρότερα. Και δεχόμαστε στωικά άλλο ένα χρόνο κρίσης, με τις φιλανθρωπικές οργανώσεις και τα ιδρύματα να διαφημίζουν το θεάρεστο έργο που προσφέρουν ζητώντας πάντα την δική μας συνδρομή. Η καθημερινότητα περνάει με βαρύγδουπες δηλώσεις του τύπου θα περάσει και αυτό, θα βγούμε αλώβητοι από την κρίση λες και είμαστε στο μέτωπο και έχουμε κρυφτεί όλοι στα χαρακώματα. Η πολυαναμενόμενη ανάπτυξη και η αδικαιολόγητη αισιοδοξία απλά χρυσώνουν το χάπι. Το πλήθος διψάει για τιμωρία και θεάματα. Μάλλον έχουμε επιστρέψει στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Πάντα πρέπει να υπάρχουν εξιλαστήρια θύματα όπως σε κάθε μάχη υπάρχουν παράπλευρες απώλειες.
Τελικά η ανασκόπηση πρέπει να γίνει απαραίτητη σε όλους. Ίσως γιατί αν ξεχάσεις το παρελθόν σου τότε είσαι καταδικασμένος να το επαναλάβεις... Εμφανίζονται πολλά κλισέ του τύπου υπάρχουν και χειρότερα, πρέπει να ελπίζουμε για κάτι καλύτερο και το δικό μου αγαπημένο πάντα πρέπει να προχωράς. Πόση ανάγκη υπάρχει τελικά για ένα ακόμα κλισέ, τι ρόλο εξυπηρετούν; Μια εξουθενωτική βαρεμάρα με έχει κυριεύσει. Ίσως γιατί όταν είσαι άνεργος καταλήγεις να ξεκουράζεσαι από την κούραση της ξεκούρασης... Μήπως τελικά όπως λέει και η καλύτερη μου φίλη, όταν σκεφτόμαστε ξανά την χρονιά που πέρασε την διορθώνουμε ώστε να ταιριάζει ή να βολεύει καλύτερα τις συνειδητές και υποσυνείδητες μνήμες. Τουλάχιστον τις μνήμες σου δεν μπορεί να στις πάρει κανείς, μόνο η λήθη μπορεί να στις κλέψει όταν τις πετάξεις. Μέχρι τότε πάντα θα υπάρχει και μια ακόμα καινούργια χρονιά για ανασκόπηση ή αναπόληση, ποτέ δεν τα πήγα καλά με τα διλήμματα...
σχόλια