Η νύχτα σήμερα με έφερε στο μεταίχμιο. Αγάπης και μίσους. Στον πόλεμο αυτό νικητής δύσκολα μπορεί να ανακηρυχθεί. Πόσο μάλλον όταν τα συναισθήματα σε επισκέπτονται ταυτόχρονα, ή απουσιάζουν ταυτόχρονα. Για να βρεις νικητή πρέπει να τα βάλεις να παλέψουν. Τον πόλεμο αυτό (για καλή μου τύχη) τον γέννησε μια αστεία αφορμή, σε πείσμα του ήρεμου ύπνου που σχεδίαζα. Ηθικό δίδαγμα: Ο εσωτερικός πόλεμος ξεσπά απροειδοποίητα. Έσω έτοιμος!
Αν μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, δε θέλω να φαντάζομαι με πόσες ισούται ένα βίντεο. Αθώο ή μη, ένα βίντεο ακριβώς για να τιμήσει τη συγγένειά του με το αρχαιοελληνικό «οίδα» σου γνωστοποιεί (θες δε θες) και μάλιστα με τρόπο αριστοτεχνικά ζωντανό, καταστάσεις και σου θυμίζει αυτά που έχεις ξεχάσει και συνεπώς έχεις απωθήσει στο χώρο του νεκρού. Και μια χαρά είναι εκεί, αμφιβολία ουδεμία.
Φυσικά το να προσπαθείς πεισματικά να βάλεις μια τελεία στον ιστορικό άξονα ενός πολέμου δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να έρθει μία μάχη ακόμα. Στον πόλεμο και στη ζωή τα πάντα είναι ενδεχόμενα. Δυστυχώς σήμερα η ανύποπτη κίνηση μπορεί να γίνει το ίδιο εύκολα μέσω της κοινωνικής δικτύωσης. Ο αντίπαλος θα κάνει εμφανή την παρουσία του. Θα τον βλέπεις χωρίς να σε βλέπει, ενώ το επιδιωκόμενο συναίσθημα της ευτελούς έπαρσης θα ικανοποιείται αποτελεσματικά σα να έκανε θεατρική υπόκλιση! Ζήτημα αν ορθά μιλάω για θέατρο όταν αναφέρομαι σε κάτι που επιεικώς θα χαρακτήριζες σκυλάδικο, αλλά καθείς με τα όπλα του.
Η διαδρομή λοιπόν σε βγάζει από την αφορμή στην ανάμνηση κι από εκεί στο σαλόνι, που μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Θυμός. Άνευ λόγου αλλά δικαιολογημένος. Μάταιο. Υποτίμηση. Και του ηθοποιού και εσένα του ίδιου που πλήρωσες το εισιτήριο.
Μπαίνοντας στο ρόλο, κάπου εδώ αρχίζω να καταλαβαίνω ότι το ξέσπασμα είναι αναπόφευκτο. Και φυσικά λυτρωτικό. Μουσική πρώτα απ’ όλα. Πόλεμος χωρίς μουσική δε θα ήταν σουρεαλιστική εικόνα άλλωστε. Δεν πουλάω πρωτοτυπία σήμερα. Έχει γράψει ο Καραμουρατίδης μουσικές και ο Ευαγγελάτος στίχους να χάνεσαι και να ξαναγεννιέσαι μέχρι το πρωί. Δεν παίρνει πολύ όμως. Κλάμα, ένταση, θυμός, και να που κάνει την εμφάνιση το μίσος. Κουτή λέξη, σχεδόν παιδική, αλλά στον εσωτερικό πόλεμο οι παράπλευρες απώλειες είναι πιθανές και οι ρόλοι εναλλάσσονται ανύποπτα. Δε με νοιάζει αν μου αρέσει ή όχι, γιατί πρέπει να αντιμετωπίζεις το ρόλο με ειλικρίνεια. Και όχι ψεύτικα και κακόγουστα όπως τον έπαιξαν άλλοι μπροστά σου.
Κάπου εκεί στο «Εν λευκώ» που είναι εξ ορισμού μια προσχεδιασμένη αυτοκτονία (αλλά όχι παραίτηση) σε κάθε του άκουσμα, σκέφτομαι ότι αν αξίζει κάποιος να ξέρει την αγάπη σου, θα αξίζει να ξέρει και το μίσος σου. Αν ένα βίντεο άρχισε έναν πόλεμο του παραλόγου γιατί να μην δώσει τη λύση ένα μήνυμα στο κινητό; Θεμιτά πυρομαχικά, γνωστά και δοκιμασμένα. Είναι και η εποχή της κοινωνικής δικτύωσης στη μέση.
ΓΙΑ ΤΑ ΜΙΚΡΑ, ΤΑ ΑΝΟΥΣΙΑ, ΚΑΙ ΟΣΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΑΜΕ, ΕΓΩ ΣΕ ΜΙΣΩ.
ΣΕ ΜΙΣΩ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙΣ ΟΣΑ ΣΟΥ ΕΔΩΣΑ ΑΔΙΚΑ.
Το μήνυμα δε θα σταλεί. Και δε θα σταλεί για δική μου χάρη. Γιατί στη δική μου ζωή η αγάπη θα κρύβει το μίσος, το φως θα διαλύει το σκοτάδι, το μέλλον θα ξεπερνά το παρελθόν, και οι αξίες μου θα υπερβαίνουν κάθε τι κατώτερο των περιστάσεων. Και γιατί ο χρόνος είναι σοφός και σώζει.
Και πόσο χαζό κι ανώφελο να βάζεις ταμπέλες στα συναισθήματα. Αγάπη. Μίσος. Άκουσα και το άλλο, αδιαφορία. Αγαπητέ μου, αν είσαι άνθρωπος θα τα νιώθεις όλα. Άλλη η περίοδος και άλλη η ένταση ή ο τρόπος εκτόνωσης του συναισθήματος, αλλά η παλέτα θα είναι αναπόφευκτα πολύχρωμη. Και με τις αναμνήσεις σου θα είστε φίλοι και εχθροί. Απλά απόψε ήσασταν εχθροί.
Όποιος έχει ανά διαστήματα τα πολεμοχαρή ξεσπάσματά του το ξέρει καλά. Και για τον πιο δυνατό άνθρωπο υπάρχουν κάποιες στιγμές που ο μικρός εαυτός θα βγει στην επιφάνεια. Από αυτό μέχρι να νιώσει δυνατός και εντός εαυτού, τρία τραγούδια και πέντε δάκρυα δρόμος. Γιατί εγώ το έχω πει. Αν δεν έχεις την τέχνη και τα δάκρυά σου σύμμαχο, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε.
Αυτά για απόψε. Ώρα για ύπνο. Ο πόλεμος ήταν απλά ένα ταξίδι αυτογνωσίας.
Καληνύχτα Κεμάλ,
Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει.
Δεν είναι στο χέρι του εξάλλου.
