Σίγουρα δεν είναι όλοι οι άνθρωποι πλασμένοι για να έχουν σχέσεις μεταξύ τους και όταν λέω σχέσεις εννοώ σχέσεις ερωτικής φύσεως. Yπάρχουν άλλοι που μπορούν να δημιουργήσουν την ιδανική σχέση, υπάρχουν άλλοι που όπως λέει κι ο λαός «μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε», άλλοι πάλι βρίσκονται μαζί μόνο για την εκπλήρωση της σαρκικής απόλαυσης μην έχοντας στο μυαλό τους κάτι άλλο, άλλοι είναι μαζί απλά για να είναι, για λόγους συνήθειας, αγάπης και μια ας το πούμε τιμής ένεκεν προς τα χρόνια που μετράει ήδη η υπάρχουσα σχέση.
Διαβάζοντας το κείμενο αυτό μπορεί να πιάνεις τον εαυτό σου να βρίσκεται σε μια από αυτές τις κατηγορίες, ή να έχει κάνει ένα πέρασμα από όλες ή πάλι να μην έχει βρεθεί σε καμία. Το θέμα δεν είναι σε ποια κατηγορία βρίσκεται αλλά ποια κατηγορία τον κάνει ευτυχισμένο και τον πληροί, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είναι δύσκολο αν θες κάτι πάρα πολύ, να συμβιβαστείς με τα θέλω και τις απαιτήσεις του άλλου, και μετά, από το πουθενά να βρεθείς σε μια άκρως αρρωστημένη κατάσταση. Και αυτό το αρρωστημένο είναι τόσο μα τόσο ψυχοφθόρο, επίπονο και δόλιο...
Το αρρωστημένο όπως και το απαγορευμένο, για να μην μιλήσω για τον συνδυασμό και των δύο, είναι καταστάσεις που δυστυχώς το τέλος τους είναι τόσο μα τόσο προβλέψιμο. Με μαθηματική ακρίβεια μια κατάσταση που ξεκινάει αρρωστημένα, κρυφά, ή ανταγωνιστικά είναι σίγουρο ότι έτσι θα είναι σε όλη την διάρκεια της για τον απλό λόγο ότι έτσι την έμαθες κι έτσι την άφησες ή μάλλον έτσι την αφήσατε να γίνει.
Να γίνει λοιπόν, σαν μια κακιά αρρώστια που σε «τρώει», το γνωρίζεις, πληθαίνει, το νιώθεις, κι εσύ όχι μόνο δεν κάνεις κάτι για να την θεραπεύσεις αλλά συνεχίζεις να κάνεις ό, τι περνάει από το χέρι σου για να την «θρέψεις» και να την κάνεις να πολλαπλασιαστεί σαν μια σύγχρονη λερναία Ύδρα που ένα κεφάλι κόβεις και δύο φυτρώνουν....
p.s: Φύγε όσο είναι νωρίς...
