3 του Μάη ξημερώματα, και ξέρεις ε; Είσαι ακόμα εδώ!
Πρώτα σου γενέθλια μακριά μου, πρώτες κουμπωμένες ευχές, λόγια που τόσο θέλω να πω και άλλα τόσα που θα σου κρύψω.
Θα σου ευχηθώ να είσαι ευτυχισμένος, και ας τρέμω να το νιώσεις μακριά μου. Θα σου ευχηθώ να είσαι χαμογελαστός, και ας πονάω να μη σε βλέπω να γελάς. Θα σου ευχηθώ να είσαι υγιής, και ας ήλπιζα να στο λέω φωναχτά σαν σε δω. Θα σου έλεγα να με κάνεις να γελάω, με αυτό το δίχως σταματημό γέλιο μου, που κάποτε ερωτεύτηκες σε εμένα. Θα σου έλεγα να πετύχεις το ακατόρθωτο, και ας μοιάζει να το έχεις προσεγγίσει.
Και αν όλα τα παραπάνω θα σου έλεγα, άλλο τόσο νόημα θα είχαν όσα θα σου έδινα.
Θα σου έδινα ένα φιλί, χωρίς να ξεκολλήσω τα χείλη μου από τα δικά σου. Θα σου έκανα μια αγκαλιά, βουτιά στην καρδιά σου. Θα σου έριχνα ένα χαμόγελο, που όμοιό του δε θα λάμβανες, στο υπόσχομαι. Θα σου έδινα να καταλάβεις το πόσα σημαίνεις για μένα, δίχως να αμφιβάλλεις δευτερόλεπτο. Αχ και να ξερες πόσα σημαίνεις για εμένα!
Μα τώρα ήρθε ή ώρα νά σε αφήσω. Και πονάει η καρδιά μου αγάπη μου, δεν θέλει να σ' αφήσει.
Είπαμε όμως πρέπει να κουμπώσω τις ευχές μου, να τις ραψω στα μέτρα μας, όσο και αν δεν το θέλω. Πρέπει να βάλω φρένο στις σκέψεις μου και να πω τόσα ώστε να μη φρικάρεις, μιας και δεν είμαστε πλέον μαζί. Μιας και τα όνειρα έπαψαν να παίρνουνε ζωή. Και ξέρεις πόσο δυσκολεύομαι να μην λέω αυτό που αισθάνομαι.
Και όσα "μην" και αν λαμβάνω από τους άλλους για τις σκέψεις μου, ασε με λίγο ακόμα να ελπίζω, ψυχή μου. Να ελπίζω πως μια μέρα θα γυρίσεις...
σχόλια