Ποιός θα διαφωνήσει ότι οι γιορτές είναι πάντα η απόλυτα "σωστή" στιγμή για οικογενειακές συγκεντρώσεις και ατελείωτα φαγοπότια; Και μπορεί όντως όλοι να αναγνωρίζουμε την υπερβολή που μας διακρίνει τέτοιες στιγμές (από τη ποσότητα των εδεσμάτων μέχρι τον αριθμό των παρευρισκομένων στο τραπέζι!), αλλά κατά βάθος είναι μέσα στην ιδιοσυγκρασία μας ως Έλληνες να είμαστε πληθωρικοί στις όποιες κοινωνικο-συναισθηματικές μας εκδηλώσεις!
Με αφορμή, λοιπόν, τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα, συνεπής και φέτος απέναντι στην παράδοση, έκανα ένα ταξίδι μέχρι την Αλεξανδρούπολη, όπου το υπόλοιπο μισό της ευρύτερης οικογένειας περίμενε με ανυπομονησία...εφόσον πλέον λόγω διαφορετικών συνθηκών δουλειάς και ζωής (γενικά), ο καθένας "επέλεξε" και ένα διαφορετικό κόσμο διαμονής...Αγκαλιές, φιλιά, μάτια γεμάτα νέες εμπειρίες..πρόσωπα οικεία, αλλά λίγο πιο γερασμένα από πέρσι...και συ να μετράς τις ομοιότητες και τις διαφορές της κάθε χρονιάς...τις παρουσίες και τις απουσίες...όλα ίδια, μα όλα αλλιώς...
Και έρχεται μετά την Ανάσταση το μεγάλο καθιερωμένο γεύμα...με την μαγειρίτσα..τα βαμμένα αβγά..το άφθονο κρασί...αλλά και τους παραδοσιακούς κεφτέδες (για κάτι παράξενους- σαν και' μένα που δεν τρώνε την μαγειρίτσα)...Έτοιμο το τραπέζι για δώδεκα άτομα, στρωμένο μ' ένα κατάλευκο τραπεζομάντιλο...με το καλό σερβίτσιο και τα κολονάτα ποτήρια να περιμένουν την έναρξη ενός λουκούλλειου γεύματος...Ευχές, γέλια και το κρασί να ρέει ανενόχλητο...καθώς κανείς δεν χρειάζεται να οδηγήσει και τα κρεβάτια όλων είναι σε απόσταση αναπνοής! Γονείς, γιαγιά, θείες, θείοι...και τρεις από τις πέντε ξαδέρφες παρούσες με εμένα πλέον ως τη μεγαλύτερη σε ηλικία....και ακόμα μη παντρεμένη!
Φυσικά...μα φυσικά και κάποια στιγμή το επίκεντρο των γυναικών θα γίνεις εσύ...καλή μου...που νόμιζες ότι ίσως φέτος που πρωταγωνίστρια είναι η ανιψιά σου (που έρχεται από μέρα σε μέρα στον κόσμο μας), εσύ και τα αναπάντητα ερωτήματα γύρω από την προσωπική ζωή σου και τις πολύπλοκες επιλογές σου...θα έμεναν για λίγο στα παρασκήνια..
Όχι...δεν γκρινιάζω και δεν ενοχλούμαι! Όλα με αγάπη λέγονται, όπως έσπευσε να τονίσει μία θεία! Γιατί στα χρόνια τα δικά τους...παντρεύονταν από τα 20...οπότε πώς κανείς να αναλύσει τη δική σου ζωή παρά μόνο μέσα από το πρίσμα των δικών του βιωμάτων.. «Χρειάζεται σοβαρότις… για να μπορέσεις να κάνεις έναν άνδρα να ενδιαφερθεί για’ σένα..Τα χρόνια περνάνε και πρέπει να το βάλετε στόχο… Στα χρόνια μας θα ήσουν σχεδόν γεροντοκόρη», και μετά ένα κοίταγμα όλο νόημα με την ξαδέρφη μου απέναντι! Το κρασί σχεδόν πετάχτηκε από το στόμα μου...και δεν μπορούσα παρά να γελάσω.....να γελάσω με την ψυχή μου....Γιατί μου φάνηκε τόσο υπερβολικά αστείο και σουρεάλ κάποιος στα 32 μου χρόνια να με "βαφτίζει" γεροντοκόρη...
Από χθες το σκέφτομαι ακόμα και δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που σε κάθε εποχή κάνει τους ανθρώπους να σε χαρακτηρίζουν καλότυχο ή ευτυχισμένο ή γεμάτο....Είναι μεγαλύτερη τύχη δηλαδή να έχεις παντρευτεί στα 20 από συνοικέσιο (αν και έχουν βγει πολλά ευτυχισμένα ζευγάρια από αυτή τη διαδικασία....και τώρα που το σκέφτομαι συνοικέσιο δεν θεωρείται πλέον να σου γνωρίσουν κάποιον/α οι φίλοι σου;) από ότι στα 32 από έρωτα; Κι αν όπως λένε όλες οι γιαγιάδες του κόσμου, είναι θέμα τύχης να βρεις το ταίρι που σου ταιριάζει απόλυτα...ως πότε πρέπει να κυνηγάς αυτή την τύχη; Κι αν πάλι, το πάρεις απόφαση να είσαι με κάποιον, τότε παύει πλέον να είναι θέμα τύχης τι θα σου προκύψει στο μέλλον; Και αυτό με την σοβαρότητα...πώς να το εξηγήσω; Σοβαρότητα στις επιλογές; Στον αριθμό των επιλογών; Στο τρόπο διαφήμισης του "προϊόντος";
Το να είσαι μόνος κατ' επιλογή σημαίνει πολλά πράγματα...όλα, όμως, τα ενδεχόμενα έχουν κοινό παρανομαστή: το "εγώ" μας και τις επιταγές του..Φόβος, ανασφάλεια, εγωισμός....κι άλλοτε κακός συντονισμός, απόσταση, όχι επαρκές οικονομικό υπόβαθρο.. Άρα, καταλαβαίνω πόσο δύσκολο και ίσως και ανούσιο είναι να προσπαθήσω να εξηγήσω σε μία θεία για παράδειγμα γιατί εγώ - ακόμα- δεν έχω καταφέρει (γιατί τείνει να θεωρείται επίτευγμα στην εποχή μας!) να βρω αυτό που λένε "τον σωστό άνθρωπο"!
Ποιος, όμως, τελικά είναι ο σωστός άνθρωπος; Και ποια η σωστή στιγμή....για να τον συναντήσεις; Νομίζω την απάντηση την ξέρουμε κατά βάθος όλοι μας....και την βγάζουμε στην επιφάνεια ακριβώς εκείνη τη στιγμή που ανεξάρτητα με την πόλη που μένεις, τα λεφτά που βγάζεις, την ηλικία που είσαι, τα βάρη που κουβαλάς...γίνεται κάτι απότομο και απλά ξυπνάς...από έναν λήθαργο που καιρό σε κρατούσε ίσως κουρασμένο ή αντίθετα σε μία διαρκή υπερένταση σαν άμυνα στην μοναχικότητά σου....Αυτό το απότομο συμβάν χρόνια τώρα ονομάζουμε "έρωτα"... κι αλίμονο όποιον/α πετύχει με τα βέλη του...
Ως εγγονή μίας άλλης Αθηνάς,(η οποία για τα χρόνια της ήταν ιδιαίτερα πρωτοπόρος, εφόσον σε πολύ μικρή ηλικία κλέφτηκε και παντρεύτηκε από έρωτα...και έζησε πραγματικά ευτυχισμένα, παρ' όλη τη φτώχεια και τις στερήσεις στην καθημερινότητάς τους) δεν μπορώ να πάω κόντρα στη φύση μου και να αποδεχτώ κάτι λιγότερο από το απόλυτο (έννοια σχετική για τον καθένα από εμάς)...Για αυτό και οι "αποχωρισμοί"..... παραμένουν αναγκαίοι και αναζωογονητικοί....όταν αυτό που ζεις παύει να είναι μαγεία....και μεταλλάσσεται σε κάτι που μεταλλάσσει το είναι σου...
Οι συμβιβασμοί, όμως, είναι μέσα στο παιχνίδι (αλλιώς δεν υπάρχει και εξέλιξη σε καμία κοινωνικώς ανθρώπινη σχέση)...Το θέμα είναι πόσο βαθιά είσαι έτοιμος/η να βουτήξεις....ή ακόμα καλύτερα, πόσο έτοιμος/η είναι ο/η άλλος/η να σε σώσει....;
Όπως και να' χει...το ουσιώδες παραμένει να είσαι εσύ σταθερός στις επιλογές σου...και να κάνεις την προσευχή σου να σε οδηγούν πάντα σε ωραία μονοπάτια...Αλλά..και σε αδιέξοδο να πέσεις καμία φορά...βάλε όπισθεν και φύγε...Σου επιτρέπεται μία μικρή στάση πάλι στο παρελθόν...αρκεί να μην γίνει σταθμός να μείνεις...και κάποια στιγμή ξεμείνεις....32 και "γεροντοκόρη" .... !
