Καστανόξανθα, κυμματιστά μαλλιά που φτάνουν μέχρι τους ώμους. Σκούρα καφέ μάτια που διαπερνάνε όλα τα τείχη που έχω ανεβάσει, και φυλακίζουν την ψυχή μου σε δευτερόλεπτα. Γυαλιά που ακουμπάνε στην ίσια σου μύτη με τον μικρό, ασημένιο κρίκο, και χρωματίζουν το χωρίς ίχνος μακιγιάζ, καθαρό πρόσωπο σου. Τα χείλη σου, σαν το κόκκινο του ροδιού και όταν τα δαγκώνεις, ακόμη πιο κόκκινα. Ρούχα πάντοτε καλοσιδερωμένα και άρωμα ακριβό.
Στο κρεβάτι γυμνή. Οι μύες σου εμφανείς. Παντού. Το τονωμένο σώμα σου σαν άγαλμα από γλύπτη ελληνορωμαϊκής εποχής. Όλα πάνω σου ταιριάζουν, συνθέτουν τον πιο ωραίο πίνακα που έχω δει. Έναν πίνακα που μου δημιουργεί αμέτρητα συναισθήματα αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται προσπάθεια να δω τι κρύβεται πίσω απ'το μυστήριο. Είσαι Ιχθύς στο ζώδιο, αν και μου είπες ότι δεν πιστεύεις σ'αυτά. Ούτε σε κανένα Θεό πιστεύεις. Άσε μ'εμένα να πιστεύω στο Θεό που σε έστειλε κοντά μου, και σε αυτόν που σε πήρε.
Αυτή είναι λοιπόν η πρώτη και τελευταία μου προσπάθεια να σου πω όσα δεν σου είπα. Είπες να μη σε ψάξω και εγώ σαν το πιο πιστό σκυλί υπάκουσα. Μου τελείωσε όμως αυτή η υπακοή.
Κυρίως γιατί μου έφαγε το είναι, μου κατασπάραξε τη ψυχή και τώρα πλέον δεν έχω τίποτα να χάσω. Δεν ξέρω καν αν θα το διαβάσεις ποτέ. Ίσως σ'το στείλει κάποιος γνωστός ή το βρεις τυχαία. Εγώ οφείλω να προσπαθήσω. Με συγχωρείς.
Αθήνα, 14 Οκτωβρίου 2017
σχόλια