Όνειρο ζωής ήταν πάντα να καταφέρω να φύγω από αυτό το νησί και απλά να πάω κάπου, όπου δεν θα με ξέρει κανείς, δεν θα ξέρω κανέναν και να ξεκινήσω κάτι καινούριο. Ήθελα να αφήσω πίσω ότι με σκότωνε επί 18 χρόνια και να χτίσω κάτι νέο. Να βάλω νέα θεμέλια και να ξεκινήσω να χτίζω την ζωή μου από το μηδέν. Έχοντας πάνω στην πλάτη μου μια διαλυμένη οικογένεια και μια ανισόρροπη ζωή, θα έλεγε κανείς πως το ξεκίνημα που ήθελα να κάνω ήταν η καλύτερη λύση.Έφυγα. Μετά από πολλά βάσανα και τρεξίματα τα κατάφερα και έφυγα. Μπορεί να μην κατόρθωσα να πάω και πολύ μακριά, αλλά η πόλη που με φιλοξένησε και συνεχίζει να με φιλοξενεί έχει γίνει κατά κάποιο τρόπο η άγκυρά μου. Όλη αυτή η ανεξαρτησία και η αυτονομία με έχει κάνει να δω τα πράγματα από μια άλλη, πιο καθαρή οπτική. Όχι, τα πράγματα δεν είναι πάντα ειδυλλιακά αλλά διαμόρφωσα έναν χαρακτήρα πιο δυνατό. Όπλισα την ψυχή μου με άμυνες που σπάνια έπεφταν πια και σταμάτησα να τα περιμένω όλα από το Σύμπαν. Όχι βέβαια πως το έκανα ποτέ, απλά απέκτησα πλέον μια άλλη γνώμη για τους στόχους μου και για το πως πρέπει να κινηθώ για να τους υλοποιήσω.
Και θα έλεγε κανείς πως έπρεπε να είμαι ευτυχισμένη. Έπρεπε να χαμογελάω γιατί πάνω από όλα κάνω αυτό που αγαπώ. Σε λίγο παίρνω το πτυχίο μου, κάνω ένα επάγγελμα που υπεραγαπώ και ασχολούμαι με πράγματα που με κάνουν να νιώθω γαλήνια και ευτυχισμένη. Γιατί λοιπόν δεν νιώθω έτσι; Γιατί μονίμως νιώθω πως δεν το αξίζω όλο αυτό;
Θα σας πω εγώ γιατί. Μετά από πολύ ψάξιμο και πολλές φιλοσοφημένες κουβεντούλες και αράγματα με τους φίλους, το βρήκαμε το πρόβλημα. Είμαι μόνη σε όλο αυτό. Και η μοναξιά τελικά είναι ένα ύπουλο θηλυκό!
Σε τρώει αργά και βασανιστικά μέχρι να μην απομείνει τίποτα άλλο παρά το κουφάρι σου. Να σας πω την αλήθεια, αρχικά δεν συμφωνούσα καθόλου με όλες αυτές τις "θεωρίες". Υποστήριζα με πάθος και σθένος πως δεν είμαι μόνη.
Έχω τους φίλους μου, όχι πολλούς αλλά έχω. Φίλους που ξέρω πως θα τρέξουν με την πρώτη δυσκολία μου. Φίλοι που μου έχουν σταθεί στις πιο περίεργες, δύσκολες, μίζερες, χαρούμενες, τρελές φάσεις της ζωής μου.
Έχω τον φίλο μου. Καταλαβαίνετε τι εννοώ. Φίλος φίλος. Δεν θέλω να πω γκόμενος, γιατί αυτή η λέξη δεν μου αρέσει. Αλλά νομίζω το πιάνετε και έτσι. Έχω που λέτε τον Β. μου. Δεν είναι πολύς ο καιρός που έχει μπει στην ζωή μου αλλά αυτό δεν έχει και κάποια ιδιαίτερη σημασία μιας και είναι λες και τον ξέρω όλη μου την ζωή. Μέσα σε αυτό το μικρό διάστημα μου έμαθε πράγματα, με έκανε να εκτιμώ πράγματα που είχα ξεχάσει πως υπάρχουν. Μου θύμισε πως είναι να γελάμε, δίπλα του συνειδητοποίησα πόσο πολύ είχα απομακρυνθεί από τους ανθρώπους. Μου έδειξε πως δεν είναι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις καταδικασμένες. Έμαθα να του μιλάω, να χαίρομαι με μικρά, καθημερινά πράγματα όπως ένα φιλί, μια αγκαλιά, μια καλημέρα και μια καληνύχτα. Έμαθα να δίνω σημασία σε χαζομάρες και το βασικότερο, πήρα πίσω όλη μου την χαμένη έμπνευση. Είναι από τους λίγους ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω δυνατή και ζωντανή και τον ευχαριστώ.
Οπότε είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς γιατί να νιώθω έτσι όταν έχω δίπλα μου τέτοιους ανθρώπους. Σας είπα. Μετά από πολλές κουβέντες και φυσικά πάρα πολλές σκέψεις κατάλαβα ποια είναι η πηγή της θλίψης μου και όλων γενικότερα των ψυχολογικών μου -και δεν είναι και λίγα.
Οικογένεια!!
Πίστευα και πιστεύω στο θεσμό της οικογένειας. Είναι ότι πιο σημαντικό έχει ένας άνθρωπος στην ζωή του. Η άποψή μου πάνω σε αυτό το θέμα δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Απλά πλέον έχω αλλάξει λίγο τον τρόπο σκέψης μου. Για παράδειγμα, έχω πλέον πειστεί πως κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να κάνουν ποτέ οικογένεια. Βασικά όχι δεν πρέπει, απλά δεν είναι φτιαγμένοι. Καλή ώρα ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου.
Θυμάμαι, ένα πράγμα να μου λένε όλοι πριν φύγω σαν φοιτήτρια πριν δύο χρόνια. "Θα νοσταλγείς την οικογένεια και θα χαίρεσαι να γυρίζεις πίσω σε γιορτές ή σε διακοπές". Τότε νόμιζα πως ίσως υπήρχε έστω και μια μικρή περίπτωση να έχουν δίκαιο. Τώρα; αναρωτιέμαι πως γίνεται κάποτε να τους πίστεψα. Σας ξαναλέω. Μου αρέσει η οικογένεια με την προϋπόθεση βέβαια πως δεν γίνεται θηλιά στον λαιμό.
Δεν είναι από τα άμεσα σχέδιά μου μια οικογένεια, αλίμονο δηλαδή, πρόσφατα έκλεισα τα 21 και δεν σκοπεύω ούτε μάνα να γίνω από τώρα ούτε γάμο να κάνω. Σε μερικά χρόνια ναι. Όχι ακόμα αλλά δεν το αποκλείω κιόλας. Βέβαια, όλα αυτά υπό κάποιες προϋποθέσεις. Να έχω μια σταθερή δουλειά, μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου που να μην κρέμεται από μια κλωστή λόγω ενοικίου και φυσικά έναν άνθρωπο δίπλα μου που να ξέρει τι θέλει από την ζωή του. Ο πατέρας του παιδιού μου ΠΡΈΠΕΙ να είναι δίπλα του ασχέτως της σχέσης που θα έχουμε διαμορφώσει εμείς οι δύο.
Απλά, η δική μου η οικογένεια δεν θα τραβήξει αυτά που ζω εγώ. Είναι τόσο παράλογο να το θέλω αυτό; Είναι περίεργο να θέλω μια σωστή, υγιής οικογένεια;
Έχω έρθει για το Πάσχα στους δικούς μου και πραγματικά νιώθω πως περισσότερες ώρες της ημέρας κλαίω παρά γελάω. Λες και η ζωή μου μαζί τους είναι μια μόνιμη κηδεία. Αδέρφια να μου χτυπούν σε καθημερινή βάση πως δεν είμαστε 1ΟΟ% αδέρφια μιας και είμαστε ετεροθαλή, ένας πατριός που αγγίζει τα όρια της αηδίας με την τυπική του στάση και μια μάνα που δεν καίγεται ιδιαίτερα για την κόρη της. Δεν ρώτησε αν βρήκα τα λεφτά για το νοίκι, που τα βρίσκω τόσους μήνες, δεν ρώτησε αν δουλεύω ή αν έχω λεφτά για την σχολή, δεν ρώτησε αν υπάρχει φαγητό στο ψυγείο μου στο διαμερισματάκι μου, δεν ρώτησε αν είμαι ευτυχισμένη με εκείνον.
Δεν πειράζει. Πραγματικά πλέον είναι κάτι που έχω συνηθίσει. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πονάω. Αλλά δεν ξεσπάω. Ξέρω πως είναι μάλλον βλακεία να κρατάω όλο τον πόνο μέσα μου. Ένας φίλος μου είχε πει πως αν δεν κλάψεις δεν θα ξεθυμάνεις. Σωστός αλλά πόσο πια να κλαίω; Κουράστηκα.
Και έτσι απλά υπομένω και περιμένω. Σε δύο μέρες θα ξαναγυρίσω στα αγαπημένα και στα όμορφα, αλλά μετά τι γίνεται; Κάποια στιγμή θα πρέπει να επιστρέψω στην μιζέρια και στα ψυχοφάρμακα. Και η φοιτητική ζωή έχει την ημερομηνία λήξης της. Δυστυχώς.
Ή μπορεί και όχι....;)
