Ησυχία. Μουσική παίζει χαμηλά. Μια χαραμάδα της πόρτας μου υπενθυμίζει την ύπαρξη της ζωής έξω απ' το δωμάτιο. Υπάρχουν στιγμές που κάθομαι ώρες πολλές χωρίς να κάνω τίποτα. Αχνοσκέφτομαι, υπάρχω; Υπάρχω σίγουρα σαν χάος. Μπερδεμένες οι σκέψεις, κάποιες με πνίγουν, άλλες μου δίνουν ζωή. Επιθυμίες ανεκπλήρωτες ή και ολοκληρωμένες ηχούν στην μνήμη μου. Ένα ρολόι τοίχου χτυπάει ατελείωτα και με αποσυντονίζει δεν το βγάζω όμως από το δωμάτιο γιατί σπάει την σιωπή του εαυτού μου. Είναι σιωπή;
Έχω την τρέλα για να ζήσω αλλά δεν ξέρω πως. Μένω ακίνητη, ασάλευτη, κοιτάζοντας γύρω μου το γαλάζιο δωμάτιο. Σκέφτομαι θα σηκωθώ και θα κάνω πράγματα γιατί υπάρχει μέσα μου ένα συναίσθημα που βράζει και ζητά να εξωτερικευτεί. Παραμένω έτσι όπως ήμουν σαν να μην μπορώ να επικοινωνήσω με το υπόλοιπο σώμα μου. Δεν ξέρω αν είμαι δυνατή, αν είμαι ώριμη να αντιμετωπίσω την ζωή. Μερικά γεγονότα, καταστάσεις, μικρές αλλαγές ή ανατροπές με έχουν στριφογυρίσει και αδυνατώ να αποφασίσω αν θα τα κοιτάξω κατάματα ή απλά θα γυρίσω την πλάτη μου. Αυτές οι αποφάσεις είναι τόσο δύσκολες, με αγχώνουν! Η καθημερινότητα αλλάζει συνεχώς και τρέχει είτε για να προλάβει είτε για να κρυφτεί. Λέω πως αγαπάω κάποιους ανθρώπους και το λέω με χαρά. Θα παραδεχτώ όμως πως φοβάμαι να τους χάσω γιατί με ολοκληρώνουν και είναι επίπονο να ζήσω χωρίς αυτούς. Συνηθίζεις στην όμορφη και ευτυχισμένη σου ζωή και τότε έρχεται η ανατροπή και σε χτυπά! Σε προκαλεί ίσως να κερδίσεις νέες εμπειρίες, να βρεις το θετικό εκεί που δεν υπάρχει και να μάθεις να στέκεσαι όρθιος.
Παρ' όλα αυτά, σου παίρνει χρόνο να την αποδεχτείς και να προσαρμοστείς. Οι μικρές και μεγάλες αλλαγές, ο τρόπος που θα τις αντιμετωπίσουμε, θα τις δεχτούμε ή θα τις αρνηθούμε, καθιερώνουν την προσωπικότητά μας, την αναπτύσσουν.
Το σχολείο μου αρέσει. Είναι το δεύτερο σπίτι μου ακόμα και όταν με κουράζει και η παρουσία μου είναι εξαναγκασμένη. Χτυπάει το ξυπνητήρι και δεν θέλω ολοκληρωτικά να σηκωθώ όμως δεν αντιστέκομαι πολύ, έχω άλλη επιλογή εξάλλου; Μια «Καλημέρα» στα χείλη ενός παιδιού στην είσοδο, ένα δευτερόλεπτο που θα σε κοιτάξει ο ήλιος κατάματα, ένα αστείο, αρκούν για να πάρεις κουράγιο στο άκουσμα του κουδουνιού. Πρώτη ώρα στην τάξη και όλοι είναι χαμένοι στον κόσμο τους. Κάποιος χαμογελάει μόνος, άλλος κοιμάται, δυο κορίτσια συζητάνε, κάποιος γέλασε, φταρνίστηκε. Χάος! Λίγοι συγκεντρώνονται και προσέχουν σε όλη την διάρκεια του μαθήματος. Είναι δύσκολο να συγκρατήσεις το μυαλό από τα διάφορα ψυχικά ερεθίσματα εντάσσοντάς το στην τάξη.
Κύρια ερεθίσματα, ο έρωτας, το φαγητό και ο ύπνος. Ποια μαθηματικά; Ποιος πίνακας; Τι ησυχία; Όλα είναι μακρινά, σβησμένα στη σκέψη του φιλιού, του βλέμματος. Νομίζω διακρίνω το όνομά μου στις βουές και ξυπνάω απότομα. Γνέφω καταφατικά, «Συμφωνώ, ναι, ναι» απαντώ και ξαναχάνομαι. Το διάβασμα γίνεται και δεν γίνεται. Ανησυχούν οι γονείς, ανησυχούν οι καθηγητές, ανησυχούμε λίγο και εμείς. Έχουμε όνειρα για το μέλλον μας όμως τα όνειρα δεν αρκούν στην Ελλάδα, στον κόσμο όλο. Μας μένει η νύχτα με το απαλό της το ταξίδι. «όμως τη νύχτα, όπως λέει ο Χατζιδάκις, δεν τους πιάνει ο ύπνος κι όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν». Καλή ακρόαση!
