Συναισθήματα καλά κρυμμένα μέσα μας, λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ κι ένα γιατί να μας βασανίζει. Γιατί δε μιλήσαμε την ώρα που έπρεπε; Γιατί ανεχτήκαμε όσα μας πείραξαν; Γιατί μένουμε σιωπηλοί ενώ έχουμε τόσα να πούμε; Καμία απάντηση.
Ζούμε λένε σε μια εποχή που νιώθουν λίγοι, λίγοι και εκλεκτοί γιατί οι πολλοί ασχολούνται με τα προβλήματα τους, αδιαφορώντας για τα συναισθήματα τους. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι έτσι. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που δεν αισθάνονται κι έχουν γίνει κενοί, επειδή κάποιος, κάπου, κάποτε τους άδειασε. Υπάρχουν κι αυτοί βέβαια που εκφράζουν ανεπιφύλακτα τα συναισθήματα τους, χωρίς φόβο κι αυτοί ζουν πραγματικά. Οι υπόλοιποι κρύβονται πίσω από τις λέξεις χωρίς ποτέ να μιλήσουν ανοιχτά για όσα υπάρχουν μέσα τους. Ο φόβος της απόρριψης είναι το μεγάλο εμπόδιο. Τρομάζουν στην ιδέα πως αν ανοιχτούν σε κάποιον εκείνος θα αδιαφορήσει ή θα τους πληγώσει κι έτσι προτιμούν να σιωπούν.
Όποιος έχει σκοπό να σε πληγώσει θα το κάνει έτσι κι αλλιώς είτε ανοιχτείς είτε όχι. Κομμάτια μπορεί να σε κάνει από τη μια μέρα στην άλλη. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει ξέρει δεν ξέρει τι νιώθεις εσύ θα είσαι ένας διαλυμένος άνθρωπος. Άρα, δε μιλάμε όχι επειδή φοβόμαστε μήπως πληγωθούμε αλλά γιατί δε θέλουμε να δείξουμε ότι μας πλήγωσαν. Τόσο εγωιστές είμαστε και τόσο σαδιστές θεωρούμε τους άλλους, αφού πιστεύουμε πως ο πόνος μας θα τους δώσει χαρά.
Αισθανόμαστε με όλη η δύναμη της ψυχής μας, είμαστε έτοιμοι να κάνουμε θυσίες για έναν άνθρωπο που νοιαζόμαστε και δεν τολμούμε να πούμε ένα 'σ' αγαπώ', ένα 'μου λείπεις' ένα 'νιώθω μόνη μακριά σου'. Σ' αυτή την εποχή ζούμε λοιπόν σ' αυτή που η σιωπή κυριαρχεί, που δεν τολμούμε να διεκδικήσουμε όσα επιθυμούμε, που επιλέγουμε να χάσουμε παρά να προσπαθήσουμε.
