Την τελευταία φορά που έπιασα χαρτί και μολύβι ήτανε για να γράψω άλλο ένα κείμενο αφιερωμένο σε κείνον. Σ' εκείνον που ήταν δικός μου χωρίς να είναι, που μου έδειξε τι σημαίνει έρωτας, και τώρα, ενώ βρίσκεται στην άλλη άκρη του πλανήτη, ακόμη κατέχει μία θέση στην καρδιά και τη σκέψη μου. Θα τον θυμάμαι πάντα, μα σήμερα το θέμα δεν είναι εκείνος. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό.
Σήμερα, θέλω να γράψω για σένα που μου προκαλείς ένα τεράστιο χαμόγελο όποτε επισκέπτεσαι το μυαλό μου. Υπάρχουν μάλιστα μέρες κατά τις οποίες δεν φεύγεις στιγμή απ' αυτό. Είναι οι μέρες εκείνες που δεν σε βλέπω καθόλου γιατί έχει έρθει εκείνη ή λείπεις εσύ για να την επισκεφτείς. Μην με παρεξηγήσεις, χαίρομαι για σένα, θέλω να είσαι ευτυχισμένος. Απλώς, αναρωτιέμαι εάν όντως είσαι. Θα μου πεις, πως σου ήρθε αυτό;
Υπάρχουν νύχτες (οι περισσότερες) που με φέρνεις σπίτι και απλά ψάχνω ένα τρόπο να μπορέσω να σου δώσω ένα φιλί. Ένα φιλί. Και να σου πω, πως δεν καταλαβαίνω με ποιον τρόπο είναι αυτό εφικτό, μα σε αγαπάω πολύ.
Τις πράξεις μας, τα λόγια μας τις περισσότερες φορές μπορούμε να τα ελέγξουμε. Τα μάτια όμως λένε άλλα. Τα δικά σου μάτια λοιπόν, μου μιλάνε συχνά και μου λένε πως ενδιαφέρεσαι για μένα, κρύβουν συχνά και μία δόση πικρίας. Μπορεί να είναι σκέψεις και αυταπάτες δικές μου, που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα αλλά υπάρχουν για να μου δίνουν την ψευδαίσθηση της ελπίδας. Γιατί, οφείλω να σου ομολογήσω, πως κάθε φορά που με κοιτάς ενώ τραγουδάς, σε κάθε σου αγκαλιά, η δική μου καρδιά χτυπάει σαν να είμαι δρομέας σε μαραθώνιο, έτοιμη να σπάσει. Δεν ξέρω αν δεν το έχεις καταλάβει, ή αν κάνεις πως δεν το κατάλαβες, μα υπήρξαν στιγμές – δύο, εάν δεν απατώμαι - όπου με αποκάλεσες μωρό μου. Η τελευταία και πιο πρόσφατη έχει σφηνώσει στη σκέψη μου και με βασανίζει μέρα νύχτα.
Υποθέτω πως σου ξέφυγε, μα ξέρεις τι λένε: «Γλώσσα λανθάνουσα, την αλήθεια λέει». Άραγε, ποια να είναι η δική σου αλήθεια; Ίσως να μην μάθω, ίσως και να είναι προτιμότερο γιατί μπορεί να απέχει πολύ από αυτήν που θα ήθελα να ακούσω. Δεν έχει σημασία. Εγώ νιώθω την ανάγκη να σου αποκαλύψω τη δική μου.
Ξυπνάω πολλά πρωινά και προσπαθώ σαν μικρό παιδί να σκαρφιστώ μία δικαιολογία ώστε να μπορέσω να σε δω γιατί μου έλειψε η φωνή σου. Υπάρχουν νύχτες (οι περισσότερες) που με φέρνεις σπίτι και απλά ψάχνω ένα τρόπο να μπορέσω να σου δώσω ένα φιλί. Ένα φιλί. Και να σου πω, πως δεν καταλαβαίνω με ποιον τρόπο είναι αυτό εφικτό, μα σε αγαπάω πολύ. Καθετί που κάποτε μπορεί να μου έμοιαζε «άσχημο» πάνω σου, τώρα έχει εξαφανιστεί και το μόνο που μπορώ να δω στα μάτια σου είναι η δική μου ευτυχία. Αλήθεια σου λέω, ό,τι ευχόμουν να βρω, το είδα σε σένα, απλά ήταν αργά.
Κάπως έτσι παρασύρθηκα σε κλισέ ατάκες και μελό καταστάσεις και ξέχασα να σου πω το πιο σημαντικό. Εχθές το βράδυ ήρθες για πρώτη φορά – απ' όσο μπορώ να θυμηθώ – στ' όνειρό μου. Ήρθες ήρεμος και χαμογελαστός, κάθισες σε μία καρέκλα και με πήρες αγκαλιά. Δεν σταμάτησες να με φιλάς. Έτσι σε θέλω. Να μ' έχεις αγκαλιά και να με φιλάς μέχρι να μας πάρει ο ύπνος.
Μαζί σου νιώθω πως θα μπορούσα να κατακτήσω τον κόσμο όλο. Προς το παρόν όμως μαθαίνω πως είναι ο έρωτας ο πλατωνικός. Δεν εννοώ τον έρωτα χωρίς ανταπόκριση ή δίχως ερωτική επαφή, αλλά τον έρωτα για τον οποίο μιλούσε ο Πλάτωνας, τον θείο έρωτα.
σχόλια