Το είχα ξεχάσει. Είχα εξάλλου συμμετάσχει ξανά στο διαγωνισμό αυτό και δεν είχα κερδίσει το βραβείο. Όχι, η λέξη «κερδίσει» δεν είναι σωστή, γιατί κανονικά δεν υπάρχει τύχη σε αυτά, ούτε άλλοι παράγοντες, μόνο η προσπάθεια του καθενός. Η κριτική επιτροπή με συγκεκριμένα κριτήρια αποφάσιζε κάθε φορά πoια έργα άξιζε να διακριθούν και ποια όχι. Δεν πειράζει είχα πει την πρώτη φορά, εγώ συμμετέχω για την εμπειρία. Και έτσι ήταν. Πήγα σε εκείνη την απονομή και άκουσα τα άλλα βραβευμένα κείμενα. Κάποια ήταν εξαιρετικά πράγματι και άλλα όχι και τόσο. Όλα πάντως είχαν το ενδιαφέρον τους.
Αυτή τη δεύτερη φορά, έγραψα ένα κείμενο σχετικά με μια βιωματική ιστορία, που με είχε συναρπάσει και βαθύτατα πληγώσει και νόμιζα ότι θα μπορούσε να αφορά κι άλλους. Έστειλα όπως προβλεπόταν τη συμμετοχή μου και μετά από κάμποσους μήνες με κάλεσαν επανειλημμένα με μήνυμα στον υπολογιστή για να παρευρεθώ στην τελετή απονομής των βραβείων. Εκεί άρχισαν να μου μπαίνουν οι φυτιλιές. Λες να είναι τόσο επίμονοι και ευγενικοί επειδή έχω διακριθεί; Σκέφτηκα αυτή τη φορά. Και όπως ερχόταν αυτή η ματαιόδοξη σκέψη έτσι την απωθούσα. Δεν είμαι καθόλου εγώ έτσι. Αν πίστευα στο θεό θα έλεγα ότι ο διάολος μου βάζει πειρασμούς με αυτές τις σκέψεις. Σιγά μη διακριθώ εγώ! Να θυμάσαι, έλεγα στον εαυτό μου, ότι γράφεις γιατί πρώτον σου αρέσει και έπειτα γιατί ίσως με αυτά που γράφεις μπορείς να επηρεάσεις θετικά ή να προβληματίσεις τους γύρω σου. Έλα όμως που μέσα μου άρχισε να εκκολάπτεται η κρυφή ελπίδα της διάκρισης.
Ήταν κάπως αστείο. Εγώ που όπου πάω καθυστερώ, έφτασα νωρίτερα στο χώρο της βράβευσης. Μπήκα μέσα και κοίταζα τους πάντες γύρω μου σαν να με αναγνώριζαν, σαν να ήξεραν εκείνοι ποια είμαι εγώ. Έπιασα μια καλή θέση, κάλεσα τον σερβιτόρο, του είπα ότι έχω λάβει μέρος στον διαγωνισμό και περίμενα να με ρωτήσει το όνομά μου για να επιβεβαιώσει ότι εγώ ήμουν η «νικήτρια». Ωχ! Λάθος λέξη δεν υπάρχουν νικητές σε τέτοιου είδους διαγωνιστικές φιλολογικές εκδηλώσεις. Στον πόλεμο υπάρχουν νικητές και νικημένοι και κατά τη γνώμη μου υπάρχουν μόνο νικημένοι. Και οι «νικητές» ακόμα έχουν τόσα χάσει μέσα από την εξολόθρευση του αντιπάλου, ώστε τους λογαριάζω νικημένους. Εδώ εθελοντικά κάποιοι άνθρωποι μπήκαν στον κόπο να γράψουν τις σκέψεις τους και αυτό και μόνο είναι νίκη. Τέλος πάντων, παρήγγειλα κρασί για να γιορτάσω με τον αγαπημένο μου την πρώτη αυτή αναγνώριση των γραπτών μου από μια έγκριτη επιτροπή και περίμενα να γίνουν οι ανακοινώσεις. Ήπιαμε δεύτερο ποτήρι κρασί περιμένοντας να ακούσουμε όλα τα ονόματα και να διαβαστούν κάποια διηγήματα. Ευτυχώς η εκδήλωση ολοκληρώθηκε πριν καταντήσουμε και οι δυο αλκοολικοί. Το όνομά μου εννοείται ότι δεν ακούστηκε για άλλη μια φορά. Διαβάστηκαν και πάλι κάποια διηγήματα που ήταν ενδιαφέροντα και άλλα λιγότερο. Έτσι είναι με τον γραπτό λόγο και με όλα τα πράγματα. Δεν αρέσουν όλα σε όλους. Οι Ισπανοί λένε ότι « τα χρώματα είναι για τα γούστα».
Απογοητεύτηκα, είναι αλήθεια, προς στιγμή, αλλά δεν αποθαρρύνθηκα.
Θα ξαναγράψω και πάλι και πάλι. Η διάκριση δεν είναι πάντα για καλό. Πόσοι έχουν επαναπαυτεί σε δάφνες και μετά δεν ξαναέγραψαν τίποτε άλλο και έχουν να το λένε: «έχω πάρει κάποτε βραβείο για ένα διήγημά μου στον τάδε διαγωνισμό.» Όχι! Δε θέλω τα βραβεία και τα μεγάλα λόγια, που θα με καθηλώσουν σε κάποιο αραχνιασμένο θρόνο. Εγώ προτιμώ να χαράσσω στο χαρτί τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου αναζητώντας, ένα μάτι και ένα αυτί να με συμπονέσουν, όχι να με λυπηθούν, ούτε να με αποθεώσουν. Όχι! Μόνο να ακουμπήσει κάποιος τη δική του σκέψη πάνω στη δική μου και αυτό να γεννήσει μιαν άλλη σκέψη και άλλες πράξεις. Αυτό είναι το βραβείο για εμένα! Έτσι θα νιώθω την επιτυχία της γραφής μου όταν αυτό που έχω γράψει, κάποιος το διαβάσει και νιώσει ότι τον αφορά.
Δε γύρισα στο σπίτι μου με κατεβασμένο κεφάλι, ούτε με σπασμένα φτερά. Αντιθέτως τροχίστηκε η θέλησή μου για τον επόμενο διαγωνισμό με στόχο όχι την βράβευση, αλλά όλη τη διαδικασία της γραφής, της δοκιμής, της αναζήτησης πνευματικών συνοδοιπόρων.
