(Απάντηση στο Πρέζα με θέα τη Νομική)
Για άλλη μια φορά, με τελευταίο το ως άνω αναφερόμενο άρθρο της Lifo, διάβασα άλλο ένα δριμύ κατηγορώ ευαισθησίας απέναντι στα τεκταινόμενα στο παρκάκι μπροστά από τη Νομική Σχολή Αθηνών. Όλα τα άρθρα είτε δημοσιογραφικής είτε προσωπικής φύσεως καταδικάζουν το φαινόμενο και καλούν για ευαισθητοποίηση των αρμοδίων σχετικά με το ζήτημα αυτό. Σε καμία περίπτωση δεν καταθέτουν κάποια προσωπική αντίληψη, έστω και από την οπτική γωνία του μεμονωμένου κοινωνού, για το πώς θα ήταν δέον να αντιμετωπισθεί η όλη κατάσταση.
Σε κάθε περίπτωση για να μην οδηγηθούμε σε λύσεις, περιεχόμενου καθαρά προεξαγγελτικού, πρέπει, φρονώ, να οδηγηθούμε σε μια σφαιρική θεώρηση του φαινομένου των ναρκωτικών στην Ελληνική κοινωνία, γιατί το πρόβλημα δεν αφορά μόνο το παρκάκι της Νομικής. Σχετικό επιχείρημα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι το παράδειγμα της Ομόνοιας. Έτσι, λοιπόν, πριν μερικά χρόνια κάποιος ''φαεινός'' νους συνέλαβε την ιδέα ότι για το πρόβλημα των ναρκωτικών ευθύνεται η Ομόνοια ή περιορίζεται μόνο στην Ομόνοια. Έτσι μετά από συνεχόμενες δράσεις της Αστυνομίας η Ομόνοια ''καθάρισε''. Και φυσικά, κατά παγία Ελληνική τακτική, το πρόβλημα απλά μεταφέρθηκε στους πιο κάτω δρόμους και φυσικά και στο περί ου ο λόγος παρκάκι της Νομικής. Οπότε θέλουμε μια λύση τύπου Ομόνοιας και για τη Νομική;
Η αλήθεια είναι ότι τόσο η Ελληνική Κοινωνία όσο και η συντεταγμένη Ελληνική Πολιτεία δεν είναι εξοικειωμένες με το φαινόμενο των ναρκωτικών, ελλείψει σχετικών προσλαμβανουσών όλα τα προηγούμενα χρόνια. Φυσικά και το πρόβλημα υπήρχε, αλλά ποτέ δεν εκτέθηκε επαρκώς παρά μόνο με επί του προχείρου αφοριστικές δηλώσεις και εξαγγελίες. Κάπως έτσι για άλλη μια φορά η Ελληνική Κοινωνία πιάστηκε εξ απήνης και σε αυτό το ζήτημα, καθώς όπως φαίνεται η οικογενειακή παραίνεση πιπίλα ''Μην πάρεις ναρκωτικά είναι κακό'' δεν βοηθά και ιδιαίτερα. Ενδεικτικό είναι η ελεύθερη κατακόρυφη άνοδος της χρήσης ναρκωτικών στη χώρα μας. Άρα σίγουρα για τα ναρκωτικά δεν ευθύνεται ο ''εκφυλισμός'', όπως λέγουν μερικοί, του θεσμού της οικογένειας. Περισσότερο μάλλον υπεύθυνος εμφανίζεται ο θεσμός της εκπαίδευσης, ο οποίος, κυριολεκτικά, κατά την προσφιλή δημώδη ρύση, περνάει και δεν ακουμπάει το θέμα των ναρκωτικών. Αδιαμφισβήτητα αν υπήρχε σχετικό οπτικοακουστικό υλικό, το οποίο θα προβαλλόταν χωρίς λογοκρισία στους μαθητές του Δημοτικού σίγουρα η αποτύπωση των καταστροφικών συνεπειών, ειδικά στον εύπλαστο παιδικό νου, θα ήταν καθοριστικής σημασίας για την μετέπειτα αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού από τον άτομο. Βέβαια δυνάμει τόσο της Αριστερής όσο και της Δεξιάς ηθικολαγνίας απέχουμε έτη φωτός από την παραγωγή και προβολή τέτοιου οπτικοακουστικού υλικού.
Και έτσι απουσία του υλικού αυτού ξαναγυρνάμε στο περιβόητο παρκάκι της Νομικής. Και το πρόβλημα παραμένει : Τι πρέπει να γίνει τόσο στην κατεύθυνση προστασίας των εξαρτημένων ατόμων όσο και της ασφάλειας των εκατοντάδων φοιτητών και πολιτών που διασχίζουν κάθε μέρα το εν λόγω παρκάκι. Η λύση σε κάθε περίπτωση που πρέπει να δοθεί πρέπει να είναι οριστική, καθοριστική και κυρίως προληπτική. Αλλιώς για άλλη μια φορά θα βάλουμε τη σκόνη κάτω από το χαλί. Προς αυτήν την κατεύθυνση έχουν διατυπωθεί δύο απόψεις μια Φιλελεύθερη και μια Συντηρητική. Η Φιλελεύθερη προτάσσει την πλήρη αποποινικοποίηση των ναρκωτικών στα πλαίσια της προσωπικής ελευθερίας και ευθύνης. Στον αντίποδα η Συντηρητική προτάσσει την πλήρη αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου και έναν ατέρμονο πόλεμο ενάντια στα ναρκωτικά (war on drugs) στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας.
Πάντως καμία από τις προτεινόμενες λύσεις δεν φαίνεται να δίνει επαρκή λύση στο ζήτημα με το παρκάκι της Νομικής. Η πρώτη λύση είναι ακριβώς η ανασφαλής κατάσταση που βιώνουμε όλοι καθημερινά, ενώ η δεύτερη θα σήμαινε μια υπέρμετρη αστυνομική παρουσία τη στιγμή που το έμψυχο δυναμικό της Ελληνικής Αστυνομίας έχει να αντιμετωπίσει σωρεία εγκληματικών πράξεων και σίγουρα δεν μπορεί απλά να νταντεύει ένα παρκάκι μόνο και μόνο επειδή είναι ''βιτρίνα'' λόγω θέσης. Γιατί τότε τι θα γίνει με τα άλλα μη κεντρικά παρκάκια. Για να μην αναφέρουμε και την ''ψυχροπολεμική'' κατάσταση που θα διαμορφωθεί μπροστά από τη Νομική, ελέω ''ασύλου''. Αυτό που θέλουμε είναι μια σύνθεση λύσεων που θα σέβεται τόσο τον χρήστη όσο και τους πολίτες. Ίσως ένα needle park στα πρότυπα της Ελβετίας να είναι η λύση, πάντα εκτός αστικού ιστού, με παράλληλη ύπαρξη κοινωνικών λειτουργών και ιατρών που θα είναι έτοιμοι να συνεισφέρουν με σεβασμό προς την κατεύθυνση απεξάρτησης των χρηστών.
Εν κατακλείδι το ζήτημα των ναρκωτικών λόγω της εγγενούς πολυπλοκότητας του δεν λύεται με παρωπίδες, αφορισμούς και ευχολόγια. Είναι ένα σύνθετο ζήτημα δύο κατευθύνσεων, την κατεύθυνση προστασίας της δημόσιας υγείας και ασφάλειας από τη μία και της προστασίας της υγείας και της αξιοπρέπειας του χρήστη από την άλλη. Μόνο αν λάβουμε σοβαρά αυτές τις δύο παραμέτρους θα λύσουμε το πρόβλημα του ''Πάρκου Της Μασσαλίας''.
σχόλια