Βράδυ περπατώντας έξω απ΄τη Νομική, κατηφορίζοντας προς Πανεπιστημίου... Σίγουρα δε περνάνε χαρούμενες σκέψεις απ΄το μυαλό σου μ' αυτή μου τη περιγραφή. Λογικό. Θα έχεις παρατηρήσει κι εσύ τον κόσμο που τριγυρνάει σε αυτά τα μέρη, τον κόσμο που "φωλιά" του αποκαλεί τα παγκάκια και τα στενοσόκακα στις εσοχές των κτιρίων της περιοχής. Φιγούρες σκοτεινές, εξαϋλωμένες, κυριολεκτικά απόκοσμες. Ψυχές που τις έχουμε κάνει πέρα και τις έχουμε απωθήσει όλοι μας.
Δεν πέρασα για πρώτη φορά από το σημείο αυτό. Όμως αυτό που έκανα πρώτη μου φορά απόψε, ήταν να παρατηρήσω. Να παρατηρήσω τα πρόσωπα που περνούσαν από δίπλα μου, να εισπνεύσω τη βρώμα που μας αηδιάζει καθώς προχωράμε στο δρόμο αυτό, να δω τη πρέζα να ρέει στη φλέβα του τύπου που σερνόταν στις πλάκες στην είσοδο της σχολής, να αναρωτηθώ για τις αρρώστιες που κουβαλάνε πάνω τους και στο τέλος να ανατριχιάσω.
Ναι, το έκανα. Αλλά όχι από αηδία για αυτούς τους ανθρώπους αλλά από αηδία για την κοινωνία στην οποία ζω και είμαι μέλος της. Να θέλω να ουρλιάξω εξαιτίας της αδιαφορίας και της απανθρωπιάς που μαστίζει εμένα κι εσένα. Κινούμενα πτώματα που κανείς δε τους δίνει μια χείρα βοηθείας να πιαστούν και να βγούν απ΄το βούρκο. Άτομα καταγεγραμμένα σε λίστες ιδρυμάτων απεξάρτησης που ποτέ δε θα προλάβουν να λάβουν τη θεραπεία τους, γιατί μέχρι τότε θα έχουν πεθάνει. Άτομα που μαζεύουν τα ψιλά μου και τα ψιλά σου, που πλέον δε μπορούν να αγοράσουν καν το φαρμάκι τους και συμφιλιώνονται με το να ποτίσουν τον οργανισμό τους υγρά μπαταρίας για να απαλύνουν το πόνο και να την κάνουν μια ώρα αρχύτερα για την άλλη πλευρά... Και ποια είναι η λύση που τους προσφέρουμε; Η πλήρης αδιαφορία ή μια ωραιότατη και ζεστή γωνιά σε κάποιο κελί φυλακής.
Άραγε ασχολήθηκε ποτέ κανείς να δώσει λύση σ'αυτό το θέμα; Κι αν ναι, γιατί απέτυχαν τόσο αυτές του οι προσπάθειες; Οι πολίτες αυτού του χάους είναι άραγε ενημερωμένοι για αυτή τη κατάσταση ή συνεχίζουν να βιώνουν τη ρουτινιάρικη αηδία που αποκαλούν "ζωή"; Τα παιδιά τους έχουν επίγνωση του τι σημαίνει
ναρκωτική ουσία ή παραμένει πολύ καυτό θέμα για να συζητηθεί στον 21ο αιώνα; Μήπως για μερικούς όλο αυτό είναι μια επικερδής επιχείρηση; Κι αν ναι, για ποιούς; Δυστυχώς νομίζω πως γνωρίζω τις απαντήσεις...
Την επόμενη φορά όμως που θα περάσω ξανά από εκεί, θα είναι διαφορετικά. Την επόμενη φορά που θα κατηφορίσω απ΄τη Νομική προς τη Πανεπιστημίου θα αισθανθώ ντροπή, όχι επειδή είμαι ευαίσθητη ή πολύ ρομαντική γι'αυτόν τον κόσμο αλλά επειδή θα συνειδητοποιήσω ότι μέχρι τώρα δεν έχω κάνει τίποτα ούτε εγώ ούτε η κοινωνία της οποίας είμαι μέλος και παραμένω άπραγη να περπατώ στο δρόμο αυτό με ζωγραφισμένη την αποστροφή στο πρόσωπό μου.
σχόλια