Οδηγά προς στο σπίτι...έξω όλα είναι μουντά και χιονίζει...μετά απο μια κουραστική μέρα στη δουλειά το μόνο που θέλει είναι να φτάσει σπίτι...ΣΠΙΤΙ...και να βάλει μουσική....και να ανάψει το τζάκι....και να χαθεί....αυτό την κάνει να πατά το γκάζι πιο πολύ...δεν θέλει να δεί κανένα ούτε να μιλήσει με κάποιον....το ίδιο συναίσθημα υπήρχε απο τότε.Δεν πρόσεχε οτι είχε ανοιχτό το ράδιο ούτε τα λόγια του παραγωγού.Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να φτάσει σπίτι....ΣΠΙΤΙ....ώσπου ένα γνωστό τραγούδι αρχίζει να παίζει...ξαφνικά η καρδιά της συσπάται.Θυμάται ότι ήταν ένα τραγούδι που έπαιξε την τελευταία ημέρα τους που ήταν μαζί.Μετά....μετά τίποτα.....Ένα μύνημα ή μια αναπάντητη με το όνομά του της αρκούσε...αλλά τίποτα...πάει ένας μήνας τώρα....
Φτάνει σπίτι...βγαίνει απο το αμάξι και κολλάει το βλέμμα της σε μια κούνια....εκεί πρωτοφιλήθηκαν...πριν αρκετά χρόνια....δεν θυμάται ακριβώς πόσα...δεν είναι ζήτημα ο χρόνος πλέον....ανοίγει με δυσκολία τη πόρτα καθώς τα χέρια της είναι πολύ κρύα....μπαίνει σπίτι...και τώρα τι? Μια άδεια καρέκλα στη γωνιά...εκεί διάβαζε κάποιο βιβλίο που και που....και εκείνη τον χάζευε...την γοήτευε όλο αυτό....ένιωθε τόσο γεμάτη και δεν πέρασε ούτε σαν σκέψη απο το μυαλό της το τί μπορεί να επακολουθούσε λίγες ώρες μετά....και εκεί ακούγοταν το τραγούδι που άκουσε και σήμερα στο ραδιόφωνο....το τέλειο soundtrack της ημέρας. Απο τη μία ένιωθε προδομένη....της είπε οτι θα γυρίσει αλλά δε γύρισε ποτέ.....απλά ένα τηλέφωνο ....απο άγνωστη φωνή...."Πρέπει να έρθετε στο νοσοκομείο.."...είχε κατέβει με τη μηχανή για να πάρει κάποια πράγματα που ήθελε η ίδια ουσιαστικά...την είδε να ετοιμάζεται αλλά της είπε '"Μη βγαίνεις στο κρύο ...θα πάω εγώ για σένα".Της είχε πάρει και λουλούδια....αυτός ήταν ο λόγος που βγήκε ο ίδιος και δεν την άφησε.Τον χτύπησε αμάξι λίγο πρίν φτάσει στο κοσμηματοπωλείο.Τον είχε δεί νευρικό απο το πρωι και λίγο 'παράξενο'.Αλλά δεν υποψιάστηκε κάτι τέτοιο.Τυχαία λίγες μέρες μετά έπεσε στα χέρια της το ημερολόγιο του και κατάλαβε.Έτρεξε σαν τρελλή στο νοσοκομείο αλλά ήταν αργά...πολύ η λίγο δε παίζει ρόλο....το κατάλαβε απο τα βλέμματα....λύπησης και συμπόνοιας....αλλά δεν την νοιάζαν αυτά τα βλέμματα....το δικό του ήθελε να δεί....αντ' αυτού είδε ένα σεντόνι....η ειρωνία είναι οτι η πρώτη της αντίδραση ήταν ίδια με αυτή όταν τον έιχε πρωτοδεί....έπαιξε νευρικά τα μαλλιά της....αλλά το βλέμμα της δεν ήταν ίδιο και το παίξιμο των μαλλιών ήταν πιο άγριο...όπως ενός τρελλού...μετά σκοτάδι.
Στη κηδεία δεν πήγε...δεν δέχοταν αυτό που έγινε..."ας πάνε να τον χαιρετίσουν οι άλλοι....εγώ θα τον περιμένω σπίτι"....αλλά δεν ήρθε ποτέ...και εκείνη περίμενε....μόνη της....όπως τώρα.Μετά απο λίγη ώρα πήρε το βιβλίο που δεν τελείωσε ποτέ εκείνος και ήταν παρατημένο πάνω στη καρέκλα...λίγες σελίδες είχαν μεινει....και βγήκε έξω και άρχισε να περπατά στο χιόνι..πήρε το δρόμο...για πρώτη φορά.Πήγε στο ίδιο ανθοπωλείο...και κοίταξε τον ανθοπώλη...σκέφτηκε οτι ήταν ο τελευταίος άνθρωπος με τον οποίο μίλησε εκείνος...πήρε τα ίδια τριαντάφυλλα...και έφυγε....ο ανθοπώλης την κοίταξε λίγο παραξενα...έιχε παρατηρήσει και εκείνος ότι κάτι δεν πηγαινε καλά.Άρχισε νε περπατάει και πάλι....και μετά απο λίγη ώρα άρχισε να ψάχνει....το όνομα και τη φωτογραφία....είχε αρχίσει να νυχτώνει....την βρήκε.Στην αρχή δεν της έλεγε τίποτα ο τάφος....δεν ένιωθε τίποτα μέχρι που είδε το ονομά του.Δεν αισθανόταν τίποτα έως ότου το όνομα του της πλημμύρισε το μυαλό με όλες τις στιγμές που είχαν μαζί. Είχε ακόμα μια έκρηξη οργής που την ένιωσε μέχρι βαθιά μέσα της, οργισμένη για τη στιγμή αυτή που δεν θα μπορούσαν να έχουν μαζί. Είχε καταλυφθεί από τη θλίψη και το κενό το ένιωθε με όλη του την ένταση ακόμη, ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε ολοκληρωτικά το "η ησυχία μπορεί να προκαλέσει τον μεγαλύτερο θόρυβο". Σήμερα είναι ακριβώς ένα έτος από το θάνατό του,κάτι που απέφευγε να σκεφτεί, και αν αυτό μπορεί να αποτελέσει λόγο για να προχωρήσει τη ζωή της, τίποτα δεν φαίνεται να κινείται προς τα εμπρός.
Ο χρόνος είχε κολλήσει στην ίδια μέρα, στο ίδιο σημείο...ακριβώς όπως το γέλιο του, η φωνή του, είχε κολλήσει στο μυαλό της σαν ένα σπασμένο αρχείο.Ο πόνος στο στήθος της, την έφερε κάτω, στα γόνατά της και το σώμα της πιο κοντά στο χιόνι . Ο πόνος έτρωγε τα εσωτερικά της, καταβροχθίζοντας την ύπαρξή της.Τα δάχτυλά της γδαραν το χιόνι, έλιωνε στο χέρι της. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να έρθει.Θα έρχοταν εκείνος...αλλά έιχε αργήσει....και ούτε ένα μύνημα η μια αναπάντητη...κάτι...Τα μαλλιά της πέφταν στο προσωπό της καθώς κοίταζε τη φωτογραφία του...την είχε τραβήξει εκείνη στη πρώτη τους εκδρομή.Άρχισε να νιώθει αδύναμη...δεν μπορούσε να κουνηθεί...ο θέα του θανάτου είχε πάρει ένα κομμάτι απο αυτήν,ένα κομμάτι που αρνιόταν να εγκαταλείψει.Με τον καιρό είχε αλλάξει...ούτε η ίδια δεν αναγνώριζε τον εαυτό της...ούτε και οι κοντινοί της άνθρωποι οι οποίοι ένας ένας την εγκατέλειπαν....η αυτή είχε αποστασιοποιηθεί? δεν έχει σημασία πια...ένα τραύμα μπορεί να αλλάξει έναν άνθρωπο αλλά ποτέ δε μπορείς να γίνεις ξανά ο ίδιος..Δεν είχε έρθει όμως ώς εκεί για να είναι μίζερη....ήθελε να του πεί οτι ήταν καλά ώστε αυτός να μην ανυσηχεί.Δε μπόρεσε ποτέ να του πεί ψέμματα οπότε τι προσπαθούσε να κάνει τώρα?Προσπαθησε άπειρες φορές να κρατηθεί στην ελπίδα και στις θεωρίες της μεταθανάτιας ζωής.
Δεν δέχοταν οτι είχε φυγει..και σήμερα...σήμερα είχε σκοπό να γυρίσει σπίτι να ζεσταθεί και να περιμένει μετά απο ένα ακριβώς χρόνο να τον δεί και πάλι σπίτι....είχε αργήσει ήδη πολύ....ώσπου άκουσε εκείνο το τραγούδι...που είχε να ακούσει απο τότε."Σου έφερα κάτι" ...κατάφερε να ψελλίσει σχεδόν τρέμοντας απο το κρύο ή την συγκίνηση....δεν είχε σημασία...ακούμπησε τα λουλούδια και έβγαλε το βιβλίο απο τη τσάντα της.....και κάθησε στην άκρη και ξεκίνησε να το διαβάζει...απο εκεί που εκείνος το είχε αφήσει....ρίχνοντας κλεφτιές ματιές στη φωτογραφία για να δεί αν την παρακολουθεί....κάποια στιγμή τον είδε να την κοιτά...είδε την φωτογραφία να την κοιτά με άλλο βλέμμα και ένιωσε την ανάσα του κοντά της....σταμάτησε το διάβασμα και πήγε να φύγει όλη η μαγεία...το συνηδητοποίησε και συνέχισε να διαβάζει και το ένιωθε να ξανάρχεται....είχε έρθει το βράδυ.....αλλά εκείνη συνέχιζε...και διάβαζε...Κάποια στιγμή τον ένιωσε 100% κοντά της ...τον άγγιξε ...είδε την μορφή του....τον μύρισε....την πήρε στην αγκαλιά του και την πήγε ξανά στη πρώτη τους εκδρομή εκεί που τραβήχτηκε η φώτογραφία....δεν είχε κρύο εκεί και ήταν και οι δυό τους μαζί.Το επόμενο πρωί την βρήκαν πάνω στον τάφο ξαπλωμένη...παγωμένη...με ένα χαμόγελο που έιχαν ένα χρόνο να δούν...αυτή ήταν και η τελευταία φορά που την έιδαν...πλέον είναι διπλα δίπλα και οι φωτογραφίες πάνω στους τάφους άλλαξαν...έγιναν με τους δυό τους στην πρώτη τους εκδρομή...αγκαλια..
