Πολλά και διάφορα είναι τα προβλήματα που γυρνάνε μέσα στο μυαλό του ανθρώπου, οικονομικά, ερωτικά, κοινωνικά και υπαρξιακά. Τα τελευταία λοιπόν, είναι και αυτά που συνήθως σκέφτεται τις ώρες που είναι μόνος του ή και μέσα σε πολύ κόσμο (αλλά και πάλι μόνος του), όταν πέφτει για ύπνο ή υπό άλλες καταστάσεις. Σύμφωνα με πολλούς η πολλή σκέψη δε κάνει καλό. Είναι προτιμότερο να έχουμε απλοποιημένα – με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο - τα πράγματα στη ζωή μας, ώστε να κρατάμε το κεφάλι μας περισσότερο ήσυχο και να επικεντρωνόμαστε σε άλλες υποχρεώσεις/απαιτήσεις. Κάποιοι άνθρωποι όμως ανάμεσα μας έχουν επιλέξει, άθελα τους/από το φόβο του θανάτου έναν όχι και τόσο παράδοξο τρόπο για να αντιμετωπίσουν τα υπαρξιακά προβλήματα.
Αναφέρομαι για τα άτομα της 3ης ηλικίας (και όχι μόνο, απλά τα φέρνω σα παράδειγμα εξαιτίας του ότι ζω στην Ελλάδα και θα μιλήσω κυρίως γι' αυτά) και τη σχέση τους με τη θρησκεία (να ξεκαθαρίσω πως δεν υποστηρίζω κάποια θρησκεία ή κάποιο δόγμα, δεν είμαι όμως και άθεος). Κάποιοι είχαν μυηθεί από μικροί, άλλοι άλλαξαν γνώμη στα γεράματα ίσως από το φόβο του θανάτου, άλλοι για να υπάγονται σε κάτι (άλλωστε ο άνθρωπος λέμε ότι «υπ-άρχει» δηλαδή ότι υπάγεται σε κάτι μεγαλύτερο/δυνατότερο, σε αντίθεση με το θείο που δεν «υπ-άρχει»). Φτάνοντας όμως στα τελευταία τους, πίσω από αυτά τα άραχλα προσωπεία διαθέτουν μια προσωπικότητα με την οποία καταφέρνουν να ανταπεξέλθουν σε αυτό που τους περιμένει, βαδίζοντας με γνώμονα τη θρησκεία. Όντας Έλληνες ας πάρουμε για παράδειγμα κάποια βασικά πράγματα του Χριστιανισμού: μετά το θάνατο πάμε στον παράδεισο-τη γη της επαγγελίας της ψυχής όπου όλα είναι γαλήνια και βρίσκουμε ανθρώπους που χάσαμε, δεν υπάρχουν συναισθήματα θλίψης, στεναχώριας, πόνου κ.λπ. Οπότε η «εφαρμογή» της θρησκείας γίνεται αυτόματα στο νου τους και λειτουργεί ως εφαλτήριο για τη συνέχιση της ζωής τους. Αντλώντας δύναμη και αισιοδοξία μέσα από αυτό, κάνοντας καλές πράξεις/πράξεις που υποστηρίζει το αντίστοιχο δόγμα (εδώ συναντάμε το φαινόμενο της «πίστης σε έναν δίκαιο κόσμο», η τάση δηλαδή του ανθρώπου να πιστεύει ότι τα θετικά και τα αρνητικά γεγονότα, κατανέμονται με «δίκαιο» τρόπο στη κάθε παράταξη).
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι η εντύπωση που μου κάνει το ανθρώπινο μυαλό, τα «συστήματα λειτουργίας» που θέτει σε εφαρμογή κάθε φορά ανάλογα με τη περίσταση, την ηλικία, τα συναισθήματα με στόχο να μας βοηθήσει στο να συνεχίσουμε να μαχόμαστε. Άλλωστε είμαστε άνθρωποι και άνθρωπος στα αρχαία (λέει μια εκδοχή) είναι αυτός που κοιτάει ψηλά/που πάει μπροστά (ἄνω + θρώσκω).Τα άτομα της 3ης ηλικίας χρειάζονται να έχουν το μυαλό τους καθαρό και ήρεμο, έχουν περάσει τις δυσκολίες της ζωής, δε θέλουν άλλες, ούτε άλλους προβληματισμούς.
Κατά πάσα πιθανότητα το φαινόμενο αυτό (το να ενστερνίζεσαι μια θρησκεία/να πιστεύεις σε κάποιο δόγμα για «προσωπική ηρεμία») να μην συμβαίνει στους νέους ανθρώπους εξαιτίας του ότι είναι ακόμα γεμάτοι συναίσθημα/δύναμη και μπορούν να βρουν αυτού του είδους το στήριγμα μέσα από άλλα πράγματα (έρωτας, φιλίες κ.λπ.).
