Εάν κλείσω για μια στιγμή τα μάτια μου, αφήσω τις στιγμές μιας κοπιαστικής χρονιάς να περάσουν σαν διαδοχικά καρέ από φιλμ μπροστά μου, τότε η οσμή της ανεξαρτησίας θα κινητοποιήσει το προσωπικό μου αισθητήριο. Έχοντας τελειώσει το λύκειο νιώθεις πια «ελεύθερος». Σχολικά εγχειρίδια, μισοτελειωμένα στυλό και μαθητικά πηγαδάκια φιγουράρουν πια στο θεματολόγιο της μνήμης σου, φωλιάζοντας στριμωχτά στο παρελθόν, περιμένοντας να αραχνιάσουν με το πέρασμα του χρόνου. «Νιώθεις πια ελεύθερος», ή μάλλον. Νομίζεις πως είσαι!
Δεν έκατσε καλά ε; Αισθάνθηκες προς στιγμήν ευάλωτος μέσα στον άτρωτο πύργο των φιλοδοξιών σου. Απομυθοποιούνται οι ξέγνοιαστες οδοιπορίες μέσα στα φοιτητικά σοκάκια της ουτοπίας που οραματίζεσαι στο μέλλον. Κι όμως αυριανέ φοιτητή, ζεις μέσα σε μια κοινωνία με τόσα πολλά σταυροδρόμια για να διαλέξεις, με οδούς για να διαβείς και καριέρες για να ασπαστείς, και συνάμα ασφυχτικά λειψή από χώρο. Γιατί όποια οδό κι αν επιλέξεις είναι πεπατημένη. Την έχουν χαράξει άλλοι, όχι εσύ. Είναι τα τηλεοπτικά ινδάλματα και παγκοσμιοποιημένα είδωλα που εκθειάζεις με περισσή αδηφαγία προκειμένου να γίνεις κοινωνός στο έδεσμα του εκσυγχρονισμού. Είναι οι πολυεθνικές των οποίων τα λογότυπα καλύπτουν πλέον την ιδιαιτερότητα μας και εμπορευματοποιούν αισθήματα, φρονήματα και απόψεις. Όποιοι κι αν είναι οι αυτουργοί το σίγουρο είναι ότι έχουν σμιλεύσει καλούπια για κάθε είδους προσωπικότητα. Αν περνιέσαι για επαναστάτης τότε σίγουρα θα χωρέσεις σε έναν μαύρο μανδύα και μια χαμογελαστή μάσκα του Γκάι Φωκς (και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου). Αν είσαι παθιασμένη συγγραφέας που γράφει σε παρακμιακά καφέ και διψάς για φήμη, τότε η Τζ.Κ.Ρόουλινγκ σου γνέφει επιδοκιμαστικά μέσα από τις σελίδες του Χάρι Πότερ. Αν είσαι τραγουδιστής, ηθοποιός, ποδοσφαιριστής, ή απλά ένας μελλοντικός υπάλληλος με δυο παιδιά και μια κούκλα γυναίκα, τότε σίγουρα κάπου ανάμεσα στα τηλεοπτικά φιλμ και τις διαδικτυακές διαφημίσεις μπορείς να δεις το είδωλο σου να καθρεφτίζεται στο αύριο, το επωνύμιο μιας φίρμας να αντικατοπτρίζει τον ψυχισμό σου, και μια ζωή προκαθορισμένη, θυσιασμένη στον βωμό του ωφελιμισμού.
Στην παράσταση της ζωής λοιπόν, αγαπητέ τελειόφοιτε της τρίτης λυκείου, εσύ είσαι κομπάρσος. Ή καλύτερα. Κινδυνεύεις να γίνεις κομπάρσος. Γιατί όσο φέρεις στα χείλη σου χιλιοειπωμένα κλισέ και σιγοντάρεις την ερμηνεία πρωτοκλασάτων πρωταγωνιστών που θριαμβεύουν στην σκηνή της αλλοτριωμένης κοινωνίας, όσο ακουμπάς τα όνειρα σου σε εύθραυστες κρυστάλλινες πλατφόρμες που λαμπυρίζουν από κάλπικη ευτυχία, η ζωή σου δεν θα πάψει να είναι η ζωή που κάποιος άλλος έχει πλάσει για εσένα. Θα είσαι συνεπιβάτης και όχι πρωτοστάτης. Ετερόφωτος και όχι κύριος του εαυτού σου. Έχεις όμως σε λίγες ημέρες την ευκαιρία να κομματιάσεις το σενάριο που σου έχουν γράψει οι απώτεροι αυτουργοί και να αυτοσχεδιάσεις, να εκφραστείς επάνω στην σκηνή της κοινωνίας με λόγια και στίχους δικούς σου. Να γράψεις το δικό σου έργο!
σχόλια