ΕΣΤΩ
Αν με ρωτούσες τι θα ήθελα περισσότερο θα σου απαντούσα ένα τζόκερ.
Με το τζόκερ αυτό θα σπούδαζα στο καλύτερο πανεπιστήμιο του εξωτερικού, θα πήγαινα ταξίδια, θα αγόραζα ένα Rolex, θα έκανα πολλά πράγματα ρε παιδί μου.
Και ποιος δε θα 'θελε ένα γιόκερ. Όλοι θα' θέλαμε. Τα λεφτά είναι μεγάλο πράμα φίλε, και χωρίς αυτά δεν πας πουθενά.
Όποιος λέει το αντίθετο, απλούστατα λέει παπατζιλίκια.
Εννοείται πως θα έδινα κάποιο μικρό -το τονίζω αυτό σε περίπτωση που μου πέσει το γιόκερ να μην έχω θέματα- μερίδιο στα κορίτσια, στον Ν. και ντάξει εννοείται στους δικούς μου.
Καλά βασικά τα λεφτά από το γιόκερ θα τα έδινα στη μητέρα μου να τα φυλάει γιατί εγώ είμαι ικανή σε ένα μήνα να τα έχω χαλάσει όλα.
ΟΛΑ.
Λεφτού δε θα το έπαιζα σε καμία περίπτωση. Λεφτάς μπορείς να το παίζεις όταν η κωλοτρυπίδα σου έχει πραγματικά ιδρώσει για να βγάλεις φράγκα. Εμένα δε νομίζω να ίδρωνε και τόσο στα 5 λεπτά που θα έπαιζα το γιόκερ στο προπατζίδικο και μετά θα πήγαινα να πιω καφέ έχοντας κρυφές ελπίδες ότι ίσως γίνω δισεκατομμυριούχα.
Και ξάφνου, στο μικρό χωριουδάκι που μένω, όλοι θα μάθαιναν πως κέρδισα το γιόκερ. Έπειτα θα άρχιζαν να μου μιλάνε, να με συμπαθούνε τάχα μου τάχα μου, με απώτερο στόχο να τους δώσω κανα χιλιάρικο να πιούνε έναν καφέ στην υγειά μου βρ' αδερφέ.
Ρε όξω από' δω. Δεκάρα τσακιστή δε θα έδινα. Σε κανέναν.
Κατ'αρχήν δε θα έλεγα πουθενά τίποτα. Θα έπαιρνα ένα τηλέφωνο τα κορίτσια και όταν θα πηγαίναμε για καφέ θα έβγαζα το μοβ για να τις κεράσω. Μετά θα έπαιρνα τηλέφωνο τον Ν. και θα του έλεγα να μαζέψει τα πράγματά του να πάμε ένα ταξίδι εδώ δίπλα στη Γαλλία, κερασμένο από μένα, έτσι γιατί μπορώ. Και τέλος, θα έκανα δώρο στη μάνα μου ένα hammer, απλά και μόνο για το ευχαριστώ ρε φίλε που μ' έφερε σε αυτόν τον κόσμο, και στην αδερφή μου θα αγόραζα μια βίλα στην επαρχεία, η οποία θα είχε και φάρμα γιατί ξέρω πόσο πολύ της αρέσει -αν και ακόμη δεν έχω καταλάβει πως αυτή η κοπέλα επιμένει πως μπορεί και θέλει να ζήσει σε μια φάρμα στην επαρχεία-.
Μετά θα έκανα επενδύσεις -γιατί τα λεφτά φεύγουνε ψηλέ- για να κάνω τα εκατομμύρια, δισεκατομμύρια ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ, οι επενδύσεις μου θα γίνονταν στο εξωτερικό. Σιγά μην επένδυα σε οτιδήποτε έχει σχέση με την καλή μας την ... ψωροκώσταινα.
Είπαμε... Δε θα το έπαιζα λεφτού, αλλά εφόσον τα έχω γιατί από μόνη μου να τα χάσω? Γιατί δηλαδή πρέπει να βάλω τα χεράκια μου για να βγάλω τα ματάκια μου?
Κι έτσι ο καιρός θα περνούσε, εγώ θα είχα φράγκα και δε θα είχα τίποτα άλλο πέρα από ρούχα, παπούτσια, καλοπέραση και "καλούς" φίλους που απλά θα ήθελαν να μου φάνε τα ζεστά και μετρητά ευρωπουλάκια μου.
Και δε μιλάω για τους πραγματικούς μου φίλους, μιλάω για εκείνους που έλεγα πιο πριν. Αυτούς που τάχα μου, δήθεν μου με συμπάθησαν και με πάνε πολύ? Ε, αυτούς!
Στο τέλος θα είχα πέντε έξι γάτες, θα ζούσα μόνη μου σε ένα τύπου στοιχειωμένο κάστρο και θα έβαζα το κομπόδεμά μου κάτω από το στρώμα μου. Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς ας'το καλύτερα.
ΙΣΧΥΕΙ
Έχεις ένα 20ευρο και εύχεσαι να μπορέσει να σου φτάσει για τρεις μέρες. Κάνεις τα κουμάντα σου, αλλά τζίφος ρε φίλε. Πάντα κάτι θα προκύψει -ένας καφές με την κολλητή σου φερ'ειπείν- και πάει το 3.50ευρω. Μετά θα τελειώσει ο καπνός και ταυτόχρονα και τα κωλοχαρτάκια σου -για φιλτράκια δε μιλάω. Θεωρώ πως πραγματικά το 1.50ευρώ είναι απλά πεταμένα λεφτά στον περιπτερά. Γι' αυτό ακριβώς καβατζώνεις από που βρεις. Η μαγική ατάκα είναι μια: "ρε μου δίνεις ένα φιλτράκι?" αν πέσεις σε καλοσυνάτο άνθρωπο θα σου δώσει μια μπάρα -κοινώς έξι τσιγάρα- αν πέσεις σε κωλόζωο και σου δώσει ΜΟΝΟ ένα, τότε αρχίζεις σε κάθε τσιγάρο να του ζητάς. Θα απηυδήσει και θα σου πει "ώχουυυ. Πάρε δυο τρεις να έχεις γιατί μας έπρηξες". Οπότε bingo!-άρα πάνε και άλλα 4.50 έουρος. 3.50 ο καφές και 4.50 ο εθελοντικός καρκίνος? 8 έουρος έκαναν φτερά. Πέφτουμε στα 12 έουρος. Πρέπει να τα χωρίσεις έτσι, ώστε να μπορέσεις να βγεις Παρασκευή βράδυ για μια μπίρα, Σάββατο βράδυ για μια μπίρα και Κυριακή απόγευμα για καφέ. Δεν αναφέρω τίποτα του στιλ "κοκτέιλ", "κρασί", "ποτό" γιατί δεν έχουνε κάτω από 5 ευρώ όπως η μπίρα. Στο παρατσάκ βγαίνεις για να πας και την Κυριακή για καφέ αλλά δε σε νοιάζει. Θα σου βάλουνε ένα 50λεπτο, ή θα καβατζώσεις από τη μαμά κάνα 2ευρώ.
Τουλάχιστον περνάς υπέροχα. Κάνεις αυτά που θέλεις και ζεις γαμώ τις στιγμές οι οποίες πάνω απ' όλα είναι απόλυτα αληθινές και ειλικρινές. Και μια βόλτα στη θάλασσα επειδή δεν έχεις φράγκα να κάνεις, πάλι ωραία θα είναι. Τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία. Διευκολύνουν. Τέλος. Αυτό που φέρνει την ευτυχία είναι ο Άνθρωπος. Ναι, καλά βλέπετε. Ο Άνθρωπος με -α κεφαλαίο. Όλοι είμαστε άνθρωποι, αλλά ελάχιστοι από εμάς αξίζουν τη λέξη αυτή με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο. Ειλικρινά είναι ελάχιστοι.
Όταν γυρνάς σπίτι το θέμα δεν είναι το κατά πόσο θα είναι άδειο το πορτοφόλι σου, αλλά η ψυχή σου. Και τι να το κάνεις το γεμάτο πορτοφόλι όταν η ψυχή σου είναι παντελώς άδεια?
Παρ' το και βαλ' το καλύτερα εκεί που ξέρεις.
FAIL. Η απόλυτη λέξη που χαρακτηρίζει ακριβώς το συμπέρασμα από το γεμάτο πορτοφόλι και την άδεια ψυχή.
Καλύτερα άδειο πορτοφόλι, παρά άδεια ψυχή.
Στο τέλος δε μένουν τα φράγκα. Μένουν κάτι στιγμές σαν κι αυτές ας πούμε που απόψε ενώ νυστάζαμε και οι δύο δεν ξεκολλούσαμε γιατί δε θέλαμε να πούμε καληνύχτα.
Αυτά μένουνε. Το 50ευρω θα φύγει θες, δε θες. Αυτά δε φεύγουνε. Με τίποτα. Εκτός κι αν τα διώξεις εσύ. Μαλακία σου αν το κάνεις. Ειδικά αν ο άνθρωπος αυτός, είναι Άνθρωπος.
