Νομίζω ότι αυτή η απλή αλλά τόσο μεστή φράση σημαίνει πολλά πράγματα για αρκετά άτομα. Δεν θα επικεντρωθώ στο επίθετο μεθυσμένα αλλά σε όλες τις υπόλοιπες λέξεις... Ναι θεωρώ ότι τις βραδινές ώρες όλα είναι πιο δύσκολα και όλα φαντάζουν τόσο μα τόσο περίπλοκα και άλυτα, το μυαλό εκείνες τις στιγμές ταλανίζεται από σκέψεις και εικόνες οι οποίες με βίαιο τρόπο βρήκαν το ελεύθερο να εισχωρήσουν στο εσωτερικό του.
Και αυτό βρίσκεται ακούνητο και θολωμένο σε μια προσπάθεια επεξεργασίας των δεδομένων που παίρνει μη μπορώντας να κάνει κάτι για να κλείσει τις εισόδους αλλά και τις εξόδους αυτών. Το συναίσθημα αυτό παρατηρείται κυρίως τα βράδια που το μυαλό και το σώμα είναι μόνα τους σαν δύο διαφορετικές υπάρξεις που μπορεί να βρίσκονται οπουδήποτε όπως κάτω από τα σκεπάσματα ή έξω στο μπαλκόνι. Ένας άνθρωπος σαν να είναι διαμελισμένος σε δύο μέρη... Δεν είναι κακό να αισθάνεσαι έτσι, όλοι μα όλοι το έχουν νιώσει αυτό, ειδικά όταν βρίσκονται μόνοι τους και έχουν όλο τον χρόνο να συνειδητοποιήσουν κάποια πράγματα...
Τώρα όσον αφορά τα βράδια που είναι και μεθυσμένα τότε οι σκέψεις γίνονται πιο επώδυνες αλλά πιστεύω και πιο αυθεντικές γιατί τότε είναι που η σκέψη αλλά και ο λόγος δεν διστάζει να βγει και να εκφραστεί με τον δικό του τρόπο, ένας λόγος άλλοτε χειμαρρώδης άλλοτε πάλι ακαταλαβίστικος αλλά πάντα σίγουρα σωστός έως και παρεξηγήσιμος...
ΥΓ: Είναι δημιουργικό ορισμένα βράδια να πραγματοποιείς μια ενδόμυχη συζήτηση με τις σκέψεις που σε βασανίζουν αλλά και σε χαροποιούν μην φοβάσαι να το κάνεις και να μην ξεχνάς ότι "η νύχτα τα κάνει όλα να μοιάζουν λογικά".
