Θέλω να γράψω για το πόσο άσχημα ακούγεται στα αυτιά μου αυτή η φράση. Είναι καλό παιδί. Τι σημαίνει ακριβώς; Ξέρει κανείς; Για μένα σημαίνει αυτό: «Δεν τον ξέρω ιδιαίτερα/είχαμε βρεθεί σε ίδια παρέα μία φορά/λέμε ένα γεια πού και πού και (τουλάχιστον σε εμένα) φέρεται με τη στοιχειώδη ευγένεια που κανονικά οφείλει να έχει ο καθένας, έχει και λίγο χιούμορ» Αυτό. Και τίποτα άλλο. Δεν έχει σημασία πως μπορεί να φέρεται σε άλλους η ο χαρακτήρας του γενικότερα. Μόνο ότι σε αυτόν που κρίνει το «καλό παιδί» δεν είναι ιδιαίτερα αγενής.
Δεν έχει σημασία αν εσύ γύριζες σπίτι σου κλαίγοντας κάθε μέρα γιατί κάποιος του οποίου ούτε το όνομα δεν ήξερες (ούτε κι αυτός το δικό σου) αποφάσισε ότι κάτι πάνω σου δεν του άρεσε. Και όχι μόνο δεν του άρεσε, αλλά έπρεπε να κάνει και όλο το υπόλοιπο σχολείο να το προσέξει και να συμφωνήσει μαζί του και να σου το θυμίζει κάθε μέρα μέχρι να κάνουν το ίδιο κι άλλοι κι εσύ απλά να θες να πας σπίτι σου και να πεθάνεις γιατί ποτέ δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις ή να δικαιολογήσεις αυτό το μίσος/αντιπάθεια/μένος (δεν ξέρω πώς να το περιγράψω) εναντίον σου. Κι ενώ σκέφτεσαι ότι κάπου, δεν μπορεί, θα βρεις ένα σύμμαχο η απάντηση που παίρνεις είναι «Αυτός; Μα είναι καλό παιδί».
Είναι καλό παιδί γιατί κάνει πλάκες – με άλλους – και είναι ευχάριστος στην παρέα και αντιπαθής στους καθηγητές.
Γιατί σου λέει γεια και ίσως σε χαιρετάει με οικειότητα κάθε φορά που σε βλέπει.
Καλά παιδιά με βασανίζανε στο σχολείο. Καλό παιδί ήταν αυτός που, λίγα χρόνια μετά, μόλις κατάλαβε ότι δεν θέλω να κάνουμε σεξ με ρώτησε αν είμαι παρθένα. Καλά παιδιά – αυτοπροσδιοριζόμενα – σε βρίζουν μόλις τους απορρίψεις. Καλά παιδιά πετάνε τις τσάντες άλλων από τα παράθυρα του σχολείου.
Και τι λέει τελικά αυτή φράση για κάποιον; Τίποτα. Αυτό λέει. Μην λες είναι καλό παιδί. Πες «δεν τον ξέρω καλά, φαίνεται συμπαθητικός» ή «είναι καλός στην παρέα» ή πες κάτι που ξέρεις για τον χαρακτήρα του κι αν δεν ξέρεις μην λες τίποτα.
Αλλά όχι «καλό παιδί».
Ευχαριστώ, αλλά έχω μπουχτίσει από καλά παιδιά. Φτάνει, δεν θέλω άλλα.
