Μερικά μηνυματα κι ένα τηλεφώνημα για να ξεκαθαρίσω πως το σεξ δεν μου αρκεί κι έτσι θεωρώντας μία τέτοιου είδους σχέση ανευ ουσίας, προχωράω τη ζωή μου. Whaaaat?? Μισο λεπτό - Μάλλον ξέχασα το κείμενο που έστειλα στη lifo εκείνο το τελευταίο βράδυ που συναντηθήκαμε. Και ναι, λοιπον, το ειχα ξεχάσει, εντελώς! Άλλωστε, ποιος θα ενδιαφερόταν για ένα κείμενο σαν κι αυτό? Προφανώς, οι συντάκτες της lifo που επιλέγουν το αναρτήσουν! Όντως, τώρα??? Παιδιά, με καταστρέφετε...!
Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015
Ξύπνησα χαρούμενη μετά από καιρό, μη έχοντας κάτι να με πληγώνει. Είχα αφομοιώσει σε ένα βαθμό την απώλεια μέσα στην οικογένεια κι είχα συμβιβαστεί με την επερχόμενη... Κυρίως, είχα αφομοιώσει τη δική σου απώλεια. Υπερβολές; Μπορεί... Ανοίγω λάπτοπ. Βλέπω μήνυμα "Σ' ευχαριστω". Λάθος, θα εκανε, σκεφτομαι. "Γεια σου! Παρακαλω, αλλά γιατί;" η απάντηση μου. Κι αμεσως μου αποκρίνεσαι πως γνωριζω το γιατι. Ούτε που πήγαινε το μυαλό μου... Ζητάς συγγνώμες, απολογείσαι κλπ αλλα δεν μπορώ να συντονιστώ με τον τρόπο σκέψης σου. Μέχρι που μία φράση από το κείμενο με παγώνει "...ΨΕΜΑΤΑ, ΣΟΥ ΕΙΠΑ". Το μυαλό μου πηγαινει στους χακερ. Κάποιος "μπήκε" στον υπολογιστή μου. Βγήκαν όλα τα γράμματά μου στη φόρα. Μετά τον 1ο πανικό, μία αναλαμπή. ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ που έγραψα ΓΙΑ ΜΑΣ. Είναι απ αυτά τα κείμενα που γράφεις και τα στέλνεις, βιώνοντας κάτι παρόμοιο με ένα μεθύσι. Και το βασικότερο, αδιαφορείς για τις επιπτώσεις. Να τονίσω σε αυτό το σημείο πως είχα καιρό να... "μεθύσω". Μία φράση σου "Θα'μαι δίπλα σου αν χρειαστείς κάτι" και νιώθω και πάλι να με τυφλώνει εκείνο το φως που τρέφει περισσότερο την καρδιά και λιγότερο τα μάτια.
Κλείνω τα μάτια αστραπιαία για να αποφύγω την τύφλωση και σκέφτομαι λογικά. Δεν πρέπει να το θεωρήσω ως κάτι περισσότερο από ένα δείγμα εκτίμησης για το κείμενο που όπως μου ανέφερες πρώτη φορά έγραψε κάποιος για σένα. Κολακεύτηκες... Ένιωσες μοναδικός, αφού μόλις είχες βρει το γράμμα μιας κοπέλας που σε νοιάζεται κι η οποία είχε καταγραψει αυτά που αισθανόταν και δεν αλλάζουν γιατι ως γνωστόν scripta manent. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταδίκη από αυτή τη φράση!
Μία βδομάδα μετά και σχεδόν καθημερινά μου στέλνεις ρωτώντας με αν είμαι καλά κι αν χρειάζομαι το οτιδήποτε. Σου απαντώ όχι. Κι αν χρειάζομαι...; Και τελικά, αναρωτιέμαι, τι αλλαξε μετά το κείμενο; Μπορεί τίποτα, μπορεί και όλα. Τη σκέψη μου διακόπτει ένας στεναγμός· Τι να είναι άραγε; Η εισαγωγή στην επιθυμία ή ο επίλογος στο συναίσθημα;
σχόλια