Εδώ και λίγο καιρό η ζωή με πήρε από το χέρι και με πήγε στη στοά Κοραή...
Αγαπημένο μέρος στην Αθήνα ανέκαθεν...
Τρομερή ενέργεια... Η καρδιά του οοομμμ όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε με τις φιλενάδες μου.
Τα πάντα εκεί είναι ζωντανά... Οι άνθρωποι, τα αδέσποτα που απέμειναν, ο λαχειοπώλης που φωνάζει πάρε πάρε!!!
Ακόμα και όταν απεργούν όλα, εκεί υπάρχει ζωή... κάθε είδους!
Ανοίγω την πόρτα του ταξί χαράματα και τρέχω να περάσω τη Σταδίου χωρίς να δίνω σημασία στο τι γίνεται γύρω μου...
Και όμως... Στο πεζοδρόμιο μπροστά από την τράπεζα κοιμούνται άνθρωποι... Εκεί είναι το σπίτι τους για λίγες ώρες.
Μόλις ο ήλιος ξεπροβάλλει πίσω από τη βιβλιοθήκη στην Πανεπιστημίου χάνονται και μαζί η κουβέρτα τους τα λιγοστά έως ανύπαρκτα ρούχα τους, οι τρύπιες αρβύλες που μπάζουν νερά.
Η πόλη είναι καθαρή... Οι κουστουμαρισμένοι υπάλληλοι της τράπεζας μετά από λίγο θα πατήσουν εκείνο το πεζοδρόμιο για να πάνε στη δουλειά τους. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Την επομένη δουλεύω βράδυ... σχολάω αργά μαζεύω το μαγαζί και αφήνω στην άκρη τα φαγητά και τα γλυκά που δε μπορώ να πουλήσω την επομένη (γιατί δε θα είναι φρέσκα)...
Μεταξύ μας τα τρώω και μετά από 2 μέρες αλλά οι στολισμένες γκομενίτσες του Κολωνακίου και της Κηφισιάς που τώρα πια λόγω κρίσης κατηφορίζουν προς την Κοραή τα βρίσκουν ακατάλληλα για τα λευκασμένα τους δοντάκια. Το ίδιο και οι τύποι που κατεβαίνουν στη δουλειά με το κάμπριο και τα καλογυαλισμένα prada στα ποδάρια τους... Τόσο φαΐ στα σκουπίδια. Μα άνθρωποι πεινάνε.
Παίρνω τα κουτιά στα χέρια και κατηφορίζω...
Στο πεζοδρόμιο το ίδιο θέαμα (χωρίς άρτο όμως)!
3 κουβέρτες στη σειρά και κάτω από αυτές κουλουριασμένα σώματα που κρυώνουν.
Γύρισαν να κοιμηθούν χωρίς να ξέρουν αν αύριο ξυπνήσουν ζωντανοί...
Αφήνω το φαγητό αθόρυβα δίπλα τους και ξεκινάω για το σπίτι μονολογώντας...
Λέω πως είμαι δυστυχισμένη που δουλεύω πολλές ώρες, που δε μου έκατσαν τα ρεπό όπως θέλω, που δεν προλαβαίνω να δω τους φίλους μου...
Μα... έχω σπίτι να κοιμηθώ, έχω να διαλέξω ανάμεσα σε δέκα ζευγάρια παπούτσια,τα σεντόνια μου μοσχοβολάνε μαμά
Και μετά το ξανασκέφτομαι...
ΣΚΑΤΑ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΕΙΜΑΙ.
