Το ανθρώπινο είδος στήριξε εν πολλοίς την επιβίωση του στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Στο δικό μου το μυαλό αυτό μεταφράζεται ως το γενετήσιο ένστικτο μας να θεωρούμε τον εαυτό μας ως κέντρο του κόσμου μας.
Στις πρώιμες μορφές της ύπαρξης μας αυτή η θεώρηση της ύπαρξης μας υπήρξε καταλύτης στην επιβίωση μας και φυσικά αποτυπώθηκε στο DNA μας. Για να επιβιώσει κάποτε ο άνθρωπος από τα στοιχεία της φύσης ήταν απαραίτητο να σκέπτεται και να λειτουργεί κατ' αυτόν τον τρόπο, ωστόσο με την έλευση των κοινωνιών και τις εξελίξεις στον τομέα της επιστήμης, η κατάσταση έχει διαφοροποιηθεί αρκετά. Αυτή η νοοτροπία πλέον, όχι μόνο δεν αποτελεί προϋπόθεση για την επιβίωση μας, αλλά αντιθέτως εμποδίζει την περεταίρω πνευματική μας εξέλιξη. Είναι το εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσουν τα μυαλά μας για να περάσουν στο επόμενο στάδιο. Θα κάνω μια παύση σοβαροφάνειας μετά τον πυκνογραμμένο πρόλογο και θα γυρίσω αρκετά χρόνια πίσω . Είχα κάνει μια ερώτηση στον καθηγητή μου Τ. Στην τρίτη γυμνάσιου σχεδόν παιδιάστικη και την απάντηση που έλαβα δε θα την ξεχάσω ποτέ. Τον είχα ρωτήσει τότε τι λόγο ύπαρξης έχουν οι σφίγγες. Τι προσφέρουν με την ύπαρξη τους στον κόσμο μας; Αν μπορούσαμε με κάποιο τρόπο να τις αφανίσουμε θα δημιουργούταν πια τόσο μεγάλο πρόβλημα στο οικοσύστημα μας;
Εκείνος τότε στάθηκε λίγο, μου χαμογέλασε και μου απάντησε: Μην σκέφτεσαι τι προσφέρει η σφίγγα σε εσένα, σκέψου τι προσφέρεις εσύ στην σφίγγα. Νομίζω ότι τότε, στην ηλικία των 14 ετών είδα να σχηματίζεται η πρώτη ρωγμή στο οικοδόμημα της κοσμοθεωρίας μου. Άρχισα να αμφισβητώ πράγματα που ως τότε θεωρούσα δεδομένα. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι διαφορετικά τον κόσμο. Άρχισα να τον αντιλαμβάνομαι σαν κόσμο ΜΑΣ και όχι σαν κόσμο ΜΟΥ. Η σκέψη μας είναι εγκλωβισμένη. Την περιορίζουν τα χιλιάδες χρόνια προσπάθειας επιβίωσης των προγόνων μας και τα ανεξιτηλα σημαδια που εχει αφησει αυτη η προσπάθεια στο DNA μας. Βιώνουμε την ύπαρξη μας και τον κόσμο με επίκεντρο τον εαυτό μας χάνοντας την μαγεία του να είσαι μέρος του συνόλου. Πριν πολλά καλοκαίρια ένα βράδυ ξαπλωμένοι στα βράχια σε μια παραλία του PR χαζεύαμε την βροχή μετεωριτών. Προσπαθούσα τότε με το περιορισμένων δυνατοτήτων μυαλό μου, χαζεύοντας τον ουρανό, να αντιληφθώ την απεραντοσύνη του σύμπαντος και να συλλάβω πόσο αμελητέα είναι η ύπαρξη μου μέσα σ' αυτό. Πως ότι και να κάνω, όσο τρομερό και μεγάλο να φαντάζει στον μικρόκοσμο μας, δεν επηρεάζει στο ελάχιστο όλο αυτό το οικοδόμημα. Αισθάνθηκα τόσο μικρός και μόνος που σχεδόν χρειάστηκα να πιστέψω, έστω και για λίγο, σε έναν Θεό μήπως νιώσω λίγο καλύτερα.
Σε δεύτερη σκέψη όμως κάτι τελείως διαφορετικό ξύπνησε μέσα μου. Είδα λίγο απ'αυτο το μεγαλείο να με αγγίζει. Είδα την αιωνιότητα του συνόλου να με αγγίζει. Γιατί είμαι κι εγώ μέρος της. Είμαι κι εγώ ένα μ'αυτην, ένα κομμάτι που την απαρτίζει. Δεν λέω ότι αφυπνίστηκα. Δεν λέω ότι άλλαξε ο τρόπος σκέψης χιλιάδων ετών που είναι ριζωμένος μέσα μου από την μια μέρα στην άλλη. Λέω όμως ότι άρχισα να αγωνίζομαι. Άρχισα να παλεύω μέρα με τη μέρα να βλέπω την ζωή από μια τελείως διαφορετική γωνία. Άρχισα να πιστεύω πως είμαι μέρος του συνόλου..
